Οι παράλληλες ιστορίες της Μεγάλης Παρασκευής (video)

Της Γεωργίας Λινάρδου

Τον Λάμπρο Μουστάκη τον γνωρίζω αρκετά χρόνια. Είναι άστεγος. Δε ζητιανεύει. Ζει με τη φροντίδα του Δήμου Αθηναίων, όπως και άλλοι πολλοί άστεγοι. Είναι ένας από τους πωλητές του περιοδικού «Σχεδία». Κι ένας από τους πλέον αξιοπρεπείς ανθρώπους που γνωρίζω.
Την τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν λίγο καιρό πριν. Στο σινεμά. Τα λίγα χρήματα που μαζεύει από τη «Σχεδία» τα δίνει για να πάει σινεμά μια φορά την εβδομάδα.
Η πρώτη του συνομιλία με τον Θεό ή αλλιώς με τον «Μεγάλο», όπως μου λέει, ήταν όταν πρωτοβγήκε στο δρόμο. Είκοσι βράδια πέρασε σε μια καρέκλα στην Πλατεία Βικτορίας. Είκοσι μέρες στο δρόμο και εκατοντάδες ως «φιλοξενούμενος» σε μονάδα αστέγων. Για τον Λάμπρο, ούτε αυτή η Ανάσταση θα σημαίνει... ανάσταση.
Όπως και για τον Αργύρη Σφουντούρη. Μια ατέρμονη Μεγάλη Εβδομάδα η ζωή του. Η οικογένεια του σφαγιάστηκε στο Δίστομο. Και μένει εκεί αγέρωχος να παρατηρεί το σύμπαν αναζητώντας και εκείνος το νόημα της Ανάστασης μετά από μία ολοκληρωτική σταύρωση.
Είναι παράλληλες ιστορίες σε διαφορετικές περιόδους και συνθήκες Ιστορίας. Μα με τόσες ομοιότητες.

Με ψηλά τα χέρια...

Μόλις ο Τούρκος φωτορεπόρτερ Osman Sagirli σήκωσε την φωτογραφική του μηχανή για να την βγάλει φωτογραφία, το τετράχρονο κορίτσι από τη Συρία νόμιζε ότι την σημαδεύουν με όπλο. Αυτόματα σήκωσε τα χέρια της ψηλά. Για να μην την σκοτώσουν. Για να ζητήσει... έλεος.
Σε συνέντευξή του στο BBC ο Sagirli δήλωσε μεταξύ άλλων πως: «Ξέρεις ότι πρόκειται για εκτοπισμένους ανθρώπους. Έχει μεγαλύτερο νόημα να δεις το μέγεθος την συμφοράς όχι μέσα από τους ενήλικες, αλλά μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά είναι που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα με την αθωότητά τους».
Τι θ' απογίνει αυτό το πλάσμα;

Ο Μακντί...

Κάτι ανάλογο είχε κατά νου και ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης όταν σήκωνε τον φακό για να φωτογραφίσει τον Μακντί, έναν πιτσιρικά από την Παλαιστίνη που 'χε αραδιάσει κάποια καραβιά στη Μυτιλήνη το 2009. Τον Μακντί που συνήθιζε να ρωτάει τους γονείς του: «Μα πότε θα φτάσουμε αυτά τα σύνορα;» Τον Μακντί που κάποιοι που τον γνώριζαν τον συνάντησαν τρία χρόνια αργότερα στην Αθήνα να περιφέρεται. Σήκωσε το χέρι, χαιρέτησε και ύστερα χάθηκε δίνοντας τη θέση του στον... Νίκο Καρούζο για το «Ασμα μικρό»: «Χάθηκε ο οδοιπόρος. Είχε συνάξει λίγα φύλλα, ένα κλαδί γεμάτο φως είχε πονέσει. Και τώρα χάθηκε... Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος, αγγίζει νέους ουρανούς, η προσευχή του μάχη. Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».
Παράλληλες ιστορίες ανθρώπων κι ένας... Καζαντζάκης να γράφει παθιασμένος στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν»...