Είναι τόσο καλός ο τελευταίος Μποντ; (+ ΧCLUSIVE Video συνεντεύξεις)

Έχω κλάψει με τον Μποντ πολύ πριν γίνει ανθρώπινος χαρακτήρας στο Casino Royale. Ήταν ένα καλοκαίρι πολλά πολλά χρόνια πριν, όταν η μητέρα μου που ήξερε πόσο τον αγαπούσα, με πήγε από την Καλλιθέα στην Αγία Παρασκευή, σε ένα θερινό για να δούμε σε «τριμμένη» κόπια τον «Χρυσοδάκτυλο». Χάλασε η κόπια, άργησε η προβολή και πλησίαζε 12 το βράδυ. Δεν είχαμε πολλά λεφτά για να μπορούμε να πάρουμε ταξί και έπρεπε να φύγουμε να προλάβουμε το τελευταίο λεωφορείο. Έβλεπα τη θλίψη στα μάτια της που με πήρε στο πιο κρίσιμο σημείο, εκεί που ο Μπόντης είναι δεμένος στο τραπέζι και μια ακτίνα λέιζερ πάει να του κόψει τα αχαμνά του, κι έκρυβα τη δική μου να μην τη στενοχωρήσω γιατί είναι πανέμορφο η μάνα σου να ξέρει πόσο ερωτευμένος είσαι με το σινεμά από τα 10 σου. Έχω ερωτευτεί τον Μποντ σαν παλιάντρα κι έχω εξαντλήσει μαζί του τα πιο χρωματιστά κομμάτια του κακού μου γούστου, με τον Ρότζερ Μουρ και τα καραγκιοζιλίκια του (που σε πείσμα των φανατικών εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου σαν παραμύθι).

Ο Μποντ δεν είναι ένας, δεν ήταν ποτέ ένας, ήταν και είναι τόσα πολλά πράγματα, κομμάτια παράλληλων μυθολογιών που συναντιούνται στο μαξιλάρι των πιο αθώων μου και ευχάριστων αναμνήσεων. Οπότε για να πάμε στο ζουμί, το ερώτημα αν αυτός εδώ ο Μποντ είναι ο καλύτερος όλων, είναι αυτόματα άκυρο. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης στους Μπόντηδες. Ναι οκέι μπορεί όταν έχεις χωρίσει από έναν γκόμενο να λες ότι ο καινούργιος τους πηδάει όλους αλλά είναι ψέμματα. Αρνούμαι λοιπόν αυτό το ερώτημα. Κάθε Μποντ ήταν διαφορετικός. Το πρόβλημα ή το προτέρημα του «Skyfall» είναι πως εδώ ο Μποντ είναι πιο διαφορετικός από κάθε άλλη φορά. Είναι καλό τώρα αυτό ή όχι; Θα στο εξηγήσω σε 7 απλά βήματα.

1.Καλλιτεχνικά, είναι με διαφορά η ομορφότερη ταινία Μποντ που έχει γυριστεί ποτέ. Από τον καλύτερο σκηνοθέτη που ανέλαβε Μποντ ποτέ, τον βραβευμένο με Όσκαρ για το «Αmerican Beauty» Σαμ Μέντες. Κι έναν 9 φορές υποψήφιο για Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας, τον Ρότζερ Ντίκινς, μόνιμο σχεδόν συνεργάτη των αφών Κοέν που έχει υπογράψει με τη χρωματική του παλέτα αριστουργήματα. Από το «Μεγάλο Λεμπόφσκι» και το «Barton Fink» μέχρι την «Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ». Το τι κάνει αυτός ο τύπος με τη χρωματική του παλέτα, πρέπει να περιμένεις για να το βιώσεις στο τελευταίο 40λεπτο και να πάθεις αρτίστικο αμόκ.

2.Κάποιοι θα ξινίσουν. Ο Σαμ Μέντες ξεμπερδεύει με την παραδοσιακή συνταγή στα 10 λεπτά της αρχής με άκρως εντυπωσιακό τρόπο κάνοντας έφοδο σε locations της Τουρκίας. Και μετά αλλάζει ρότα με ιδιοσυγκρασία που μπορεί να σε φέρει σε αμήχανη θέση από την οποία θα σε βγάλουν (ή θα σε παραχώσουν) τέσσερα πράγματα: α) μια σκηνή ανθολογίας στο σοφιστικέ σινεμά δράσης που εξελίσσεται σε ουρανοξύστη της Σανγκάι , τριπάρεις κανονικά από την αισθητική της και πρέπει να διδάσκεται σε σχολές. β) Ο Χαβιέ Μπάρδεμ σε έναν από τους πέντε πιο αξιομνημόνευτους κακούς της σειράς. γ) Η συμπλήρωση της βάσης της νέας μυθολογίας που ξεκίνησε στο "Casino Royale" με τον πιο προχωρημένο Q που έχει δει ποτέ, την καλύτερη μις Μανιπένι ever η οποία αποκαλύπτεται στην τελευταία σκηνή και θα σου προκαλέσει εγκεφαλικό, και την Τζούντι Ντεντς στον καλύτερο της ρόλο σε ταινία του Μποντ. δ) Την πιο συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή σε όλη την καριέρα του πράκτορα μετά το θάνατο τη συζύγου του στο «Στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητας» και το θάνατο της ερωμένης του στο «Casino Royale»,

3. Για τους φανατικούς aficionados της τρελής εκτός ελέγχου δράσης και των γκάτζετ, τα πράγματα εδώ μένουν ομολογουμένως σε πιο χαλαρό ψυχογραφικό τέμπο, μακριά από την κουνημένη κάμερα του “Quantum of Solace”. Όμως υπάρχουν κάτι χορογραφημένες ενδιάμεσες εκρήξεις που σε ξετρελαίνουν, κι ένα καθ’ όλα αντισυμβατικό φινάλε. Με πιο απλά λόγια, ναι, ειδικά αυτή τη φορά, οι παραγωγοί, ο σκηνοθέτης και όλο το παρεάκι ανατινάσσουν τη συνταγή του Μποντ όπως τον ήξερες, αλλά το κάνουν με τσαγανό και ρίσκο που αποδεικνύεται τελικά σωστή κίνηση.

4. Πράγμα που μας ξαναγυρνάει στο ερώτημα που καίει: Είναι καλό το να παίζεις τόσο επικίνδυνα με τις νόρμες μιας πενηντάχρονης συνταγής; Αν ήμουν σίγουρα θετικός θα έβαζα στην ταινία 10 στα 10. Κρατάω μια πισινή, όμως από τη άλλη ξέρω πολύ καλά, ότι αργά ή γρήγορα, όλα χρειάζονται ριζική ανανέωση αν επιθυμούν να επιβιώσουν με χάρη και όχι ασθμαίνοντας. Κι αυτός εδώ ο Μποντ, όχι απλά δεν ασθμαίνει, κλείνει συμβόλαιο με την αιωνιότητα.

5. Παραδέχομαι πως ενίοτε η υπαρξιακή ζοχάδα του Ντάνιελ Κρεγκ καταντά ενοχλητική. Δηλαδή σιγά κουκλίτσα μου, πάρε και ένα Xanax με τόσα αλκοόλια που κατεβάζεις μπας και στανιάρεις. Όμως εδώ υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις μιας πολύ ομαλής και μελετημένης ψυχογραφικά εξέλιξης. Μέσα από τη μίρλα αρχίζει και του βγαίνει ξανά επιτέλους ο μπαγαπόντης που αγαπάμε χωρίς να πέφτει στην καρικατούρα. Και σε αυτό βοηθάει όσο δεν φαντάζεσαι η πανέξυπνη επανεμφάνιση της vintage Aston Martin με το εκτινασσόμενο κάθισμα και τις καραμπίνες δίπλα από τα μπροστινά φώτα σε ένα υπέροχο κλείσιμο ματιού στο θεατή: Τελικά ποιος είναι αυτός ο Μποντ; Ένας ολοκαίνουργιος που τον γνωρίζουμε εδώ και τρεις ταινίες ή ένας κουρασμένος ήρωας 50 ετών που έκανε ολοκληρωτικό λιφτινγκ, κυριαρχεί με τη φυσική του παρουσία αλλά δεν πάβει να κουβαλάει μνήμες και σημάδια δεκαετιών;

6) Ο Μποντ είναι πιο απόλυτα βρετανός από ποτέ. Και για πρώτη φορά αν θυμάμαι καλά τουλάχιστον, το Λονδίνο, το tube, τα σκοτσέζικα highlands και η αγγλική κουλτούρα παίζoυν τόσο υπέροχα πρωταγωνιστικό, κυρίαρχο ρόλο στις περιπέτειες του, μολονότι…

7) …το να βλέπεις το πρότυπο του αντρικού στιλ να κοπανάει τις Heineken σαν να πρόκειται για βότκα μαρτίνι και όλοι να εργάζονται σε Sony Vaio, δύο δηλαδή από τα κυρίαρχα διαφημιζόμενα προϊόντα στην ταινία, σε κάνει να σκέφτεσαι αν τελικά το σακάκι του το έραψε στη Σαβίλ Ρόουντ ή το αγόρασε από το Zara. Συν αυτή την έξτρα συναισθηματική - ερωτική σκηνή που η πρακτόρισα τον πετυχαίνει ρέμπελο και μεθυσμένο και μετά επικοινωνεί ερωτικά μαζί του μέσω του ξυρίσματος. Σαν το επεισόδιο των Δύο Ξένων που η Μαρίνα Κουντουράτου ξυρίζει επιτέλους τον Κωνσταντίνο Μαρκορά και ακούγεται στο background Αλεξίου. Εντάξει εδώ το γλυτώσαμε το πολύ δράμα αφού η Adele ανέλαβε μόνο το τραγούδι των τίτλων της αρχής.

(αλλά εμένα μου άρεσε και η Adele και το ξύρισμα και η ταινία όσο δεν φαντάζεσαι. Απλά δεν ξέρω αν είναι Μποντ όμως όπως έγραψα και στην αρχή, τι είναι τελικά ο Μποντ; Απόλαυση είναι και πρέπει να έχεις πρόβλημα για να μην απολαύσεις αυτόν εδώ τον Μποντ)

***Στις αίθουσες από τη 1 Νοεμβρίου.

***Δείτε παρακάτω το trailer και δυο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ συνεντεύξεις με τον Ντάνιελ Κρεγκ και τον Χαβιέ Μπάρδεμ.

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκηση.