Το «ξεκατίνιασμα» της ελληνικής δημοσιογραφίας και η κομματίλα
Σημείο των καιρών ο πολιτικός φανατισμός των δημοσιογράφων από αριστερά και δεξιά και το θλιβερό μεταξύ τους «ξεκατίνισμα» στα social media και όχι μόνο - Ο Κώστας Τσιτούνας γράφει για την κατάπτωση της στρατευμένης δημοσιογραφίας - Πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτή τη φανατίλα;
Πριν ακόμα αρχίσω να γράφω αυτές τις αράδες οφείλω να ξεκαθαρίσω τρια βασικά πράγματα:
- Το άρθρο αυτό δεν είναι clickbait, συνεπώς ουδόλως με ενδιαφέρουν τα likes.
- Δεν με απασχολεί διόλου η άποψη και η κριτική που ενδεχομένως να μου ασκήσουν οι κομματικοί μανδαρίνοι από όλο το φάσμα του πολιτικού χάρτη. Τους έχω γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
- Δεν διεκδικώ ρόλο γκουρού της δημοσιογραφίας - Μια διαπίστωση κάνω
Αφού κάνω αυτές τις απαραίτητες διευκρινίσεις, προχωρώ:
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά επειδή εγώ κάνω αυτή τη δουλειά από το 1995 με το ίδιο πείσμα και το ίδιο πάθος με ενοχλεί ιδιαίτερα όλο αυτό το «πανηγυράκι» της πόλωσης που έχει στηθεί στο facebook και στο twitter κατά κύριο λόγο μεταξύ δημοσιογράφων οι οποίοι με ιδιοσυγκρασία και ύφος «ταλιμπάν» υπερασπίζονται τα κόμματα τα οποία υπηρετούν.
Το μένος με το οποίο σχολιάζουν την αντίθετη άποψη είναι πρωτόγνωρο.
Η μανία με την οποία υπερασπίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ αντίστοιχα ξεπερνά τη μαχητικότητα ακόμα και των κομματικών στελεχών.
Θα μου πείτε: παλιά δεν υπήρχαν κομματικοί δημοσιογράφοι; Δεν υπήρχε στρατευμένη δημοσιογραφία;
Βεβαίως και υπήρχε. Ανέκαθεν. Και στρατευμένη δημοσιογραφία και στρατευμένη ποίηση, όλα αυτά είναι γνωστά.
Υπήρχε όμως να πάρει η ευχή ένα ήθος, ένα επίπεδο. Οι «δεξιοί» δημοσιογράφοι ή οι «αριστεροί» αντίστοιχα, στις δημόσιες εμφανίσεις τους δεν ξεφτιλιζόντουσαν τόσο πολύ.
Γνώριζαν πολύ καλά τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολιτικών πεποιθήσεων και του δημόσιου διαλόγου γι' αυτό φρόντιζαν (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) να κρατούν τις ισορροπίες.
Γι' αυτό και «αριστεροί» δημοσιογράφοι έγραφαν σε δεξιές εφημερίδες, αλλά και το αντίθετο, «δεξιοί» δημοσιογράφοι εργαζόντουσαν σε αριστερόστροφα μέσα.
Σήμερα η μπάλα έχει χαθεί. Και δεν έχει χαθεί από τους πολιτικούς. Έχει χαθεί από τους δημοσιογράφους.
Με την πιο άθλια συμπεριφορά πιέζουν οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις να πάρει θέση και να μας πει με ποιον είναι.
«Πες μας ρε με ποιον είσαι; Με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Κυριάκο;».
Τόση φανατίλα; Τόση κομματίλα;
Ο ένας πετάει στον άλλο λάσπη και κατηγορίες (στο δημόσιο διάλογο) που δεν τις βάζει ανθρώπινος νους.
«Πες μας ρε πόσα έπαιρνες από το τάδε γραφείο Τύπου;», «Πόσο κόστιζε η εκπομπή σου στη δημόσια τηλεόραση;», «Είσαι Συριζοτρόλ και τα παίρνεις από την Κουμουνδούρου», «Σε πληρώνει ο Μητσοτάκης για να τα λες αυτά» και διάφορες άλλες αθλιότητες που κατεβάζουν ακόμα πιο κάτω την ήδη χαμένη τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας και ενισχύουν την πεποίηθηση των πολιτών στο σύνθημα «αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι».
Όποιος δε, τολμήσει να κάνει σωστά τη δουλειά του και να μην παίρνει θέση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ ή υπέρ της Νέας Δημοκρατίας είναι «ισαποστάκιας».
Ναι, αυτό είναι μια καινούργια - υποτιμητική έκφραση (υποτίθεται).
Αν δεν είσαι Συριζαίος, Νεοδημοκράτης, κομμουνιστής, χρυσαυγίτης, τότε ανήκεις στην κατηγορία «ισαποστάκιας».
Προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αίτια αυτού του φαινομένου, που οδηγεί μεγάλη μερίδα των δημοσιογράφων να συμπεριφέρονται κατ' αυτό τον άθλιο τρόπο. Αδυνατώ να δώσω απάντηση.
Τις πταίει;
- Πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο θα βρουν δουλειά στο δημόσιο όταν έρθει το κόμμα τους στην εξουσία;
- Μήπως πληρώνονται για να κάνουν τέτοιες αναρτήσεις;
- Μήπως ενδιαφέρονται κάποια στιγμή να κατέλθουν στον πολιτικό στίβο;
Ειλικρινά δεν γνωρίζω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ενισχύουν την άγρια πόλωση και την εθνική ομοφαγία που σε τίποτα δεν βοηθά ούτε την παραγωγή πολιτικού έργου, ούτε τον τόπο.
Επίσης, τέτοιες συμπεριφορές αμαυρώνουν το επάγγελμα της δημοσιογραφίας από το οποίο κάποιοι ζούμε τις οικογένειές μας.
Δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά κάποιοι από εμάς δεν είμαστε δημοσιογράφοι για να ικανοποιήσουμε τον Τσίπρα ή το Μητσοτάκη.
Εργαζόμαστε πρωτίστως για να μπορούμε να ζήσουμε τα παιδιά μας.
Αντιλαμβάνομαι, σας φαίνεται περίεργο.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ το φαινόμενο να βγαίνουν ως εκπρόσωποι των κομμάτων στα κανάλια, δημοσιογράφοι και όχι πολιτικοί!
Τι διάολο, μόνο σε μένα προκαλεί αρνητική εντύπωση αυτό το πράγμα;
Ακούω και διάφορες ηλιθιότητες, φανφάρες του τύπου: Να παρέμβει η ΕΣΗΕΑ, το πειθαρχικό, το ΕΣΡ.
Ποια ΕΣΗΕΑ να παρέμβει; Προφανώς κοροϊδευόμαστε. Αφού οι μισοί που είναι στην ΕΣΗΕΑ παίζουν από εδώ και οι άλλοι μισοί απο εκεί!
Όλο αυτό το απόστημα, το βλέπω, το παρακολουθώ, αλλά βεβαίως, ούτε συμμετέχω, ούτε απαντώ.
Μου προκαλεί εμετό. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι να απαντήσω σε κάποιους, διότι η πιάτσα είναι μικρή... μετά το ξανασκέφτομαι και λέω: αυτό θέλουν, να απαντήσεις... Είναι το ψωμί τους.
Κι έτσι συνεχίζω να κάνω τη δουλειά μου και να γράφω ελεύθερα. Να ασκώ κριτική ανεμπόδιστα και κατά του Τσίπρα και κατά του Μητσοτάκη.
Μεγάλη δουλειά να μπορείς να γράφεις ελεύθερα.
Και προσέξτε: Άλλο ελευθερία, άλλο ελευθεριότητα.
Αυτά και καλή σας τύχη...
Ο Κώστας Τσιτούνας είναι στο Facebook , στο Instagram και στο Τwitter
Δημοφιλείς Ειδήσεις
