Κάποιοι παίζουν ακόμα επιτραπέζιο ποδόσφαιρο - Οι πρωταθλητές του Subbuteo ανοίγουν τα χαρτιά τους
Το Subbuteo είναι μια λέξη την οποία πλέον δεν ακούμε συχνά. Ωστόσο, υπήρχε μια περίοδος που το συγκεκριμένο παιχνίδι μεσουρανούσε και βρισκόταν στο σπίτι κάθε εφήβου και νεαρού, τις δεκαετίες του '80 και του '90.
Αποτελεί αγαπημένο παιχνίδι των μεγαλύτερων γενιών, οι οποίοι χάνονταν απορροφημένοι σε πατάρια, υπόγεια, γραφεία, πατώματα και όπου αλλού μπορούσαν να φανταστούν, μπροστά από την «μαγική» πράσινη τσόχα. Αυτοί, μαζί με τους 11 παίκτες τους, της αγαπημένης τους συνήθως ομάδας.
Αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι, το οποίο είναι ο,τι πιο κοντινό υπάρχει σε «ποδοσφαιράκι» αλλά πλέον, για πολλούς αποτελεί μια ξεχασμένη «τέχνη», καθώς εξαιτίας των ψηφιακών μέσων και της τεχνολογίας οι νέοι πλέον προτιμούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το ατελείωτο σερφάρισμα στο διαδίκτυο αλλά και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Και μπορεί το Subbuteo να τείνει να εκλείψει και να αποτελεί πλέον σχεδόν παρελθόν, ωστόσο η καρδιά του αγαπημένου παιχνιδιού που μεγάλωσε γενιές και γενιές χτυπάει ακόμα πολύ δυνατά σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Το Newsbomb.gr βρέθηκε στην Καλλιθέα και επισκέφθηκε τους «Flaming Flickers», τη λέσχη Subbuteo, την οποία έχει ιδρύσει μια παρέα ανθρώπων με κοινό μεράκι για το αγαπημένο τους παιχνίδι, κρατώντας με πάθος άσβεστη τη φλόγα του παιχνιδιού.
Εκεί, είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε και να συζητήσουμε με ορισμένα από τα παλαιότερα μέλη της λέσχης, καθώς και με δύο παγκόσμιους πρωταθλητές του Subbuteo, τον Άγγελό Τσακίρη, τον πρώτο Έλληνα παγκόσμιο πρωταθλητή, και τον Δημήτρη Δημόπουλο, που κατέκτησε πριν λίγο μόλις καιρό την κορυφή του κόσμου στο αγαπημένο του παιχνίδι.
Δείτε το ρεπορτάζ:
«Διασκεδάζουμε, γελάμε και ξεφεύγουμε από την καθημερινότητά μας»
Αρχικά μιλήσαμε με τον Βασίλη Δραγώση, ένα από τα παλαιότερα μέλη της λέσχης, ο οποίος μας λέει πως είχε να παίξει Subbuteo περίπου 30 χρόνια, όμως το έπιασε ξανά με αφορμή την λέσχη. Σκοπός τους είναι να «μαζευόμαστε μια παρεούλα, να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, να κάνουμε το νταβαντούρι μας, την πλάκα μας, να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε, να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι να γυρίσουμε με ευχάριστη διάθεση σπίτι μας και να ξεκινήσουμε ευχάριστα την εβδομάδα», όπως μας λέει χαρακτηριστικά.
Αυτή την στιγμή η λέσχη αριθμεί περίπου 15 άτομα, ωστόσο είχαν υπάρξει και περίοδοι που ήταν περίπου 40 τα μέλη. Ακόμη, μας εξηγεί ορισμένες διαφορές από το κλασσικό Subbuteo και το μοντέρνο, μια νέα εκδοχή του που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια.
Αναφορικά με τις διαφορές των δύο «σχολών» μας εξηγεί: «Η βασική διαφορά έγκειται στις βάσεις των παικτών. Οι βάσεις στο παραδοσιακό Subbuteo είναι πολύ πιο ελαφριές, ενώ οι καινούργιες βάσεις έχουν βαράκια και μπορείς να αλλάξεις το βάρος της κάθε βάσης», εξηγεί αρχικά.
«Ακόμη στο μοντέρνο έχεις την επιλογή να γυαλίσεις τους παίκτες. Είναι μια τεχνική για να μπορούν να γλιστρούν καλύτερα οι παίκτες στην τσόχα. Μια ακόμη διαφορά είναι πως στο μοντέρνο μπορείς να σουτάρεις από οπουδήποτε, ενώ στο παλιό ο παίκτης σου πρέπει να είναι από το κέντρο και μπροστά», ανέφερε ο Βασίλης.
«Μόλις το είδα σταμάτησα να παίζω με οτιδήποτε άλλο»
Στη συνέχεια μιλήσαμε με τον Αντώνη Κρύσιλα, καθηγητή φυσικοθεραπείας και εκπαιδευτικό. Ο Αντώνης είναι και αυτός ιδρυτικό μέλος της λέσχης και μας διηγείται την πρώτη φορά που άκουσε την λέξη Subbuteo. «Ήταν περίπου το 1980 όταν στην ασπρόμαυρη τηλεόραση την περίοδο των Χριστουγέννων παίχτηκε μια διαφήμιση η οποία δεν έλεγε τίποτα. Είχε απλώς τις φιγούρες να παίζουν μόνες τους. Γίνεται ένα κόρνερ και μπαίνει γκολ. Ξαφνικά σταματάει η διαφήμιση και πετάγεται η λέξη Subbuteo. Η διαφήμιση μου έκανε φοβερή εντύπωση και εναγωνίως περίμενα να την ξαναβάλει. Σταμάτησα να παίζω με οτιδήποτε άλλο και βγήκα Χριστούγεννα στα μαγαζιά...
Όπως μας λέει όντας και καθηγητής φυσικής αγωγής, αποφάσισε να γνωρίσει το Subbuteo στους μαθητές του στο Λύκειο. Έτσι, θέσπισε έναν όμιλο Subbuteo στο σχολείο. «Στην αρχή οι μαθητές το είδαν κάπως παράξενο και έλεγαν ''τι είναι αυτό''; Όσο όμως τα παιδιά άρχισαν να παίζουν κατάλαβαν πως είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί στρατηγική. Όλη την χρονιά είχαμε συμμετοχή και στο τέλος της σεζόν κάναμε ένα τουρνουά. «Τα παιδιά το χάρηκαν αρκετά και έτσι θα το κάνουμε και δεύτερη φορά», μας είπε ο Αντώνης.
«Μετά τη γέννηση των παιδιών μου είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου»
Ακόμη, είχαμε την μεγάλη χαρά και τιμή να μιλήσουμε με τον Άγγελο Τσακίρη, τον πρώτο Έλληνα παγκόσμιο πρωταθλητή που κατέκτησε την κορυφή το 1990 στη Ρώμη. Μας μίλησε για την πορεία του στο Subbuteo και για την σκληρή δουλειά που χρειάζεται για να γίνει κάποιος παγκόσμιος πρωταθλητής.
«Το Subbuteo μετά τη γέννηση των παιδιών μου είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου», μας απαντά για το τι ακριβώς σημαίνει για αυτόν το επιτραπέζιο ποδόσφαιρο. Ξεκίνησε να παίζει το 1982, το 1985 ξεκίνησε να κάνει πρωταθλητισμό και να κατακτά τα πρώτα του τρόπαια μέχρι και το 1989, ενώ παράλληλα είχε πάει και σε διάφορα τουρνουά στο εξωτερικό, προκειμένου να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερος.
Μέχρι που ήρθε η μεγάλη του στιγμή το 1990 στη Ρώμη, οπού κατάφερε να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Συνέχισε να παίζει μέχρι και το 1997 που σταμάτησε να παίζει τόσο ενεργά Subbuteo για προσωπικούς λόγους, ωστόσο αποφάσισε να επανέλθει δέκα χρόνια μετά, το 2007.
«Ξεκίνησα από 15 χρονών, τότε δεν ήταν και τόσο γνωστό στην Ελλάδα και σιγά σιγά φτάσαμε εκεί που φτάσαμε», λέει. «Πέρασα φοβερές στιγμές, ταξίδια στο εξωτερικό, φιλίες, άγχος, ένταση, χαρές, λύπες, όλα τα συναισθήματα που βιώνει ένας αθλητής σε όλα τα αθλήματα», τονίζει.
Σχετικά με το πόσο σκληρά προετοιμάστηκε για να φτάσει στην κορυφή αρχικά της Ελλάδας και στη συνέχεια του κόσμου αποκάλυψε: «Έκανα προπόνηση άπειρες ώρες. Πριν πάω στο παγκόσμιο στην Ιταλία έκανα 5-6 ώρες προπόνηση την ημέρα. Πάρα πολλά παιχνίδια. Φτάνεις σε ένα σημείο που το δάχτυλο πάει από μόνο του. Όταν φτάνει σε πολύ υψηλό επίπεδο δουλεύει πρώτα ο εγκέφαλος και μετά το δάχτυλο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι προεργασία χρειάζεται για να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο».
«Πάντα υπήρχε ο στόχος του παγκόσμιου στο μυαλό μου»
Τέλος, συζητήσαμε με τον πιο πρόσφατο παγκόσμιο πρωταθλητή, τον Δημήτρη Δημόπουλο, ο οποίος μόλις πριν από λίγο καιρό είχε επιστρέψει από τον θρίαμβο του στον Λονδίνο, οπού και κατάφερε να επιστρέψει με το μετάλλιο του πρωταθλητή κόσμου. Μας μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε πριν το τουρνουά, καθώς και για την πορεία του μέχρι τον τελικό και εν τέλει τη μεγάλη του νίκη. Ακόμη, αποκαλύπτει τα στοιχεία που κάνουν κάποιο παγκόσμιο πρωταθλητή.
«Γενικά υπήρχε ο στόχος του παγκόσμιου στο μυαλό μου. Από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Ρώμη, δυο χρόνια πριν το ήθελα ακόμη πιο πολύ να πω την αλήθεια. Δυστυχώς τότε έχασα στην τελική οκτάδα, αλλά είχα βάλει στόχο πως θέλω οπωσδήποτε να πάρω ένα παγκόσμιο.
Μας λέει πως 3 μήνες πριν το παγκόσμιο στο Λονδίνο είχε βάλει στόχο να καταφέρει να παίξει τουλάχιστον 200 παιχνίδια, ωστόσο λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων φτάνει 20 μέρες πριν το τουρνουά χωρίς να έχει παίξει κανένα παιχνίδι. Εν τέλει κατάφερε να παίξει μόλις 20 παιχνίδια.
«Δεν ένιωσα έτοιμος, εννοείται, πάω απροπόνητος. Όταν άλλοι έχουν παίξει 100, 200, 500, εγώ που έχω παίξει 20 παιχνίδια που πάω;» μας αποκάλυψε. «Έχασα και στο πρώτο παιχνίδι και λέω στον εαυτό μου ''δεν είσαι έτοιμος''».
Ωστόσο, μετά ξεκίνησε ένα φανταστικό σερί, κέρδισε το δεύτερο παιχνίδι, έφερε ισοπαλία στο τρίτο και κατόρθωσε αρχικά να περάσει τον όμιλο. Μας λέει πως δεν είχε βγάλει όμως από το μυαλό του το σενάριο να φτάσει μέχρι τέλους. «Όταν είσαι καλός παίχτης πάντα έχεις στο μυαλό σου ότι μπορείς να το πάρεις», τονίζει.
Φτάνει στην οκτάδα και αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο που τον έχει πετύχει τρεις φορές και έχει χάσει και τις τρεις. «Έρχεται ο αντίπαλος και μου λέει ''εσύ θα το πάρεις, παίζεις καταπληκτικά''».
Στον ημιτελικό φτάνει στην παράταση και στις τελευταίες φάσεις του αγώνα βάζει ένα γκολ με το σουτ - σήμα κατατεθέν του για να σφραγίσει τη νίκη. Πλέον τον χωρίζει μόνο ένα ματς από την κορυφή του κόσμου. O τελικός οδηγείται και αυτός στην παράταση. «Νιώθω ψύχραιμος, έχω πάρα πολύ αυτοπεποίθηση στο σουτ μου. Βγαίνω ξανά στην ίδια θέση, κάνω ξανά το ίδιο σουτ και σκοράρω. Γυρνάω, πανηγυρίζω πέφτουν οι φίλοι μου πάνω μου, πέφτουμε κάτω, βάζω τα κλάματα, μεγάλη συγκίνηση», αναφέρει για τις πρώτες του αντιδράσεις μετά τον θρίαμβό του.
«Έναν παγκόσμιο πρωταθλητή από έναν καλό παίχτη τον ξεχωρίζει αρχικά το πόσο γρήγορα σκέφτεται. Όταν σκέφτεσαι 4-5 κινήσεις μπροστά από τον αντίπαλο αποκτάς πλεονέκτημα. Για μένα σημαντικό ρόλο παίζει επίσης η διαχείριση του άγχους. Τα πιο σημαντικά ωστόσο είναι το θάρρος, το θράσος και η πίστη», αναφέρει ο Δημήτρης.
Μέλη της λέσχης κατά την διάρκεια αγώνα
Οι δύο παγκόσμιοι πρωταθλητές σε ένα επικό ματς
Οι δυο παγκόσμιοι πρωταθλητές με τα τρόπαια που κατέκτησαν
Τους Flaming Flickers τους συναντάτε και διαδικτυακά εδώ
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6972030627, Ξενοφώντος 77 Καλλιθέα
