ΑΠΟΨΕΙΣ

Φρένο στην εξέλιξη

Φρένο στην εξέλιξη

Αυτοκαταστροφική η μανία να απορρίπτουμε ότι καινούργιο στο δρόμο μας βρεθεί. Θανατηφόρα η επιμονή στην σιγουριά και την ασφάλεια. Ταφόπλακα στην εξέλιξη.

Γιατί στα 18 μου άκουγα τα περισσότερα παιδιά να σπρώχνονται στο εξωτερικό; Η ασφάλεια και το όνομα ξένων πανεπιστημίων σφράγιζε το μέλλον τους με μεγάλους μισθούς. Επίσης τους εξασφάλιζε πρακτική σε εταιρίες του εξωτερικού, δημιουργώντας ταυτόχρονα γέφυρα για το μεταπτυχιακό τους.

Τι γίνεται εδώ; Πολλοί φοιτητές παρακολουθούσαν ταυτόχρονα, κρατικό και ιδιωτικό πανεπιστήμιο μέσα από το οποίο έψαχναν δρόμο για ευρωπαϊκές χώρες. Στοιβαγμένες ανούσιες πληροφορίες, εκμηδενισμός κριτικής σκέψης, στραπατσαρισμένες έτοιμες εργασίες.

Επί της ουσίας τι γίνεται; Αιωρούμενα εργαστήρια αφημένα σε άλλη εποχή. Πότε λειτουργούν, πότε όχι. Εκτιμώ τα δημόσια πανεπιστήμια και κυρίως την δυναμική που έχουν. Παρ´όλα αυτά, ευδιάκριτο είναι το τεράστιο περιθώριο βελτίωσης.

Ως προς τους καθηγητές. Γιατί δεν εφαρμόζεται κάποιο πλάνο αξιολόγησης; Συναντάμε καθηγητές οι οποίοι εργάζονται πολλές ώρες για πενιχρά χρήματα, κι άλλους που φτάνουν τις 8 ώρες την εβδομάδα με τεράστιο μισθό. Ενδιαφέρονται όλοι πραγματικά για τον μαθητή; Γνωρίζουμε περιπτώσεις, όπου ο φοιτητής κρατώντας σημειώσεις , έχοντας παρουσία σε μαθήματα, εκπλήσσεται με τα θέματα των εξετάσεων. Άλλα αντί άλλων, να το πω λαϊκά. Φυσικά η τεράστια διαφορά μεταξύ ενός ιδιωτικού και κρατικού Πανεπιστημίου είναι η οργάνωση. Πρόγραμμα, συγκεκριμένη ύλη, έλεγχος καθηγητών και πτυχίο άμεσα. Άγνωστη η λέξη, ο αιώνιος φοιτητής.

Δυστυχώς πλήθος φίλων μου, καταφεύγει στο εξωτερικό έχοντας μόνιμα τον ερεθισμό από την τερατώδη γοητευτική επιστροφή στην πατρίδα. Πολλές φορές βέβαια, τερατώδης γίνεται η απογοήτευση που συναντούν στην αγορά εργασίας, μετά από χρόνια σε πανεπιστήμια της Ευρώπης ή της Αμερικής. Ένα άλλο κομμάτι το οποίο θα πρέπει να συζητηθεί. Κομμάτι που το έχουν βάλει στην πίτσα τους τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Εν κατακλείδι, φυσικά και τάσσομαι υπερ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μα πιο πολύ θα επιθυμούσα, όλος αυτός ο κόπος που ακουμπούν τα παιδιά στις πανελλήνιες, να μην κρέμεται στην συνέχεια από ένα γκρεμό. Να υπάρχει συνέχεια στο ελληνικό όνειρο και όχι ξένοι μεσάζοντες που σπάνε τον δρόμο της πατρίδας.