Άννα Φλωρινιώτη: Η συγκλονιστική φωτογραφία με τον αδερφό της, Νίκο λίγο πριν πεθάνει

Ο Νίκος Φλωρινιώτης μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία του πνοή στα 39 του χρόνια στο Λαϊκό Νοσοκομείο.

Το πρωί της Πέμπτης 21/12, η Αννούλα έκανε μία ανατριχιαστική ανάρτηση στο προφίλ της στο facebook, δημοσίευσε μία φωτογραφία από τις τελευταίες στιγμές της με τον αδερφό της. Τα δυο αδέρφια κοιμούνται αγκαλιά στο νοσοκομείο.

«Μέχρι εχθές μωρό μου στο νοσοκομείο κοιμόμασταν αγκαλίτσα» έγραψε η Αννούλα Φλωρινιώτη.

«Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, μου είναι πολύ δύσκολο... Πήγα από εκεί για να δω τον χώρο, να ταφεί δίπλα στον μπαμπά, όσο πιο κοντά γίνανε. Γίνανε πολλά λάθη στην αρχή. Βγάλανε μια ελιά και δε τη στείλανε για βιοψία. Αυτό είναι τραγικό. Δε μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό. Εγώ δεν είχα ιδέα γι’ αυτό το πράγμα, για την ελιά. Ήταν μια ελιά στον ώμο και δε τη στείλανε για βιοψία.

Δε μπορώ να το διανοηθώ αυτό που έχει γίνει. Θα βρω όμως ποιος το έχει κάνει. Δημιουργήθηκε μια κύστη εκεί, έγινε σαν λίπωμα, το οποίο πάλι δε με είχε ενημερώσει ο αδερφός μου. Μου είπε ότι έβγαλε ένα λίπωμα και πήγε να το βγάλει. Πήγε σε κρατικό νοσοκομείο, του το αφαίρεσαν, και το κάνανε βιοψία. Του είπαν να πάει σε δυο εβδομάδες να πάρει τη βιοψία. Ο Νίκος φοβόταν να πάει, τον είχαμε φάει. Πήγε να πάρει τη βιοψία ένα μήνα μετά, αλλά του είπαν ότι δεν έβρισκαν τίποτα. Είχε χαθεί. Μετέπειτα έμαθα ότι είχε γίνει πολλές φορές αυτό το πράγμα», είπε αρχικά η Άννα Φλωρινιώτη και συνέχισε: «Ο αδελφός μου θεώρησε ότι από τη στιγμή που δεν τον ειδοποίησε κανείς και είχε χαθεί, ότι δεν θα ήταν κάτι σοβαρό. Αυτό άρχιζε και μεγάλωνε, η μάνα μου άρχισε να τον τρέχει στους γιατρούς, για να το βγάλει. Όλοι μας λέγανε ότι δεν είναι κάτι, ένα λίπωμα, να μην τρελαινόμαστε. Πήγαμε στο Λαϊκό σε έναν φίλο μου, μήπως το χειρουργήσει, και μου είπε ότι αυτό για να βγει θέλει ειδικό γιατρό, αλλά πριν πρέπει να κάνει μια μαγνητική.

Κάναμε τη μαγνητική στο διαγνωστικό κέντρο και το ίδιο βράδυ, μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν να τρέξουμε το πρωί στο γιατρό, γιατί αυτό που έβλεπε δεν ήταν λίπωμα και δεν της άρεσε καθόλου. Τρομοκρατηθήκαμε κι εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας… Αλλάξαμε πόσους γιατρούς. Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ. Όλη αυτή η διαδικασία πήρε δύο χρόνια. Αν από την πρώτη στιγμή είχε σταλεί η ελιά για βιοψία, ο Νίκος τώρα θα ήταν εδώ… Δεν θα ήταν τίποτα. Με το που το άκουσε είπε στη μαμά, "μαμά θα πεθάνω;". Φοβόταν να πάει να κάνει τις εξετάσεις, φοβόταν τι θα του πει η γιατρός του, αν και ένιωθε ασφάλεια.

Τώρα έκανε τον δεύτερο κύκλο των θεραπειών του, το δεύτερο τρίμηνο. Ξεκίνησε τις ανοσοθεραπείες, ενώ ο καρκίνος είχε πάει παντού, μέσα σε δύο μήνες είχαν εξαφανιστεί και χαρήκαμε. Πήραμε τις εξετάσεις και είπαμε "τι ωραία"! Μετά από δυο μήνες, πήγε εκεί που δεν έπρεπε να πάει, ήταν 20% οι πιθανότητες να πάει εκεί, οπουδήποτε αλλού και να πήγαινε θα μπορούσε να χειρουργηθεί, κάτι να γίνει, πήγε όμως στα μηνίγγια… Εκεί δε μπορούσε να γίνει τίποτα. Αυτό μας είχε τρελάνει, ότι τώρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Και την τελευταία φορά που μπήκαμε στο νοσοκομείο, η γιατρός μου είπε ότι δε θα πάρουμε εξιτήριο αυτή τη φορά. Εκεί μας κοπήκανε τα πόδια. Το παιδί δεν μπορούσε να μιλήσει, μας χάιδευε... Ήθελε να ανοίξουμε το πατρικό μας σπίτι και να κάνουμε ένα πάρτι να καλέσουμε όλους τους φίλους μας, για τις γιορτές».