Ρόδος: Ξέσπασμα της τραγικής μητέρας - «Το σκότωσαν το κορίτσι μου!..»

Η κυρία Ανθούλα Καβάσιλα από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι η κόρη της δεν είναι δυνατόν να έβαλε τέλος στη ζωή της, ισχυρισμό τον οποίο διατύπωσε και στην κατάθεση που έδωσε ενώπιον των ανδρών του Αστυνομικού Τμήματος Ρόδο.

Από το πόμολο της πόρτας! Που στην πραγματικότητα από το ύψος της θηλιάς είναι 70 εκατοστά! Έτσι είπαν ότι κρεμάστηκε η Χρυσαφίνα! Η Χρύσα Βογιατζή, ετών 30. Εύπορη, όμορφη που η ζωή της είχε ταξίδια και γλέντια και χαμόγελα, περιβάλλον που δεν συνάδει με την τέλεση απονενοημένου διαβήματος δηλαδή. Ο καταθλιπτικός απομονώνεται και αρχίζει εσωτερικό διάλογο, η κοπέλα «μύριζε ζωή».

Η νεκροψία έδειξε αυτοκτονία και τότε στις 4 Δεκεμβρίου του 2013 ήταν η δεύτερη αυτοκτονία νεαρής γυναίκας στη Ρόδο σε τρεις ημέρες. Κι ας μην το είχε το προφίλ του αυτόχειρα, και ας είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ανυπέρβλητο κυρίως όταν αυτοκτονείς από το πόμολο της πόρτας!

Η κ. Ανθούλα Καβάσιλα είναι η τραγική μητέρα και μίλησε στην εφημερίδα Ροδιακή για το παιδί της.

Πως ήταν οι τελευταίες μέρες της Χρύσας; Πού ήταν, τι έκανε…
Το κορίτσι μου έφυγε Παρασκευή και πήγε στο Παρίσι. Τη Δευτέρα που γύρισε μας έφερε δωράκια, έφερε και για το σπίτι της, τα στόλισε πάνω στο πιάνο, κι αγόρασε κι ημερολόγιο για τον εαυτό της, του 2014. Την επόμενη μέρα την Τρίτη την περάσαμε οικογενειακά, μέχρι τις 5:30 με 6 η ώρα το απόγευμα που πήγε με τον αδελφό της τον Κωνσταντίνο στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσουν πράγματα να κάνουν το βράδυ έκπληξη στο κορίτσι του, που είχε τα γενέθλιά του. Βλέπαμε το «Μπρούσκο» στην τηλεόραση. Το βράδυ με πήρε τηλέφωνο και μου λέει «άνοιξε να σου δώσω τούρτα, αλλά δεν θα μπω γιατί ψιλοβρέχει, θα τα πούμε αύριο».

Η επόμενη μέρα ήταν η μοιραία μέρα;
Ακριβώς. Την άλλη μέρα Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου, το μεσημέρι φάγαμε εγώ κι ο σύζυγός μου και ο πατέρας της, με τον οποίο τρώγαμε στο σπίτι όλοι μαζί εδώ και τέσσερα χρόνια, λόγω προβλημάτων υγείας που έχει. Περίμενα και τα παιδιά. Ήρθε ο Κωνσταντίνος γύρω στις 2 με 2:30 λέει «φάγατε;», του λέμε «φάγαμε πάρε και την αδελφή σου να 'ρθει». Την πήρε στο κινητό και δεν απάντησε, την πήρε στο σταθερό δεν απάντησε. Μου λέει: «Μήπως λείπει»; Λέω «δεν την είδα σήμερα, δες αν είναι το αυτοκίνητό της έξω…», ένα smartάκι. Πήγε, είδε το αυτοκίνητο ήταν εδώ. Και τότε μου λέει «ν' ανέβω μπορεί να είναι στο μπάνιο και δεν ακούει». Πήρε τα κλειδιά του σπιτιού της, γιατί είχα κι εγώ κλειδιά του σπιτιού της είχε κι εκείνη του δικού μου, κι ανέβηκε. Όπως άνοιγε ο Κωνσταντίνος μου η πόρτα ήταν βαριά και μετά βλέπει το χέρι της να κρέμεται, όπως μου είπε. Έβαλε τις φωνές. ʼΑκουσα, έτρεξα. Κατέβηκε, φώναζε «βοήθεια». Μου λέει «μαμά μην ανέβεις και το δεις αυτό, να καλέσουμε το ασθενοφόρο». Ανέβηκα, η πόρτα ήταν ανοιχτή και το παιδί μου στο πάτωμα. Έπαθα τρέλα. Γονάτισα, του 'δινα το φιλί της ζωής, του 'κανα μαλάξεις, γιατί ήμουνα στον Ερυθρό Σταυρό και ήξερα. Χτύπησα όλα τα κουδούνια του ορόφου, κανένας δεν βγήκε, όλοι λείπανε. Ήρθε το ασθενοφόρο.

Είχατε καταλάβει ότι δεν ζούσε;
Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Όταν ήρθαν οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ της έβαλαν κάτι σαν νάρθηκα, κι ανασηκώθηκε το κεφάλι της και τότε είδα ένα σημάδι σαν περιδέραιο στο λαιμό της, στο κέντρο του λαιμού της. Τότε κατάλαβα, το παιδί μου κάποιος το έπνιξε. Πάω ν΄ ανοίξω την πόρτα καλά για να μπουν οι αστυνομικοί που έρχονταν εκείνη τη στιγμή και το χέρι μου έπιασε ένα κορδόνι, κόκκινο, μακρύ.

Το είχατε ξαναδεί εσείς αυτό το κορδόνι στο σπίτι της;
Όχι, δεν είχε κόκκινα παπούτσια, δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Και δεν υπήρχε και θηλιά. Ήταν ένα τύλιγμα πάνω στο πόμολο χωρίς θηλιά. Γιατί λέω τόσο καιρό και φωνάζω, ότι το παιδί μου το πνίξανε; Ήταν πριγκίπισσα, έγινε σολίστ πιάνου, ήταν όμορφη, μέσα στο Νοέμβρη είχε πάει στα μπουζούκια κι ένας άνθρωπος στο μαγαζί τρελάθηκε μαζί της, της έριξε όλα τα λουλούδια του μαγαζιού, ήρθε και μου τα 'λεγε, μου τα έδειχνε στις φωτογραφίες.

Η αστυνομία την έκλεισε την υπόθεση;
Όχι, αλλά δεν βρίσκω άκρη. Με δυό κορδόνια κόκκινα των παπουτσιών που πρέπει να ήταν αντρικά γιατί ήταν μακριά, πάνω στο πόμολο της πόρτας, ένα μέτρο ύψος; Που ήταν εβδομήντα εκατοστά στην πραγματικότητα και είναι αυτοκτονία; Πού να βρω το δίκιο μου; Στις 2:30 την παίρναμε τηλέφωνο να ρθει να φάει, στις 11:30 με 12 κάποιος το πνιξε το παιδί. Ξέρετε ότι έκανε ασφάλεια υγείας λίγες μέρες πριν; Και μου λεγε «μαμά να την ανανεώσω; Πολλά λεφτά, τα δωσα και πέρυσι»… Και την ανανέωσε το παιδί μου, στις 8 Νοεμβρίου. Να τα, τα χαρτιά, έδωσε όπως βλέπεις 2.183 ευρώ στη Μαριέττα Πατρικίου της Interamerican. To απόγευμα της παραμονής του θανάτου της, στις πέντε, της τηλεφώνησε η ασφαλίστρια απ' ό,τι μου είπε η ίδια η ασφαλίστρια για να κάνει ασφάλεια πυρός σε ένα από τα διαμερίσματα που ξενοικιάστηκε πριν από δύο-τρεις εβδομάδες. Έκανε σχέδια για τη ζωή της.
Σε λίγες μέρες είχε ραντεβού με τη δικηγόρο της να πουλήσει κάτι ακίνητα που έχουμε δικά μου στα Κολύμπια και στον Αρχάγγελο και τα είχα γράψει σε κείνην και στον αδελφό της. Μια βδομάδα πριν μου λέει «μαμά, να τα πουλήσουμε όλα μαζί να επικεντρωθούμε σ΄ αυτό το κτήριο, να μην έχουμε πολλά τρεχάματα και Εφορίες;». Και ρώτησε και τον Κωνσταντίνο μπροστά μου και συμφώνησε κι αυτός. Της είπαμε «προχώρα». Πήγε με τη δικηγόρο της τη Γιασεμώ Καραγιάννη τα είδανε, είπε η δικηγόρος θα κλείσουμε ραντεβού να τα δει ο ενδιαφερόμενος. Την αγαπούσε η δικηγόρος της, της συμπαραστεκόταν. Είχε κανονίσει ραντεβού για τις 10 ή τις 11 Δεκεμβρίου για να δουν πως θα προχωρήσουν. Δεν πρόλαβε.

Κι εκείνες τις μέρες ξέρω ότι ενοικιαζόταν ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία της Εθνικής Αντιστάσεως όπου μένετε και εκείνη δεχόταν τους υποψήφιους ενοικιαστές!
Έτσι είναι. Η πολυκατοικία έχει δεκαεπτά διαμερίσματα και τέσσερα καταστήματα. Κουράστηκε το παιδί μου για να την ανακαινίσει, όλο το 2010 και το 2011. Το 2012 τελείωσε. Τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη πλήρωσε τους φόρους της τοις μετρητοίς στην Εφορία.

Τα χρήματα ήταν του πατέρα της;
Ναι, ήταν μοναχοπαίδι του πατέρα της η Χρύσα μου και πρωτοκόρη δική μου. Κι εκείνος ήταν μοναχοπαίδι. Ο παππούς της και η γιαγιά της, Θαρρενός Βογιατζής και Τριανταφυλλιά Νικολίτση, δούλεψαν στην Αφρική και μετά έφτιαξαν αυτό το κτήριο το οποίο και νοίκιαζαν. Το παιδί το έβλεπαν αλλά δεν του δίνανε ούτε νερό. Το εκβιάζανε να μ΄ εγκαταλείψει και να κατοικίσει μαζί τους. Το μεγάλωσε ο Γιάννης Καβάσιλας ο νυν άντρας μου από ενός έτους.

Τι μπορεί να έγινε εκείνη την ημέρα;
Εγώ με το απλό μου το μυαλό πιστεύω ότι το παιδί αιφνιδιάστηκε, ή κάτι της έβαλε στη μύτη και μετά την έπνιξε με τα κορδόνια. Ήτανε λεπτοκαμωμένη. Το σημάδι φαινόταν σαν περιδέραιο και το λουρί ήταν πολύ χαλαρό. Το παιδί μου, ο Κωνσταντίνος μου, δεν δυσκολεύτηκε να το βγάλει.

Η πόρτα είχε παραβιαστεί;
Η Χρύσα όταν ήταν μέσα έβαζε και το μάνταλο από πίσω όμως όταν ο γιός μου άνοιξε φαινόταν ότι δεν το είχε βάλει. ʼΑρα σε κάποιον άνοιξε και θα ήταν γνωστός για να του ανοίξει. Η πολυκατοικία έχει και πίσω είσοδο, διπλή είσοδο. Γιατί μου το σκότωσε; Να 'ρθει να μου το πει, κι εγώ δεν θα τον καταδώσω, μόνο να ξέρω σαν μάνα.

Στο σπίτι της όταν μπήκατε είδατε κάτι περίεργο ως πρώτη εικόνα;
Όχι. Ήμουν λωλή, ούρλιαζα, έλεγα όσες προσευχές ήξερα. Το κρεβάτι της ήταν μόνο από τη μία πλευρά άστρωτο φαινόταν ότι κοιμήθηκε μόνη της. Ο ιατροδικαστής είπε ότι πρέπει να έγινε γύρω στις 11:30 το πρωί. Δηλαδή ξύπνησε και είπε «τώρα θ΄ αυτοκτονήσω»; Ο δικηγόρος μου είπε ότι ήταν αυτοκτονία, κι ότι δεν βρέθηκαν χάπια στην κοιλιά της. Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό λέω πώς είναι δυνατόν με τέτοια δραστηριότητα μια κοπέλα που κάνει προγράμματα ζωής ν΄ αυτοκτονήσει από το πόμολο της πόρτας, σε 70 εκατοστά! Το κινητό της τηλέφωνο το 'χει η αστυνομία και το λάπτοπ της. Ο διοικητής του Τμήματος ο κ. Τσακιράκης με πήρε και μου είπε ότι η αστυνομία χρειάστηκε τα ρούχα της, αλλά τα πετάξανε απ΄ το νοσοκομείο, τη δεύτερη μέρα. Είναι δυνατόν να πετάξουν τα ρούχα, σκυλί ήτανε; Και του σκυλιού το λουρί το παραδίδουν στο νοικοκύρη του.

Σημείωμα δεν βρέθηκε!
Δεν βρέθηκε σημείωμα, είναι δυνατόν να με πλήγωνε έτσι, να πλήγωνε τόσο τον Κωνσταντίνο που τον λάτρευε. Σκληρή δεν ήτανε, τόση σκληρότητα για μας;

Λένε ότι ήταν φίλες με την κοπέλα που κρεμάστηκε δυό μέρες πριν, κι ότι πήγε και στην κηδεία της.
Η κηδεία της κοπέλας ήταν την Τρίτη, μια μέρα πριν χαθεί το παιδί μου. Όμως η Χρύσα μου σας είπα ήταν στο σπίτι μου εκείνη την ημέρα, μαζί μου από τις 12:30 με 1:00 η ώρα το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα που πήγε να ψωνίσει από το σούπερ μάρκετ, για την έκπληξη. Η κηδεία ήταν στις 3 το μεσημέρι.

Στο Παρίσι με ποιόν πήγε;
Με κάποιον που είχε γνωριμία από απόσταση για δύο χρόνια. Αυτός ζει στην Αθήνα και την ερωτεύτηκε, της έστελνε δώρα πολλά όλο αυτό το διάστημα και μου τα έδειχνε. Ήρθε και δυό φορές στη Ρόδο. Όταν γύρισε απ' αυτό το ταξίδι μου είπε «μαμά, δεν μου βγαίνει κάτι ερωτικό μ' αυτόν τον άνθρωπο. Τον βλέπω σαν φίλο, σαν νονό με τόσα δώρα που μου κάνει». Τις έστελνε πάρα πολλά δώρα, πακέτα. Και μου είπε μάλιστα ότι θα της γνώριζε μια φίλη της στον ξάδελφό της.

Ακούστηκε ότι είχε γνωριμία με κάποιον Αλβανό. Το γνωρίζετε εσείς αυτό;
Δεν υποτιμώ καμιά εθνικότητα όμως το παιδί μου ουδέποτε μου είπε κάτι τέτοιο γιατί όλα τα κουβεντιάζαμε. Είχε όμως πολλούς θαυμαστές και πολλές προτάσεις. Δεν μου έδειχνε όμως ότι βρήκε αυτό που ήθελε.

Σας είπαν πράγματι γείτονες ότι άκουσαν φωνές από το διαμέρισμα; Έναν έντονο καβγά με άντρα;
Δύο κοπέλες από το υπόγειο μου είπαν για φωνές που άκουσαν στις 4 τα ξημερώματα. Τριξίματα επίπλων και φωνές. Δεν μου το βεβαίωσε κανένας άλλος. Οι υπόλοιποι ενοικιαστές άλλοι λείπανε γιατί είναι στρατιωτικοί και είχαν βάρδια, κι άλλοι δεν άκουσαν τίποτα.

Ξέρετε να είχε εχθρούς η κόρη σας;
Τους μόνους εχθρούς που είχε ήταν κάποιοι συγγενείς του πατέρα της γιατί ήταν η μοναδική κληρονόμος του πατέρα της. Αυτό αποδεικνύεται και από τον δικαστικό αγώνα που έκαναν στο παιδί από το 2001 που πέθανε η γιαγιά της η Τριανταφυλλιά Νικολίτση. Κατά τ΄ άλλα η Χρύσα μου ποτέ το παιδί μου δεν είχε έρθει σε αντιπαραθέσεις. «Δεν θέλω να τσαλακωθώ» μου έλεγε, την ενδιέφερε η εικόνα της. Ακόμα και κάποιοι που έφευγαν και άφηναν ζημιές στα διαμερίσματα δεν τσακωνόταν. Κι ένας που της άφησε 1.500 ευρώ χρέος ακόμα και σ΄ αυτόν τα χάρισε. Γι' αυτό πείτε μου, ποιος το έκανε;

Τώρα πώς ζείτε;
Τώρα η ζωή μου είναι μαύρη, κουρελιάστηκε. Για τον Κωνσταντίνο μου κάνω κουράγιο. Στις αρχές δεν μπορούσα να πάω στο νεκροταφείο, να δεχτώ ότι το παιδί μου είναι στο χώμα, και δεν πήγαινα. Παραμονές Χριστουγέννων σκέφτηκα ότι θα είναι παραπονεμένο και σηκώθηκα και πήγα και του 'φτιαξα το μνηματάκι του και το καθάρισα… Μου λείπει, μου λείπει πάρα πολύ. Πριν 15 μέρες πήγαμε μαζί στο κομμωτήριο και κουρευτήκαμε. Δεν ανέβηκα ακόμα στο σπίτι της να το ανοίξω, δεν το αντέχω. Όσοι βιάστηκαν να κατηγορήσουν τον άγγελό μου θα 'ρθει η στιγμή που θα μετανοήσουν γιατί ο Θεός τίποτα δεν αφήνει κρυφό. Παρηγοριά μου είναι οι πνευματικοί μου, ο Θεός. Πηγαίνω και της ψέλνω το «Κύριε Ιησού Χριστέ».

Και τι άλλο της λέτε;
Της τραγουδάω: «Αυτά τα μάτια τα γλυκά για πες μου πού τα βρήκες | τ΄ αγόρασες ή τα κλεψες | ή δανεικά τα πήρες |Σου στέλνω χαιρετίσματα με τ΄ ουρανού τ΄ αστέρι | και με την πούλια της αυγής κανείς να μην το ξέρει…»… Αχ, αγάπη μου, αχ ομορφιά μου…