Οι αποικιοκρατικές βλέψεις «τελειώνουν» την ειρήνη στην Ευρώπη

Η στρατιωτική επιχείρηση κατά της Λιβύης από δυνάμεις του ΝΑΤΟ, μετά τη σχετική έγκριση του ΟΗΕ, πέρα από οτιδήποτε άλλο, απέδειξε πως έχουμε εκ νέου την ανάδειξη αποικιοκρατικών δυνάμεων στην Ευρώπη, με την Γερμανία, την Ρωσία και τις χώρες-δορυφόρους τους από τη μια πλευρά και την Μεγάλη Βρετανία, την Γαλλία και την Ιταλία από την άλλη.

Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους φαίνεται να κάνουν πίσω και να ασχολούνται με τα «του οίκου τους» αφήνωντας χώρο προς τις συμμαχικές σε αυτήν δυνάμεις να δράσουν ελεύθερα και να διεκδικήσουν τις «αποικίες» που επιθυμούν. Η άρνηση της Γερμανίας να συναινέσει στα πλήγματα κατά της Λιβύης, δεν είχε να κάνει με «ανθρωπιστικούς» λόγους. Και είναι γνωστό-ειδικά σε εμάς τους Ελληνες-πως η «σιδηρά κυρία» της Γηραίας Ηπείρου πράττει πάντα σύμφωνα με το συμφέρον της χώρας της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την καταστροφή μιας άλλης.

Το Βερολίνο έχει κάθε λόγο να είναι ανήσυχο, για την επίθεση που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ στην Λιβύη. Γερμανικές εταιρίες τηλεπικοινωνιακού υλικού, υπολογιστικών συστημάτων, μηχανημάτων βαριάς βιομηχανίας, εκμετάλλευσης πετρελαίου κ.ά. έχουν υπογράψει παραγγελίες δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ με το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, συμφωνίες οι οποίες μάλλον θα μείνουν στα χαρτιά. Αν τελικά επικρατήσουν οι αντικαθεστωτικοί, είναι ολοφάνερο πως θα «ευχαριστήσουν» αυτούς που τους υποστήριξαν και θα «γυρίσουν το κεφάλι» σε όσους δεν τους υποστήριξαν. Έτσι, οι γερμανικές εταιρίες θα βρεθούν «εκτός νυμφώνα». Και βέβαια δεν ξέρουμε αν η SIEMENS, η THYSSEN-KRUPP, η BASF, BAYERN, η Ε.ΟΝ, Dynamit Nobel, η EADS, συγχωρήσουν το “nein” της Αγκελα Μέρκελ.
Αντίθετα, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία είναι ηλίου φαεινότερο πως θα πάρουν τη «μερίδα του λέοντος» από τους αντικαθεστωτικούς και μαζί με αυτές όσες χώρες υποστήριξαν τη δράση κατά του Καντάφι.

Η περίπτωση της Λιβύης, τι μας αποδεικνύει ξεκάθαρα πλέον; Πως η πολιτική ένωση της ΕΕ δεν θα γίνει ποτέ, ενώ ο περίφημος «γερμανο-γαλλικός άξονας» δεν υφίσταται πλέον, με το Παρίσι να επιλέγει τον παλιό και δοκιμασμένο τρόπο: την σύμπραξη με το Λονδίνο. Πλέον δημιουργούνται άλλες ισορροπίες μέσα στην Ευρώπη, έντονα συγκρουσιακές και εξαιρετικά επικίνδυνες. Και το σκηνικό αυτό είναι γνώριμο για τους ιστορικούς, μιας και αποτελεί αντίγραφο των όσων διαδραματίστηκαν στην ευρωπαϊκή και διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα από το 1910 έως το «κράχ» του 1930.

Οι ανακατατάξεις παγκόσμια-και ειδικά στην πλούσια Μέση Ανατολή και την Αφρική-όπου δημιουργούνται νέες ισορροπίες, νέες προσκλήσεις και προκλήσεις και αναλαμβάνουν νέες ηγεσίες δεν θα αφήσουν αδιάφορες τις «μεγάλες δυνάμεις» της Ευρώπης που θα αρχίζουν να διεκδικούν πότε διπλωματικά, πότε στρατιωτικά, πότε συνδυασμό και της διπλωματίας και της «πολιτικής των κανονιοφόρων».

Αυτή η σύγκρουση για τη συγκέντρωση πόρων και πλούτου, θα επιφέρει πολέμους, καταρρεύσεις, και χρεωκοπίες, θα δημιουργηθούν νέοι συνασπισμοί και σε λίγα χρόνια η Ε.Ε. ίσως να αποτελεί παρελθόν και μια νέα «Εγκάρδια Συννενόηση» (Αντάντ), να βρεθεί πάλι στο προσκήνιο συγκρουόμενη με την Γερμανική και Οθωμανική αυτοκρατορία για τον «πλούτο των Εθνών»…

Πηγή: newscode.gr