Από τα «γκουρμέ» του Λευκού Οίκου στα all inclusive της Κέρκυρας: Το success story του Έλληνα μετρ

Ο Χρήστος Στάμου ήταν ένα από τα «θύματα» της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Βλέποντας τους δείκτες της ανεργίας να εκτοξεύονται σε «πολεμικά» επίπεδα, και τον ίδιο να μην μπορεί πια να εργαστεί στον αγαπημένο του κλάδο, την εστίαση, άρχισε σιγά σιγά να ωριμάζει μέσα του η μεγάλη απόφαση.

Μαζί με την τότε σύντροφο και μετέπειτα σύζυγο και μητέρα του παιδιού τους, ακολούθησαν την ίδια διαδρομή όπως πολλές χιλιάδες ακόμη Έλληνες, εκείνη την εποχή αλλά και στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια: Διέσχισε τον Ατλαντικό προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στη χώρα των ευκαιριών, τις ΗΠΑ.

Με σκληρή δουλειά, παράλληλα με σπουδές, το άγχος της βίζας και με συνεχή προσπάθεια, το εγχείρημα του «βγήκε»: Πολύ σύντομα βρέθηκε να εργάζεται σε καλή θέση, σε ένα από τα πιο σημαντικά εστιατόρια της χώρας, που βρίσκεται δίπλα από τον Λευκό Οίκο. Πελάτες με… απαιτήσεις -όπως ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα- αλλά και δισεκατομμυριούχοι επιχειρηματίες, ο Χρήστος έμαθε να δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια, στη νοοτροπία ότι κάνει να το κάνει τέλεια, και να μην σταματήσει να εξελίσσεται.

Τα χρόνια πέρασαν, ωστόσο, και ο νόστος για την πατρίδα μπορεί να είναι πολύ ισχυρότερος ακόμα κι από ένα εισόδημα με 6ψηφιο νούμερο τον χρόνο. Έχοντας αποκομίσει εμπειρία και γνώσεις, αυτή τη φορά με την οικογένειά του ακολούθησαν την αντίστροφη πορεία, με προορισμό το νησί της Κέρκυρας αυτή τη φορά.

Η πρόταση ήταν καλή, όπως και η θέση, για ένα καλό all inclusive ξενοδοχείο στις βόρειες ακτές του νησιού, κι από εκεί δεν άργησε να έρθει και η επόμενη προαγωγή – έγινε Hotel Manager στο νέο ξενοδοχείο UNDA, που λειτουργεί από φέτος το καλοκαίρι για πρώτη χρονιά.

Ο ίδιος, μοιράζεται με το Newsbomb την «περιπέτειά» του, δίνει συμβουλές για τους Έλληνες που σκέφτονται τη μεγάλη επιστροφή από το εξωτερικό και, αναπόφευκτα, κάνει μια σύγκριση της νοοτροπίας του εκεί με το εδώ…

Newsbomb: Κύριε Στάμου, για ποιον λόγο λάβατε την αρχική σας απόφαση να φύγετε από τη χώρα μας; Ποιοι λόγοι αλλά και ποιες φαινομενικά για εκείνη τη στιγμή καλύτερες προοπτικές σας οδήγησαν σε αυτή;

Χρήστος Στάμου: Την απόφαση την πήρα εν μέσω κρίσης. Ασχολούμουν με την εστίαση την Αθήνα και πλέον δεν υπήρχαν δουλείες. Έτσι το 2010 ξεκίνησα σε ένα μεγάλο κατάστημα με ρούχα. Μου είχε δοθεί η ευκαιρία να φύγω για Αμερική μέσω ενός κοινού γνωστού παρόλα αυτά το καθυστέρησα 3 χρόνια δίνοντας ευκαιρία στην χώρα μου. Δεν είχα στο μυαλό μου την προοπτική να φύγω, η οικονομική κατάσταση όμως επιδεινωνόταν τόσο που αποφάσισα να δοκιμάσω. Μιλώντας με τον στενό μου φίλο που ήταν ήδη στις ΗΠΑ, οι προοπτικές στον οικονομικό αρχικά τομέα ήταν πολύ καλές. Έτσι αποφασίσαμε με την τότε σύντροφό μου και τώρα σύζυγό μου να κάνουμε το μεγάλο βήμα και όπου βγει.

Πού εργαστήκατε τα περισσότερα χρόνια στην Ουάσιγκτον και τι εμπειρίες αποκομίσατε; Κάποιες εμπειρίες που θα θέλατε να μοιραστείτε;

Κατά τη διάρκεια της απασχόλησής μου στο μονάστερο εστιατόριο κοντά στον Λευκό Οίκο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να σερβίρω πολλούς γνωστούς γερουσιαστές, κυβερνήτες και λομπίστες. Κάθε Σάββατο είχα την χαρά να σερβίρω τον Πρόεδρο Ομπάμα και την οικογένειά του. Ο πρόεδρος όπως και η σύζυγός του είναι πολύ απλοί, προσιτοί και ευχάριστοι άνθρωποι. Ένα απόγευμα πριν το σέρβις με φώναξε ο ιδιοκτήτης πράγμα που μου έκανε εντύπωση γιατί συνήθως μιλούσαμε μόνο με του managers. Με ενημέρωσε ότι απόψε θα έχω μόνο ένα τραπέζι που είναι πολύ σημαντικό για το εστιατόριο.

Έμαθα λοιπόν ότι θα δειπνούσε μαζί μας ο κυβερνήτης του Τέξας Ted Cruz ο οποίος είχε μια άσχημη εμπειρία στο εστιατόριο μας δύο χρόνια πριν. Κάποιοι είχαν προσεγγίσει το τραπέζι του και του φώναζαν «Shame on you» (ντροπή σου) για τις συντηρητικές του αντιλήψεις. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, εξόπλισα μία ιδιωτική σάλα με οτιδήποτε θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος και σέρβιρα τον κυβερνήτη με κλειδωμένη πόρτα. Η πόρτα ξεκλείδωνε μόνο από εμένα ώστε να παραλάβω τα πιάτα από την κουζίνα. Αυτές, είναι κάποιες από τις πολλές εμπειρίες που είχα την τύχη να ζήσω ζώντας στις ΗΠΑ.

Αν θα μπορούσατε να συγκρίνετε τον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων -αλλά και την αντιμετώπιση και προοπτική των εργαζομένων- στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, τι θα λέγατε;

Με την εργασιακή μου εμπειρία ως τότε εξεπλάγην με τις ευκαιρίες και την αναγνώριση που είχε η δουλεία μου στις ΗΠΑ. Ήταν έκδηλο ότι όποιος προσπαθούσε αρκετά και είχε ικανότητες ανταμειβόταν άμεσα, όταν στην Ελλάδα ως τότε το μόνο που είχα εισπράξει ήταν υποσχέσεις. Οι ώρες και η προσπάθεια που κατέβαλε κάποιος αποζημιώνονταν αξιοκρατικά και άμεσα. Η ανέλιξη και η εξέλιξη μου στον χώρο της εστίασης στις ΗΠΑ ήταν ραγδαία. Όσο προσπαθούσα, τόσο ανταμειβόμουν.

Και αν θα θέλατε να συγκρίνετε και τη ζωή, στις δύο χώρες;

Η σύγκρισή μου θα είναι συγκεκριμένη. Στις ΗΠΑ κατοικούσα και εργαζόμουν στην Ουάσιγκτον. Το βιοτικό επίπεδο και η ποιότητα ζωής ήταν πολύ υψηλά. Με την εργασία μου μπορούσα να απολαμβάνω όσα προσέφερε η χώρα. Σε αντίθεση με την Αθήνα, που τότε σε μένα δεν προσέφερε κάτι. Με την επιστροφή μου βέβαια και την επιλογή να μένω και να εργάζομαι στην Κέρκυρα, έχω αναθεωρήσει.

Ποιο περιστατικό θα θέλατε να αφηγηθείτε από την Ουάσιγκτον;

Είναι πολλές και ενδιαφέρουσες οι εμπειρίες που αποκόμισα τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Διαλέγω να αναφερθώ σε κάτι που με έκανε να αναθεωρήσω την εικόνα που είχα για την αμερικάνικη κοινωνία. Εν μέσω Covid και όντας άνεργος, χωρίς δικαίωμα ακόμα σε επίδομα ανεργίας, ξύπνησα ένα πρωί και βγαίνοντας από το σπίτι βρήκα στην πόρτα μου ένα τσουβάλι ρύζι. Το ίδιο υπήρχε σε όλες τις πόρτες της πολυκατοικίας που κατοικούσα. Ο γείτονας που το είχε αφήσει είχε κολλήσει ένα σημείωμα στις πόρτες που έλεγε ότι είναι από τους λίγους τυχερούς που εργάζονται ακόμη και θέλει να βοηθήσει τους υπόλοιπους, καλώντας μας να του χτυπήσουμε την πόρτα για ότι χρειαστούμε. Τέτοιες πράξεις ήταν πολύ συχνές στην διάρκεια της καραντίνας. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η αλληλεγγύη της κοινωνίας ειδικά σε τοπικό επίπεδο ήταν αξιοθαύμαστη.

Πώς καταλήξατε λοιπόν στη «μεγάλη επιστροφή»; Τι είναι αυτό που σας έπεισε να τα αφήσετε όλα και να ξεκινήσετε νέα ζωή στην πατρίδα σας; Το μετανιώνετε;

Η απόφαση της επιστροφής δεν ήταν πολύ δύσκολή αρχικά. Λίγο πριν τον κορονοϊό αποκτήσαμε έναν γιο με την σύζυγό μου. Το 2021 ήμουν στο μεταίχμιο απόκτησης πράσινης κάρτας. Η προοπτική του να μεγαλώσει το παιδί στην Αμερική σε σύγκριση με την Κέρκυρα οπού η αυλή του θα ήταν κυριολεκτικά η παραλία, έκανε την απόφασή μας πιο εύκολη. Μία έρευνα που έκανα για τις συνθήκες στα σχολεία εκεί βοήθησε ακόμα περισσότερο.

Αυτό που με τρόμαζε ήταν το επαγγελματικό. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά στον επαγγελματικό τομέα ήταν δύσκολα τα πράγματα αλλά πολύ γρήγορα εξελίχθηκα και τα πράγματα δείχνουν αρκετά θετικά. Από την άλλη, βλέποντας τον γιό μου να έχει υπέροχα παιδικά χρόνια, πράγμα που δεν θα μπορούσε να έχει στις ΗΠΑ, επιβραβεύομαι για την επιλογή μου.

Οι ιδιαίτερες δεξιότητες στον τομέα σας που λάβατε στις ΗΠΑ, έχουν εφαρμογή στη χώρα μας; Τι θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από αυτούς, αλλά και πού ίσως είμαστε καλύτεροι;

Η αλήθεια είναι ότι η νοοτροπία που απέκτησα στης ΗΠΑ είναι το βασικό μου όπλο εδώ. Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, το επίπεδο φιλοξενίας και υπηρεσιών στην φιλοξενία στις ΗΠΑ είναι κατά πολύ ανώτερο από αυτό που υπάρχει στην χώρα μας. Έχουμε το προϊόν και δεν έχουμε τη νοοτροπία. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι που έχουν αυτή την αίσθηση φιλοξενίας μέσα τους ξεχωρίζουν αμέσως στον χώρο και μπορούν να κάνουν όμορφα πράγματα.

Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης των φιλοξενουμένων με ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον, καθώς και η ικανοποίηση και τον πιο ιδιαίτερων απαιτήσεων. Βλέποντας την αγορά εργασίας στην Ελλάδα, παρατηρώ ότι οι περισσότερη υπάλληλοι είναι απλώς διεκπεραιωτοκοί, αυτό που με έμαθε η εργασία μου στις ΗΠΑ ήταν να δίνω βάση στο να δημιουργώ εμπειρίες για τους φιλοξενούμενους και όχι άπλα να καλύπτω τις υποχρεώσεις μου απέναντί τους.

Ένα θετικό που βλέπω και είμαι αισιόδοξος, είναι ότι υπάρχουν αρκετά νέα παιδιά στον χώρο που εμπνέονται από όλο αυτό και εδώ είναι το δικό μας στοίχημα να το κρατήσουμε αυτό ζωντανό και για τις επόμενες σεζόν και να γαλουχήσουμε επαγγελματίες που δεν νοιάζονται μόνο να βγει η σεζόν, αλλά να δημιουργούν αξέχαστες εμπειρίες, όντας πραγματικά περήφανοι για το μοναδικό προϊόν που έχουμε στα χέρια μας και είναι η πανέμορφη χώρα μας.

Πώς βλέπετε συνολικά τη διαχείριση του τουριστικού προϊόντος στη χώρα μας;

Δυστυχώς εδώ τα πράγματα δεν φαίνονται πολύ ικανοποιητικά. Φαίνεται να ενδιαφερόμαστε για την ποσότητα και όχι για την ποιότητα. Φτιάχνουμε μεγάλες μονάδες, μεγάλα μαγαζιά, με χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών και μας ενδιαφέρει μόνο να είναι γεμάτα χωρίς να μας νοιάζει να προσελκύσουμε ποιοτικό τουρισμό. Κάθε χρόνο ο κατά κεφαλήν τζίρος μειώνεται. Σίγουρα η οικονομική κατάσταση της Ευρώπης επηρεάζει αυτό το αποτέλεσμα, από την άλλη όμως και η δική μας προσπάθεια σε επίπεδο πολιτείας αλλά και επιχειρηματιών είναι πολύ πρόχειρη. Φυσικά υπάρχουν και τρανές εξαιρέσεις, μην παρεξηγηθώ. Ελπίζω όσο εμπλέκονται νέες γενιές με τον κλάδο μας και όσο αλλάζουν οι γενιές των τουριστών, να αλλάξει και αυτή η εικόνα.

Τι θα συμβουλεύατε κάποιον νέο Έλληνα ο οποίος ζει και εργάζεται στο εξωτερικό, αλλά σκέφτεται κι αυτός να επαναπατριστεί;

Το ποιο σημαντικό είναι να εντοπίσει την πιοχαρακτηριστική ικανότητα που απέκτησε στην χώρα που εργάζεται και δεν θα μπορούσε να το αποκτήσει στην Ελλάδα. Αν εντοπίσει και δουλέψει αυτή τη δεξιότητα, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Η χώρα μας δίνει ευκαιρίες σε ανθρώπους που έχουν κάτι να δείξουν αρκεί να έχεις υπομονή να εργάζεσαι σκληρά και να έχεις και λίγη τύχη στην επιλογή εργοδότη. Στην δική μου περίπτωση, στον επαγγελματικό τομέα, τα πράγματα πλησιάζουν στον στόχο μου γρηγορότερα από όσο υπολόγιζα πριν επιστρέψω.