ΚΟΣΜΟΣ

Η αυλαία πέφτει...."brother" Μουαμάρ

Η αυλαία πέφτει...."brother" Μουαμάρ
Ο Μουαμάρ Καντάφι φέρεται πως έπεσε σε βαριά κατάθλιψη, όταν ο επί σειρά ετών επιστήθιος φίλος του και συνάδελφος Σαντάμ Χουσεΐν...

Ο Μουαμάρ Καντάφι φέρεται πως έπεσε σε βαριά κατάθλιψη, όταν ο επί σειρά ετών επιστήθιος φίλος του και συνάδελφος Σαντάμ Χουσεΐν, ανατράπηκε από τις αμερικανικές δυνάμεις το 2003. Ο Καντάφι δεν έχασε χρόνο και “άνοιξε” αμέσως την πόρτα της χώρας του στους επιθεωρητές των Ηνωμένων Εθνών, γυρίζοντας έτσι μια νέα σελίδα στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ και επισήμως, ανέλαβε την ευθύνη για τις βομβιστικές επιθέσεις Lockerbie το περίφημο 1988, αφού συμφώνησε να πληρώσει μέχρι και 2,7 δισεκατομμύρια δολάρια (Dh9.90 δισ. ευρώ) στις οικογένειες των 270 θυμάτων.

Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί και για τους περισσότερους από 200 Λίβυους πολίτες που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ την περασμένη εβδομάδα των διαδηλώσεων που έπληξαν τη Λιβύη, συγκεντρώνοντας τη μεταδοτική δυναμική που ξεκίνησε στην Τυνησία τον περασμένο Ιανουάριο.


Ο Καντάφι, περιέργως, δεν είδε να έρχεται το τσουνάμι εναντίον του και παραδόξως εξακολουθεί να αρνείται να πιστέψει ότι ο χρόνος του εξαντλήθηκε. Κατά την εξέταση των γεγονότων του λαού της Τυνησίας και παρατηρώντας τις εξελίξεις του άλλοτε πίσης φίλου του Zine Al Abidine Bin Ali που ανατράπηκε από την προεδρία λόγω της λαϊκής εξέγερσης, τον Ιανουάριο, ο Καντάφι είχε δηλώσει διφορούμενα «ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στη Λιβύη, επειδή η χώρα μου κυβερνάται, από ανθρώπους»

Ήταν μια κλασική περίπτωση ενός ηγέτη τυφλωμένου από την εξουσία, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την ανυπόφορη 42χρονη διακυβέρνησή του.
Ο 69χρονος Καντάφι, επίσης, κατά πάσα πιθανότητα πίστευε ότι μετά την αποκατάσταση των σχέσεων του με τις ΗΠΑ, απεικονίζοντας τον εαυτό του ως ένα στρατηγικό σύμμαχο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας μετά τη φίμωση και την απαγόρευση κάθε αντιπολίτευσης των πολιτών, θα ήταν αδύνατο να υποκύψει σε ένα σενάριο Αιγύπτου επαναλαμβανόμενο στη Λιβύη.

Ο Καντάφι αρνείται να πιστέψει ότι ήταν γεγονός : «Game over Brother Μουαμάρ».

Οι εικόνες που βγαίνουν εκτός Λιβύης - όπου δεν υφίστανται τα διεθνή μέσα ενημέρωσης να καλύψουν τη σφαγή - είναι τρομακτικές. Τι είναι πιο άσχημο από το λουτρό αίματος ; Η σιωπή της γραφειοκρατίας.

Πάνω από 200 άνθρωποι σύμφωνα με πληροφορίες έχουν σκοτωθεί στη χώρα και το τοπικό νεκροτομείο στη Βεγγάζη δεν μπορεί πλέον να φιλοξενήσει τον αυξανόμενο αριθμό των νεκρών. Οι φυλακές έχουν μετατραπεί σε χάος και χιλιάδες εγκληματίες έχουν αφεθεί ελεύθεροι να λεηλατήσουν τα σπίτια.

Ο Καντάφι έχει προσλάβει Αφρικανούς μισθοφόρους για να σκοτώσουν συμπατριώτες του και χρησιμοποιεί ήδη όλα τα είδη των όπλων, όπως πολυβόλα για ελικόπτερα για να σκοτώνουν νέους Λίβυους.

Έχει απαγορεύσει την πώληση καυσίμων στη Βεγγάζη για να βεβαιωθεί ότι οι διαδηλωτές δεν μπορούν να μετακινηθούν προς την Τρίπολη. Τα νερά της Βεγγάζης με τις υπάρχουσες πληροφορίες έχουν μολυνθεί από τους άντρες του και υπάρχει φόβος ότι θα καταφύγουν σε χημικά όπλα.

Ο Καντάφι δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που ανέβηκε στην εξουσία πριν από τέσσερις δεκαετίες. Οι νεαροί διαδηλωτές που σκοτώνει σήμερα είναι της ίδιας ηλικίας που είχε (μόνο 27), όταν αποφάσισε να επιβάλει την "αλλαγή καθεστώτος" στην χώρα του.

Οι νέοι άντρες και γυναίκες τότε και τώρα, απηύδησαν με τη διαφθορά και την απολυταρχία. Ο Bin Ali προσπάθησε να φιμώσει την οργή του λαού με τη βία και ιδού το αποτέλεσμα, μόλις 29 μέρες μετά. Ο πρώην Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ κράτησε μόνο 18 μέρες.


Ο Καντάφι παρότι έκλεισε πρόσφατα νέα εμπορική συμφωνία και ονομάστηκε «φίλος της Δύσης» από τον πρώην Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, τον Γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, τον Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι και την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις, απέτυχε να χωνέψει ότι οι δυτικές φιλίες εξανεμίζονται πέφτοντας η αυλαία. Ο τυχοδιώκτης - ο οποίος αρνείται να αντιμετωπίσει τις αλλαγές του 21ου αιώνα - πιθανότατα θα παραμείνει στην εξουσία έως ότου είτε συλληφθεί σε στρατιωτικό πραξικόπημα ή μπορεί να έχει την τύχη που είχε ο πρωθυπουργός του Ιράκ το 1958 Νούρι αλ Σαΐντ που δολοφονήθηκε από τον όχλο.

Εξαρτάται από την οδό που θα θελήσει να ακολουθήσει, επιβαρύνοντας τη θέση του απέναντι στην κοινή γνώμη, τονίζει ο πανεπιστημιακός καθηγητής και πολιτικός αναλυτής Sami Moubayed.