Aλέξανδρος Τσούτης: Ο Έλληνας που αναζητά τα τελευταία ίχνη αυθεντικότητας στον πλανήτη
Ο «αθεράπευτος» ταξιδευτής Αλέξανδρος Τσούτης μίλησε στο Newsbomb.gr για την ακαταμάχητη ανάγκη του να εξερευνήσει τον κόσμο και να συλλέγει εμπειρίες και πολιτισμικό πλούτο. Τελικός προορισμός του ο... πλανήτης.
Συρία, Αφγανιστάν, Βόρνεο, Καμερούν, Σρι Λάνκα, Μοζαμβίκη, Μαλάουι...και ο κατάλογος με τους «μη δυτικούς» προορισμούς του «Έλληνα Φιλέα Φόγκ» μοιάζει ατελείωτος. Ο Αλέξανδρος Τσούτης ταξιδεύει εδώ και χρόνια μακριά από τους δημοφιλείς ταξιδιωτικούς προορισμούς, κατά βάση εκτός Ευρώπης και με το φωτογραφικό του φακό «παγώνει» και μεταφέρει στιγμές μοναδικής ομορφιάς.
Δύο απο τις φωτογραφίες του έχουν διακριθεί και δημοσιευθεί από το National Geographic, ενώ μία εικόνα με τίτλο «Βurmese Day» δημοσιεύθηκε και ως φωτογραφία της ημέρας. Ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει τρεις προσωπικές εκθέσεις φωτογραφίας και έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε φωτογραφικές ομάδες και ταξιδιωτικά φεστιβάλ.
Ταξιδευτής, φωτογράφος, creative director, travel blogger, ποια είναι η μία ιδιότητα που σας χαρακτηρίζει και γιατί;
Ασχολούμαι επίσης με μέτρια αποτελέσματα με δουλειές του σπιτιού, μαστορέματα, ηλεκτρολογικά, οικοδομικά, υπολογιστές κλπ. To να καταπιάνομαι με αρκετά πράγματα πέρα από την επαγγελματική μου ενασχόληση, θέτει υπό προσωπική αμφισβήτηση το αν τα καταφέρνω αρκετά καλά σε όλους τους τομείς. Σίγουρα όμως προτιμώ να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε πολλά πράγματα από την τελειοποίηση σε έναν μόνο τομέα.
Που γεννηθήκατε, τι σπουδάσατε, τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν ταξιδεύετε;
Γεννήθηκα στον ευλογημένο τόπο που λέγεται Ελλάδα και την όχι και τόσο καλαίσθητη πόλη της Αθήνας. Έχω σπουδάσει graphic design και εργάζομαι ως creative director στο χώρο της διαφήμισης. Όταν δε βρίσκομαι σε μακρινές ή κοντινές αποδράσεις, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο προτιμώ τη θαλπωρή του σπιτιού μου.
Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, έτσι κι εγώ δυσκολεύτηκα να υιοθετήσω ουσιαστική ταξιδιωτική κουλτούρα και να απορρίψω την λογική των συγκρίσεων μεταξύ της πανέμορφης χώρας μας και του οποιουδήποτε άλλου τόπου. Τις συγκρίσεις αυτές βέβαια τις θεωρώ εντελώς άστοχες πλέον.
Απαιτείται κάποια υπέρβαση ώστε στον πολύτιμο χρόνο των διακοπών μου, να θυσιάζω τις ομορφιές της Ελλάδας, τη διασκέδαση, την κοινωνική ζωή, τις φιλικές και οικογενειακές στιγμές, για να περιπλανώμαι στον κόσμο, συχνά σε συνθήκες δύσκολες, κουραστικές και δυνητικά επικίνδυνες.
Προτιμώ να ταξιδεύω με έναν ακόμα συνταξιδιώτη ή έστω με μικρή παρέα όμοιας ταξιδιωτικής φιλοσοφίας και εμπειρία, ώστε να μοιράζομαι όχι μόνο τα έξοδα διαμονής και μετακίνησης, αλλά και τις όμορφες στιγμές, τα ευτράπελα, τις δυσκολίες.
Η σωστή παρέα εμπνέει για πιο παράτολμα εγχειρήματα και συλλογική αντιμετώπιση σε θέματα που απαιτούν λήψη αποφάσεων. Παρ' όλα αυτά απολαμβάνω εξίσου και μοναχικά ταξίδια, όπως για παράδειγμα στο Μπαγκλαντές ή τη Μαυριτανία.
Ποιο ήταν το πρώτο σας ταξίδι και μέχρι πότε θα ταξιδεύετε;
Το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ευρώπης ήταν στην Κούβα και το δεύτερο στη Βενεζουέλα. Από τότε η εξερεύνηση του κόσμου μας έγινε σκοπός ζωής και ελπίζω να ζήσω υγιής για αρκετά χρόνια ώστε να δω και να βιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο από τον πλανήτη γη και τη ζωή πάνω σε αυτόν.
Αποτυπώστε μας την εμπειρία σας σε αριθμούς. Πόσες χώρες, πόσες πτήσεις, πόσα χιλιόμετρα, κτλ.
Οι αριθμοί δεν έχουν μεγάλη σημασία, ο πλούτος των εμπειριών άλλωστε δεν προσμετράται αριθμητικά. Σύμφωνα με το blog μου όπου καταγράφω τις χώρες που έχω επισκεφτεί, αυτές αριθμούν περίπου τις 95, οι περισσότερες εξ αυτών εκτός Ευρώπης.
Είναι δύσκολο να υπολογίσω τον αριθμό των πτήσεων, ίσως να ξεπερνάνε τις 400 και τα χιλιόμετρα αδυνατώ να τα μετρήσω. Αντιθέτως, τα έξοδα είναι υπολογίσιμος και σημαντικός αριθμός, ειδικά για την κατηγορία ανθρώπων που δεν είναι μεγιστάνες. Όμως ο τρόπος που ταξιδεύω διατηρεί αυτό το νούμερο σε παραπλήσιο επίπεδο διακοπών στη χώρα μου.
Η πιο όμορφη αλλά και η πιο επικίνδυνη στιγμή από τα ταξίδια σας; Έχετε ταξιδέψει σε εμπόλεμη ζώνη;
Όμορφη είναι κάθε ταξιδιωτική στιγμή για εμένα, η μαγεία κάθε τόπου με απορροφά. Οι ξεχωριστές στιγμές θα απαιτούσαν πολλές σελίδες εξιστόρησης, όμως οι πιο περιπετειώδεις εμπειρίες είναι οι αγαπημένες μου. Ακόμα και μετά από τόσα ταξίδια, πριν από κάθε αναχώρηση νιώθω ένα άγχος για το τι θα συναντήσω, για τους παράγοντες που μπορεί να ανατρέψουν τα πράγματα.
Όμως δε θα έλεγα πώς έχω τρομάξει ιδιαίτερα, αν και σε περιοχές που μαίνεται πόλεμος, τρομοκρατία, ένοπλη δράση, σίγουρα μου προκαλείται ένταση, άγχος και αυξημένα επίπεδα αδρεναλίνης.
Κάποιοι τόποι όπως το Ιράκ στην πρώτη μου επίσκεψη το 2018, το Αφγανιστάν, το Μάλι, η Υεμένη, το Νότιο Σουδάν, το Τσαντ, η Συρία και η Σομαλιλάνδη, περιείχαν μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό άγχους. Τρομακτική θα έπρεπε να ήταν η στιγμή της καταδίωξής μου από άγριο Αφρικανικό ελέφαντα, αλλά μάλλον υποβάθμισα και τότε τον κίνδυνο που παρ' ολίγο να ήταν μοιραίος.
Τα πιο περίεργα μέρη που έχει τύχει να διανυκτερεύσετε;
Πολλά από τα μέρη που έχω μείνει μπορεί να φαντάζουν περίεργα σε κάποιους ή συνηθισμένα σ' εμένα και αρκετούς ακόμα. Έχω κάνει ελεύθερο camping πάνω σε μια αρχαία πυραμίδα στο Σουδάν. Έχω μείνει σε μια παροπλισμένη πλωτή κλινική στον ποταμό Sepik στην Παπούα Νέα Γουινέα. Camping σε σκηνή παραλίας στις όχθες του Ζαμβέζη στη Ζιμπάμπουε, παρέα με ύαινες, ελέφαντες και άλλα μεγάλα θηλαστικά.
Σε καλύβες αυτοχθόνων φυλών, όπως οι Akha στα ακριτικά ορεινά χωριά του βορείου Λάος, οι Dogon στο Μάλι, οι Mentawai στην Ινδονησία, οι φυλές της Μιανμάρ, οι "τσιγγάνοι των θαλασσών" Bajau και τα πλωτά χωριά τους στο πέλαγος του Βόρνεο. Σε μια καλύβα όπου ζούσε πριν έναν αιώνα ο ανθρωπολόγος Bronislav Malinowski στα νησιά Trobriand, επίσης στην Παπούα Νέα Γουινέα. Σε έναν πλίθινο επταόροφο πύργο στη Sanaa της Υεμένης και πρόσφατα σε σκηνές οροφής αυτοκινήτου στην έρημο της Ναμίμπια.
Η εμπειρία σας από τη συναναστροφή με αυτόχθονες λαούς και τις τοπικές φυλές;
Η απλότητα και η φιλικότητα των ανθρώπων που δεν έχουν αλλοιωθεί από τον εκσυγχρονισμό είναι τις περισσότερες φορές αξιομνημόνευτη. Η αντιμετώπιση στη συναναστροφή και τη φωτογράφιση είναι μια διαδικασία σεβασμού και αλληλεπίδρασης.
Η φωτογραφία είναι μια τέχνη συχνά ανθρωποκεντρική, όμως οι άνθρωποι δεν είναι τουριστικά αξιοθέατα, γι' αυτό προσπαθώ να μην έχω ποτέ τέτοια αντιμετώπιση απέναντί τους.
Η παρουσία μου πάντα θα είναι ενός λευκού ξένου, όμως προσπαθώ όσο μπορώ να ταυτίζομαι με τις συνθήκες και τις συνήθειες των ανθρώπων, να συνηθίσουμε τη διαφορετικότητα μεταξύ μας και η φωτογραφία να έρθει φυσικά. Ελπίζω αυτή η προσέγγιση να απεικονίζεται στις φωτογραφίες μου.
Πού θα στέλνατε κάποιον που δεν έχει ταξιδέψει εκτός Ευρώπης;
Πιστεύω πως οι ταξιδιωτικές προτάσεις πρέπει να είναι εξατομικευμένες, ανάλογα με το προφίλ, την εμπειρία, τις ανάγκες, τις αντοχές και τις προσδοκίες του καθενός. Θεωρητικά οι πιο τουριστικοί προορισμοί είναι οι καταλληλότεροι, όπως η Ταϊλάνδη, η Κούβα, το Μαρόκο, η Ζανζιβάρη της Τανζανίας.
«Να νιώθεις φίλος σε τόπους μακρινούς και ξένος στην ίδια σου τη γειτονιά». Γράφετε. Έτσι νιώθετε;
Πράγματι, η αποξένωση είναι μία από τις πληγές των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Όταν βρίσκομαι στην απλότητα του τρόπου ζωής μη "αναπτυγμένων" κοινωνιών, οι πολιτισμικές αποστάσεις κάμπτονται και οι ψυχές ανοίγονται πηγαία.
Και τέλος ένα μέρος, μια στιγμή, μία χώρα στην οποία πάντα επιστρέφει το μυαλό σας…
Ο νους μου ταξιδεύει συνεχώς, σε τόπους που έχω βρεθεί αλλά και σε όσους ονειρεύομαι να βρεθώ. Τόποι της Αφρικής, που συχνά ομαδοποιούμε με το όνομα ολόκληρης της ηπείρου, είναι βαθιά ριζωμένοι στην ψυχή μου, όπως το Νότιο Σουδάν, το Σουδάν, το πολύπαθο Μάλι, η Μαδαγασκάρη.
Η Υεμένη είναι ένας ακόμα τόπος ανεξίτηλος στη μνήμη μου που ελπίζω να επισκεφτώ ξανά και να επικρατεί ειρήνη. Ο ανθρωπολογικός πλούτος της Παπούα Νέας Γουινέας και το ανυπέρβλητο φυσικό τοπίο της Βενεζουέλας. Και τα ταξίδια του νου δεν τελειώνουν ποτέ...
Μπορείτε να δείτε περισσότερα από τα ταξίδια του Αλέξανδρου
Στο Instagram: https://www.instagram.com/alexandros_tsoutis/
Και την ιστοσελίδα του: https://tripinpictures.com/el
Διαβάστε επίσης
Τουβαλού: Η χώρα που «αγκαλιάζει» το Metaverse πριν... βυθιστεί
Καταφύγια Κροίσων: Τα «bunker της ελίτ» για την ημέρα του Αρμαγεδδώνα
Ποιοι Τούρκοι; Στον Πόντο μιλάνε ποντιακά 100 χρόνια μετά τη Γενοκτονία
