47 χρόνια FORD TRANSIT με 7 εκατ. αντίτυπα
Το Ford Transit είναι ένα όχημα γενικής χρήσης. Επαγγελματικό «εργαλείο» δουλειάς για κάποιους (τους περισσότερους), ένα από τα πρώτα πολυχρηστικά οχήματα, στο ρόλο της μεταφοράς επιβατών, για άλλους.
Στα 47 χρόνια ιστορίας του στις διεθνείς αγορές, κατάφερε να πρωτοστατήσει τεχνολογικά σε ότι αφορά την εξέλιξη πετρελαιοκινήτων αλλά και πρακτικά, προσφέροντας πολλαπλές επιλογές εκδόσεων καρότσας, καλύπτοντας κάθε ανάγκη μετακίνησης και μεταφοράς αγαθών ή προϊόντων.
Πριν δημιουργηθεί μια ενιαία στρατηγική εξέλιξης, παραγωγής και διάθεσης των μοντέλων Ford στην ευρωπαϊκή αγορά, τα κατά τόπους εργοστάσια της αμερικανικής εταιρείας, λειτουργούσαν ανεξάρτητα στην γηραιά ήπειρο. Το Ford Transit ήταν το πρώτο κοινό πρόγραμμα εξέλιξης ενός επαγγελματικού οχήματος από την Ford Γερμανίας και τη Ford Βρετανίας. Αργότερα δημιουργήθηκε η Ford Motor Europe, με ρόλο ενορχηστρωτή των λειτουργιών όλων των εργοστασίων στην Ευρώπη και των μοντέλων που παράγονταν σ' αυτά. Ετσι λοιπόν μέχρι το 1965 που παρουσιάστηκε το Transit, τα εργοστάσια της Ford στην Γερμανία και στην Βρετανία, λειτουργούσαν ανταγωνιστικά, παρουσιάζοντας διαφορετική γκάμα μοντέλων.
Επιστροφή στο στάδιο της εξέλιξης του πρώτου Transit όπου σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, προέκυψε ακόμα και διαφωνία για την ονομασία του. Η Βρετανοί ήθελαν να το ονομάσουν «V-Series» πιθανά από τον όρο Van. Οι Γερμανοί το είχαν ήδη βαφτίσει «Transit». Τα πρώτα μοντέλα της βρετανικής αγοράς θα έβγαιναν με την ονομασία «V-Series» αν ο μετέπειτα πρόεδρος της Ford Βρετανίας, BillyBatty (αργότερα απέκτησε τον τίτλο του Sir), δεν είχε παραγγείλει από την Ford Γερμανίας ένα αριστεροτίμονο Transit για να το δοκιμάσει. Λίγο πριν από την πρεμιέρα του στην αγορά του «μεγάλου νησιού», το όνομα που υιοθετήθηκε ήταν «Transit».
Παραμένοντας στα χρόνια πριν την παραγωγή του, το συναντάμε σαν πρόγραμμα εξέλιξης με την ονομασία Redcap. Στην γερμανική αγορά θα αντικαθιστούσε το μοντέλο Taunus ενώ στη βρετανική αγορά το μοντέλο 400Ε. Το Transit γεννήθηκε ως πρόθεση των δύο παραρτημάτων της Ford σε Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο να αντικαταστήσουν τα δύο παραπάνω μοντέλα που δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά στην αγορά.
Από το σχέδιο, στην κατασκευή
Το αρχικό σχεδιαστικό concept ανατέθηκε στον αμερικάνο EdBaumgartner και έφερε την ονομασία Common Van Programme. Βρέθηκε στη Βρετανία το 1961 και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1964, όπου ολοκλήρωσε τη σχεδιαστική του δουλειά για το Transit. Κατά την παραγωγική διαδικασία, το νέο μοντέλο θα χρησιμοποιούσε πολλά κοινά επιμέρους μηχανικά τμήματα (από καρότσες μέχρι συστήματα μετάδοσης) για μείωση του κόστους – πολιτική που χρησιμοποιεί ευρέως σήμερα η αυτοκινητοβιομηχανία. Τα δύο στοιχεία που έπρεπε να εξασφαλιστούν ήταν: η αξιοπιστία και το χαμηλό κόστος συντήρησης. Και τα δύο απαραίτητα για έναν επαγγελματία.
Όταν η σχεδίαση ολοκληρώθηκε, η ομάδα του Ed Baumgartner, συνάντησε προβλήματα τεχνικής φύσεως λόγω υπερβολικού βάρους και κόστους εξέλιξης μηχανικών τμημάτων που θα προσαρμόζονταν στα προτεινόμενα, από τους σχεδιαστές, αμαξώματα. Υποχωρήσεις έγιναν εκατέρωθεν. Τόσο από τους σχεδιαστές όσο και από τους μηχανικούς. Στις αρχές του 1964 ήταν έτοιμα 20 πειρατικά μοντέλα που δοκιμάστηκαν σε ακραίες συνθήκες λειτουργίας για να εξασφαλιστεί η αξιοπιστία τους.
Εξέλιξη κινητήρων
Αν με κάτι έχει συνδεθεί περισσότερο το όνομα Transit στην αγορά, αυτό είναι η τεχνολογία στους πετρελαιοκινητήρες, που έφερε η κάθε γενιά μοντέλου. Στην παρουσίαση του πρώτου μοντέλου χρησιμοποιήθηκαν ήδη υπάρχοντες κινητήρες πετρελαίου και βενζίνης. Το 1968, ύστερα από τρία χρόνια παρουσίας του Transit στην ευρωπαϊκή αγορά, ξεκίνησε το πρόγραμμα εξέλιξης ενός πετρελαιοκινητήρα με την ονομασία York. Μέχρι τότε η Ford Βρετανίας είχε κατασκευάσει μεγάλους, αργόστροφους πετρελαιοκινητήρες για γεωργικά οχήματα και φορτηγά. Συνεπώς είχε τεχνογνωσία. Ωστόσο ο κινητήρας York αντιπροσώπευε μια διαφορετική αντίληψη. Είχε καινούρια σχεδίαση, ήταν ελαφρύς και δούλευε σε υψηλές στροφές. Παράλληλα υιοθετήθηκε και ο έμμεσος ψεκασμός καυσίμου που είχε εξελιχθεί από τον Ricardo Comet. Τον Ιανουάριο του 1972 παρουσιάστηκε στα μοντέλα Transit ο κινητήρας York στα 2,4 λίτρα και σε δύο εκδόσεις αποδόσεων (55 και 62 ίππων).
Το 1978, παρουσιάστηκε ένας καινούριος πετρελαιοκινητήρας 2,5 λίτρων, με άμεσο ψεκασμό. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας 70, η πλάστιγγα έγειρε υπέρ των πετρελαιοκινητήρων, με τη Ford να βρίσκεται στους πρωτοπόρους σε ότι αφορά την τεχνολογία και την έρευνα. Με τη χρήση συστήματος τροφοδοσίας με άμεσο ψεκασμό, οι πετρελαιοκινητήρες της Ford έγιναν πιο οικονομικοί, λιγότερο ρυπογόνοι και πιο αποδοτικοί. Ο κινητήρας 2,5 λίτρων DI συνοδεύτηκε επίσης από νέα κιβώτια ταχυτήτων.
Τον Σεπτέμβριο του 1988, παρουσιάστηκε η δεύτερη γενιά κινητήρων DI με βελτιωμένη απόδοση (70 ίππους) και καλύτερη ροπή. Πρόσθετα αυτή η γενιά κινητήρων παρουσίαζε μειωμένη κατανάλωση. Ο πρώτος πετρελαιοκινητήρας με υπερτροφοδότη, παρουσιάστηκε το 1991 και διέθετε ηλεκτρονικό σύστημα διαχείρισης των λειτουργιών του. Η απόδοση ανέβηκε στους 100 ίππους και η μέγιστη ροπή των 22,8χλγρ. αποδιδόταν μόλις από τις 2.100 σ.α.λ. Σήμερα, οι κινητήρες που χρησιμοποιεί η καινούρια γενιά Transit, προέρχονται με μικρές αλλαγές από το 1994 και παρουσιάζουν χαμηλές εκπομπές ρύπων.
Πίσω στο χρόνο
Ο στόχος του πρώτου μοντέλου, το 1965 ήταν να παραχθεί σε 78 διαφορετικές εκδόσεις! Σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μοντέλα, υπήρξαν δύο εκδόσεις καρότσας (κοντό και μακρύ μεταξόνιο) με κίνηση στους πίσω τροχούς. Επιπρόσθετα, υπήρχαν τρεις εκδόσεις σε ότι αφορά το ωφέλιμο φορτίο (610, 865 και 1.120 κιλά). Σημειώνεται, ότι το πιο ακριβό Transit εκείνης της εποχής, ήταν ένα 15θέσιο όχημα με την ονομασία CustomBus. Ένα χρόνο μετά το Transit εξυπηρετούσε ανάγκες μεταφοράς προϊόντων και μετακίνησης ανθρώπων στις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα. Μέχρι το 1970 είχε αποκτήσει τον τίτλο ενός από τα πιο αξιόπιστα οχήματα πραγματοποιώντας τακτικά δρομολόγια σε αντίξοες συνθήκες όπως την μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων στις Περουβιανές Ανδεις και σε υψόμετρο περίπου 4.500 μέτρων.
Το 1971, το Transit προσέδωσε νόημα στη φιλικότητα προς το χρήστη, στοιχείο πρωτόγνωρο για οχήματα της τότε επαγγελματικής κατηγορίας. Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η έκδοση Transit Supervan με 5λιτρο V8 κινητήρα που μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 220 χλμ./ώρα. Μέχρι το 1975 είχαν παρουσιαστεί πολλές εκδόσεις του Transit μερικές από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την Scotland Yard σε... ειδικές αποστολές.
Το 1975 το Transit άλλαξε εμφάνιση (black look) με περισσότερα πλαστικά μέρη σε μάσκα προφυλακτήρες και καθρέπτες ενώ ένα χρόνο αργότερα παρουσιάστηκε η έκδοση «190» με δυνατότητα φόρτωσης 3,5 τόννων.
Τα χρόνια κύλησαν και το Transit εδραιώθηκε στην αγορά οχημάτων σημειώνοντας το 1985 παραγωγή 2 εκατ. μονάδων. Οι καρότσες μεγάλωσαν και η ποιότητα αναβαθμίστηκε. To 1994 η παραγωγή έφθασε τα 3 εκατ. μονάδες ενώ 6 χρόνια αργότερα η παραγωγή είχε φθάσει στα 4 εκατ. μονάδες.
Από το 2000 έως και προσφάτως, η σειρά Transit κυκλοφόρησε σε άλλα 3 εκατ. αντίτυπα ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό παραγωγής στα 7 εκατ. αντίτυπα. Σίγουρα πρόκειται για το πιο δημοφιλές van της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας κι ένα από τα πιο εμπορικά οχήματα όλων των εποχών.
Φώτης Ραΐσης
πηγή: carzine.gr
Δημοφιλείς Ειδήσεις
