Ήμουν και ‘γω εκεί
Μνήμες Πολυτεχνείου τέτοιες σημαδιακές μέρες του Νοέμβρη. Τριάντα εννιά χρόνια πριν. Το 1973 «Τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες» στάθηκαν μπροστά στο τανκ της Χούντας και ήταν αυτά που άρχισαν να ξηλώνουν το μαύρο πουλόβερ του φασισμού στην Ελλάδα.
Ήμουν και ‘γω εκεί σαν νεαρός δημοσιογράφος και οργισμένος διαδηλωτής, γιατί τέτοιες στιγμές πάει περίπατο η αντικειμενική και ψυχρή στάση του δημοσιογράφου απέναντι στα γεγονότα.
Τα τελευταία χρόνια με βασανίζει ένα ερώτημα που αποφεύγω να το συζητήσω με φίλους και παλιούς συντρόφους: «Τι γέννησε εκείνη η εξέγερση στο Πολυτεχνείο; Τι έγινε εκείνη η γενιά των νέων φοιτητών και εργατών που έβαλαν τα στήθη τους απέναντι στα τανκς της Χούντας και μέτρησαν μέσα σε μία νύχτα 29 νεκρούς;».
Η απάντηση είναι μελαγχολική. Άλλους τους κατάπιε η πολιτική (Δαμανάκη, Λαλιώτης, Χριστοδουλάκης και πολλοί άλλοι), άλλοι πέτυχαν επιχειρηματικά (π.χ ο εφοπλιστής κ. Βερνίκος). Άλλοι αποσύρθηκαν κάποια στιγμή διακριτικά και κλείστηκαν στη σιωπή τους (όπως ο φίλος μου ο Στέλιος ο Παπάς, πατέρας του Παπά , σημερινού alter ego του Τσίπρα).
Αν η γενιά του Πολυτεχνείου γέννησε αυτό το τέρας που λέγεται Ελλάδα του 2012 – και φοβάμαι ότι σε μεγάλο ποσοστό ευθύνεται γι’ αυτήν την τερατογένεση - τότε θα πει ότι όλοι εμείς, οι τότε φλογισμένοι για Ελευθερία και Δημοκρατία πήραμε λάθος δρόμο.
Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο «δεν ζει» σήμερα.
Δημοφιλείς Ειδήσεις
