Νίκη Σερέτη: «Είχα ιδρυματοποιηθεί, είχα σχεδόν ξεχάσει να περπατάω...»

- Πώς πέρασες το καλοκαίρι σου;

«Αυτό το παράξενο καλοκαίρι, με βρήκε να μοιράζω τις μέρες μου ανάμεσα σε μια μίνι περιοδεία με την παράσταση των "Βακχών" του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, όπου ερμηνεύω την Αγαύη, ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο μου βρισκόμουν στο σπίτι. Ηταν ένας δύσκολος χειμώνας με όλα όσα βιώσαμε λόγω του κορονοϊού, οπότε ήταν πολύ συνειδητή η ανάγκη να μείνω στην Αθήνα. Ήθελα να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω και ν' αφουγκραστώ τι ήταν αυτό που βιώσαμε, τι κουσούρια μου άφησε ή σε τι με ενηλικίωσε.

Δυστυχώς το ξαναζούμε τώρα, γιατί όπως αποδείχτηκε, δεν ήμασταν τελικά οι... αριστούχοι. Εκ του αποτελέσματος κριθήκαμε ανεπαρκείς και τώρα πρέπει να το ξαναδώσουμε το... μάθημα. Εθισμένοι παιδιόθεν στην παπαγαλία, χάσαμε την όποια κριτική σκέψη μας και τώρα πάλι όλοι αποποιούνται τις ευθύνες τους... και...να πάλι τα «μαντρώματα» και τα τοπικά lockdown... Διχασμός και αγωνία. Ευτυχώς, η παράσταση των "Βακχών" που συμμετέχω, μου επιτρέπει να μεταφέρομαι σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές, κι αυτό είναι πολύτιμο, γιατί μου υπενθυμίζει ν' αναπνέω».

- Επέλεξες να δουλέψεις μετά την καραντίνα...

«Ξεκινήσαμε πρόβες από τον Φεβρουάριο για το έργο «Βάκχες», μετά μας βρήκε ο κορονοϊός, όμως δε σταματήσαμε, συνεχίσαμε τις συναντήσεις μας μέσω Skype. Μετά, όταν έληξε η καραντίνα, ολοκληρώσαμε το project μας και ξεκίνησε η περιοδεία μας. Όλα αυτά βέβαια με πολύ κόπο... Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί αυτή η δουλειά πραγματοποιήθηκε χάρη σ' έναν θεοπάλαβο άνθρωπο, τον σκηνοθέτη μας εννοώ, ο οποίος κατάφερε για 6 μήνες, που διήρκεσε όλη αυτή η διαδικασία, να μας κρατήσει δυνατούς, ενωμένους και συγκεντρωμένους στον στόχο μας, κι όλα αυτά χωρίς να είμαστε κάτω από την αιγίδα ενός κρατικού ιδρύματος, χωρίς να έχουμε την παραμικρή οικονομική ενίσχυση. Ένας σπουδαίος θίασος που απαρτίζεται από 17 ερμηνευτές κι αν προσθέσει και τους υπόλοιπους συντελεστές, το νούμερο από μόνο του είναι... άθλος».

- Πώς σου φάνηκε η δουλειά μετά την καραντίνα;

«Σίγουρα, ο πρώτος καιρός, στην επάνοδο δεν ήταν εύκολος. Είχα ιδρυματοποιηθεί, είχα σχεδόν ξεχάσει να περπατάω...Έμπαινα στο μετρό για να πάω στην πρόβα, που ήταν στο θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι και ήδη αυτό από μόνο του, έφτανε για να είμαι κυκλοθυμική. Από τη μία αδημονούσα να πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, από την άλλη ασφυκτιούσα στα Μέσα Μεταφοράς που είχε αρχίσει πάλι να είναι ο ένας πάνω στον άλλον και δεν ήξερα από πού να προφυλαχτώ».

- Όλο αυτό που περνάμε, τι άλλαξε σε επαγγελματικό και τι σε προσωπικό επίπεδο;

«Η πολιτιστική ζωή στην Αθήνα, ενώ ξεκίνησε να προσπαθεί να υπάρξει ξανά, είναι πάλι στο σημείο που βάλλεται. Η τρομοκρατία που επικρατεί από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κάνει το κοινό επιφυλακτικό. Η πολιτεία ακυρώνει εκδηλώσεις και φεστιβάλ, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, ούτε στηρίζει τους καλλιτέχνες ως όφειλε. Δε μπορώ να κατανοήσω την άνεση που συνωστίζεται ο κόσμος στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στις παραλίες, στις ταβέρνες... Εκεί οι ιθύνοντες δεν κάνουν τίποτα. Στο θέατρο όμως, επιβάλλουν μέτρα προστασίας κατεβάζοντας παραστάσεις. Προφανώς εκεί ο ιός είναι μεταδοτικός... Μου φαίνεται γελοίο.

Να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα, δεν έχει καταγραφεί κανένα κρούσμα που να έχει προέλθει από παρακολούθηση θεατρικής παράστασης. Το θέατρο πλήγεται κατά τρόπο σχεδόν υπαρξιακό, θα τολμήσω να πω, ευτυχώς στη δική μας περίπτωση, δεν έχει ματαιωθεί καμία παράσταση, αλλά δεν σου κρύβω, ότι νιώθω ανασφαλής για το μέλλον αυτής της μίνι περιοδείας μας. Σε προσωπικό επίπεδο, κατακλύζομαι από ποιότητες αμφιθυμίας. Παλαντζάρω ανάμεσα στις αντιφάσεις μου. Η ζωή προσποιείται τις εποχές, χρόνος έγινε αόριστος κι εγώ παρακολουθώ όλο αυτό που συμβαίνει προσπαθώντας να δω πώς θα με χωρέσω σε όλη αυτή την ιστορία και το ποια θα είναι η δική μου αντίσταση. Παρατηρώ κι ακούω το σώμα μου, εκεί καταγράφονται όλα. Προς το παρόν πέρα από το θέατρο, ζω στην απομόνωση», είπε στο Λοιπόν.