ΕΛΛΑΔΑ

Ξεπουλάνε κειμήλια ζωής για να ζήσουν

Ξεπουλάνε κειμήλια ζωής για να ζήσουν
Στην εποχή της οικονομικής κρίσης βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους...

του Σπύρου Γιωτάκη

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους διαφημιστικά φυλλάδια για την αγορά χρυσών αντικειμένων και πολύτιμων κοσμημάτων, αναμνήσεις μιας ζωής, που «ξεφτίζουν» και χάνουν την αξία τους, εξαιτίας της ανέχειας και των ανυπέρβλητων δυσκολιών του σήμερα.

Ούτε λίγο-ούτε πολύ στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν 25 τέτοια καταστήματα, που αγοράζουν έναντι πινακίου φακής, χρυσά κοσμήματα και ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Αρκετά από αυτά τα καταστήματα λειτουργούν και ως ενεχυροδανειστήρια, αλλά τα περισσότερα μόνο αγοράζουν.

Η διαδικασία που ακολουθείται είναι η εξής: ο ενδιαφερόμενος τηλεφωνεί για να κλείσει ραντεβού, ακολουθεί η επίσκεψη στο μαγαζί και έπεται η εκτίμηση.

Όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλή τιμή «χτυπάει», σε καμία περίπτωση όμως δεν ακουμπάει ούτε στο κατ’ ελάχιστο την πραγματική και συναισθηματική αξία του αντικειμένου.

Το newsbomb.gr μίλησε με υπάλληλο ενός τέτοιου καταστήματος. Θέλοντας να κρατήσει την ανωνυμία του μας είπε, «ότι καθημερινά δεκάδες άνθρωποι κυρίως μεγάλης ηλικίας επισκέπτονται το γκισέ των «δακρύων» για να πουλήσουν την «πορεία» μιας ολόκληρης ζωής.

Πουλάνε κολιέ, κοσμήματα, δαχτυλίδια, κοσμήματα αρραβώνων ή γάμων, ό, τι τους συνδέει με το παρελθόν, που πλέον έχουν χάσει.

Όμως, ντρέπονται και δε λένε την αλήθεια για το λόγο που τους ανάγκασε να τα πουλήσουν.

Όπως μας είπε ο υπάλληλος του καταστήματος, η δικαιολογία που χρησιμοποιούν είναι «ότι τα κοσμήματα αυτά πλέον δεν τους χρειάζονται, αφού δεν τα φορούν για να πάνε κάπου».

Το τελευταίο διάστημα η κίνηση σε αυτά τα καταστήματα έχει αυξηθεί κατά πολύ, αφού η μείωση των συντάξεων, η ακρίβεια των ημερών και η αβεβαιότητα του αύριο δεν επιτρέπουν τις «πολυτέλειες».

Πολυτέλειες είναι τα κοσμήματα, οι αναμνήσεις, οι παλιές καλές μέρες, η ζωή που πέρασε και χάθηκε. Πολυτέλεια είναι τα πρόσωπα, τα οποία τους δένουν με ό,τι πολύτιμο αφήνουν στα «χρυσωρυχεία» της φτώχειας.