Που οδηγούν οι ιδιωτικοποιήσεις

Η Ελλάδα εξουσιάζεται και κατευθύνεται υπό τις οδηγίες των «εμπειρογνωμόνων « του ΔΝΤ και της ΕΕ, θυσιάζοντας την ελληνική αξιοπρέπεια στον βωμό της αναγκαστικής υπακοής και σύνεσης, μια βουτιά χωρίς πυθμένα, μια που οι τρύπες του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έχουν ακόμη κλείσει. Η ανακοίνωση της ιδιωτικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων αποτελεί το νέο κεφάλαιο διάρρηξης της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.

Ο ρόλος των δημόσιων υπηρεσιών να καλύψει τα «κενά» του ιδιωτικού τομέα με άρτιο και λειτουργικό τρόπο για το κράτος και το λαό, λειτούργησε αντίστροφα, με τεράστια ελλείμματα, κακή διαχείρηση και αναποτελεσματικότητα.

Η ιδιωτικοποίηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ήδη είχε προταθεί από την Financial Timesστις 5 Ιανουαρίου, με άρθρο του συντάκτη της, John Plender. «Η συλλογή φόρων υπήρξε στο παρελθόν μία από τις πιο διεφθαρμένες λειτουργίες σε ένα δυσλειτουργικό ελληνικό κράτος. Για αυτό ίσως είναι ώρα να τεθεί υπό εξέταση μία τρελή, αλλά παρόλα αυτά εφαρμόσιμη πρόταση: Η μεταρρύθμιση της εισπρακτικής διαδικασίας με την προσωρινή παραχώρηση των δικαιωμάτων συλλογής φόρων».

Ο στόχος των 50 δισ. ευρώ από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ως το 2015 ενισχύεται από το ενδεχόμενο δάνειο των 50 δις ευρώ που σύμφωνα με τον βρετανικό τύπο, η Ελλάδα συζητά να πάρει από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) για να επαναγοράσει χρέος της περίπου στο 75% της ονομαστικής του αξίας καθώς και να επιμηκυνθεί η αποπληρωμή του δανείου των 110 δις. ευρώ σε 30 χρόνια , με μειωμένο επιτόκιο.

Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι το 2011 το χρέος της Ελλάδας θα διαμορφωθεί στο 153% του ΑΕΠ και το 2012 σχεδόν στο 160% του ΑΕΠ, ενώ τα επόμενα 3 χρόνια το κόστος των τόκων θα φτάνει τα 20 δισ. ευρώ ετησίως.

Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης στιγμάτισε την περίοδο της πρωθυπουργικής θητείας της Μάργκαρετ Θάτσερ στην Μεγάλη Βρετανία.Η οικονομική της πολιτική σημαδεύτηκε από τη ριζική μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, την απελευθέρωση των αγορών, την προώθηση της επιχειρηματικότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις πουλήθηκαν, με πρώτη την εταιρία τηλεπικοινωνιών British Telecom (1984), η οποία ήταν κρατική από τα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Η ιδιωτικοποίηση συνεχίστηκε με την πώληση της «British Aerospace» (1985), την Εθνική Εταιρεία Λεωφορείων (1985), την Εταιρεία Διαχείρισης Λιμανιών (Associated British Ports , 1985), τη Jaguar (1984), μέρος της Ναυπηγείας (1985-1986), και τα εργοστάσια του Βασιλικού Πυροβολικού (1986).Η British Airways ιδιωτικοποιήθηκε το 1987, η Rolls Royce, η Βρετανική Αρχή Αεροδρομίων (Airports Authority), και το 31,5% της British Petroleum(ΒΡ), ιδιωτικοποιήθηκαν το 1987. Επίσης η Εταιρία Σιδήρου ιδιωτικοποίηθηκε το 1988, το υδάτινο βρετανικό σύστημα ένα χρόνο αργότερα καθώς και το ηλεκτρικό σύστημα της χώρας.

Σημαντική ήταν, αρχικά, η ιδιωτικοποίηση του βρετανικού σιδηροδρομικού δίκτυου, τη δεκαετία του 90, όμως στη συνέχεια η πρόκληση δυστηχημάτων-19 Σεπτεμβρίου 1997 στο Σάουθχολ (7 νεκροί), 5 Οκτωβρίου 1999 στο Λάντμπρουκ Γκρόουβ (30 νεκροί) και 17 Οκτωβρίου 2000 στο Χάτφιλντ (4 νεκροί)- ανάγκασε την ιδιωτική εταιρεία Railtrack να παραδώσει τον έλεγχο του δικτύου σε έναν άμεσα ελεγχόμενο από το κράτος φορέα,τη Νetwork Rail. Η συνέχεια των ιδιωτικοποιήσεων στη Μεγάλη Βρετανία αφορά στα Ταχυδρομεία.

Οι ιδιωτικοποιήσεις ισχυρίζονται οι ιθύνοντες του «έργου»ότι βελτιώνουν την αποτελεσματικότητα και την ποιότητα των υπηρεσιών και αυξάνουν τις θέσεις εργασίας. Η άλλη πλευρά του νομίσματος δείχνει ότι προκαλεί περικοπές προσωπικού, εφόσον αλλάζουν χέρια οι εργοδότες και άνοιγμα της ψαλίδας στις τιμές.

Στην Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις ανέβασαν τον αριθμό των ανέργωντο 1982, από δύο εκατομμύρια στα τρία εκατομμύρια. Οι κοινωνικές επιπτώσεις ήταν έντονες σε μια οικονομία που σήμερα αντιμετωπίζει τεράστιο χρέος και τον φόβο μιας πραγματικής κρίσης να εντείνεται με την καταγραφή των πληθωριστικών πιέσεων που δηλώνουν ότι η βρετανική οικονομική πολιτική είναι ακόμα αδύναμη.

Πηγή: newscode.gr