Πώς και γιατί οι Τούρκοι έφτασαν… Αλεξανδρούπολη; Ο στόχος τους και η δυναμική απάντηση της Ελλάδας

Σε εμφανή αναβάθμιση της κλίμακας των προκλήσεων και των απειλών εναντίον του Ελληνισμού προχωρά το τελευταίο διάστημα το τουρκικό καθεστώς, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια στην περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Εν μέσω πολέμου στην Ουκρανία και γεωπολιτικών αναταράξεων στην ανατολική Ευρώπη, η γειτονική χώρα επιλέγει για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώσει την παροιμία πως ο (γκρίζος) λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις απαντούν με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, ωστόσο, αυτό που προκαλεί προβληματισμό για τις προθέσεις της Άγκυρας είναι το γεγονός ότι πλέον οι Τούρκοι παραδέχονται ότι κάνουν υπερπτήσεις και παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Παράλληλα, διαμηνύουν ακόμα και μέσω κορυφαίων υπουργών τους πως έχουν δικαίωμα να κάνουν τις παραβιάσεις, μιας και η Ελλάδα δήθεν είναι αυτή που παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο. Επίσης, ένα νέο στοιχείο στη συμπεριφορά των Τούρκων είναι το γεγονός ότι παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζονται από τα ελληνικά μαχητικά, δεν προβαίνουν σε καμία κίνηση αντίδρασης, συνεχίζοντας να πετούν ορισμένες φορές ατάραχοι, αρνούμενοι να μπουν σε διαδικασία εμπλοκής με τους Έλληνες Ικάρους.

Μάλιστα, τουρκικά μαχητικά έφτασαν στο σημείο την περασμένη Τετάρτη (22/05) να πετάξουν μόλις 2,5 ναυτικά μίλια μακριά από την Αλεξανδρούπολη, με τα τουρκικά μαχητικά να μπαίνον στο FIR Αθηνών από την περιοχή της Ίμβρου, να πετούν πάνω από το νησάκι Ζουράφα και πριν πλησιάσουν ακόμα περισσότερο την Αλεξανδρούπολη ήρθαν αντιμέτωποι με ελληνικά μαχητικά και αναχαιτίστηκαν.

Γιατί όμως οι Τούρκοι στοχοποίησαν την πρωτεύουσα του Έβρου; Η Αλεξανδρούπολη ως γνωστόν έχει αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, όντας ενεργειακός κόμβος αμερικανικών συμφερόντων. Μάλιστα, πριν λίγες ημέρες, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είχε εγκαινιασθεί η νέα πλατφόρμα υποδοχής και αποθηκεύσεως υγροποιημένου αερίου. Παράλληλα, έχει αποκτήσει ιδιαίτερη στρατηγική αξία μιας και αποτελεί τον βασικό κόμβο μεταφοράς οπλικών συστημάτων και τροφοδοσίας των αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.

Είναι αλήθεια πως ανάλογη ενέργεια στο παρελθόν δεν έχει συμβεί και ερμηνεύεται ως μήνυμα τόσο προς την Ελλάδα σαφώς όσο και προς τις ΗΠΑ, που δείχνουν και εμπράκτως τη στήριξή τους στη χώρα μας, προχωρώντας σε μεγάλες επενδύσεις στην οικονομία, αλλά και στις αμυντικές υποδομές της περιοχής.

Αναλυτές επισημαίνουν πως οι ενέργειες της Τουρκίας θυμίζουν τις πρώτες παραβιάσεις της γείτονος πριν 35 χρόνια, το 1983. Τότε, τα τουρκικά μαχητικά κινούνταν από το βορά προς το νότο του Αιγαίου, με σκοπό να υποστηρίξουν ότι η ελληνική Πολεμική Αεροπορία αδτυνατούσε να προστατεύσει το Αιγαίο και ως εκ τούτου και τις αμερικανικές Βάσεις στην Κρήτη. Τότε λοιπόν, ήθελαν να δείξουν ότι οι εγκαταστάσεις των ΗΠΑ είναι ευάλωτες σε ενδεχόμενη επίθεση, τώρα επίσης θέλουν να δείξουν ότι οι εγκαταστάσεις στην Αλεξανδρούπολη είναι επίσης εκτεθειμένες σε ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια της Ρωσίας ή και άλλων.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και η ελληνική αεράμυνα αντέδρασε άμεσα βάζοντας στο στόχαστρο τα τουρκικά μαχητικά, ενώ οι Έλληνες πιλότοι πήραν στο κυνήγι τους Τούρκους βάζοντάς τους στην «ώρα 06:00» μέσα σε δευτερόλεπτα.

Είναι εμφανές ότι ο Ερντογάν έχει μπει σε μία τροχιά σύγκρουσης με την Ελλάδα, επενδύοντας πολιτικά στις προκλήσεις. Θυμίζουμε άλλωστε πως ο συνασπισμός που κυβερνάει σήμερα τη γείτονα, έχει προκύψει από έναν συμβιβασμό του Ερντογάν για να καταφέρει να γραπωθεί στην εξουσία. Έναν επώδυνο, όπως αποδεικνύεται, συμβιβασμό που τον έχει εγκλωβίσει σε ακραίες ρητορικές στην προσπάθεια του να ικανοποιεί και το ακροδεξιό πλέον ακροατήριο της συγκυβέρνησης. Ένα ακροατήριο που γοητεύεται όταν αναμοχλεύονται μνήμες του υποτίθεται ένδοξου παρελθόντος, με ευθείες απειλές εναντίον του Ελληνισμού.

Κακά τα ψέματα, αυτό είναι το πολιτικό ήθος της απέναντι πλευράς με την οποία καλούμαστε σήμερα να διεξάγουμε έναν καλόπιστο διάλογο. Μία πλευρά που ακροβατεί μεταξύ νομιμότητας και αυταρχισμού. Μιας πλευράς που δεν διστάζει να φανατίσει το κοινό της για διεκδικήσεις που έχει εγείρει μονομερώς και που δεν εδράζονται σε καμία έννοια δικαίου, απέναντι σε μία χώρα που αποδεδειγμένα δεν διεκδικεί τίποτα αλλά δεν παραχωρεί και τίποτα.