Γιώργος Ηλιόπουλος: Ο άνθρωπος που κατασκεύασε μόνος του αεροπλάνο - «Απορώ κι εγώ πώς τα κατάφερα»
Όταν μιλά για τα αεροπλάνα του, η φωνή του χαμηλώνει για λίγο, σαν να προσπαθεί κι ο ίδιος να μετρήσει την απόσταση που έχει διανύσει. Από έναν αχυρώνα στη Φλώρινα μέχρι γραμμές παραγωγής στο εξωτερικό. Από αυτοσχέδια μοντέλα σε αεροσκάφη που έχουν συμπληρώσει χιλιάδες ώρες πτήσης. «Απορώ κι εγώ πώς τα κατάφερα και έφτιαξα αεροπλάνα που πετάνε», λέει στο Newsbomb ο Γιώργος Ηλιόπουλος, πρόεδρος της Αερολέσχης Φλώρινας.
Η ιστορία του δεν ξεκινά με πανεπιστημιακά εργαστήρια ή κρατική στήριξη. Ξεκινά με μικρά μοντέλα, φτιαγμένα στο χέρι, και μια επίμονη προσπάθεια να κατανοήσει πώς λειτουργεί η πτήση. «Ήταν χόμπι. Αστυνομικός στο επάγγελμα. Στην ΕΛ.ΑΣ. ασχολούμουν με υπολογιστές και δίκτυα και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να ψάχνω, να σχεδιάζω καλύτερα, να ενημερώνομαι από το εξωτερικό», θυμάται.
Όσο τα μοντέλα βελτιώνονταν, γεννήθηκε η ανάγκη για το επόμενο βήμα: ένα αεροπλάνο σε φυσικό μέγεθος. Εκεί άρχισαν και τα πραγματικά εμπόδια. «Μου έλειπαν βασικές γνώσεις. Δεν είχα ούτε κατάλληλους χώρους ούτε εργαλεία. Κάποια στιγμή έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να προχωρήσω άλλο».
Η τύχη – και η επιμονή – έπαιξαν τον ρόλο τους όταν γνώρισε δύο μηχανικούς, εκ των οποίων ο ένας ήταν πρόεδρος της Αερολέσχης Φλώρινας. «Με βοήθησαν. Δουλέψαμε για πέντε χρόνια. Χρησιμοποιούσαμε ό,τι υλικό βρίσκαμε, ακόμη και πράγματα που προορίζονταν για τα σκουπίδια. Και τελικά το καταφέραμε».
Το πρώτο αεροπλάνο πέταξε. Όχι χωρίς δοκιμές, όχι χωρίς λάθη. Προηγήθηκε ένα φουτουριστικό σχέδιο σε μικρό μοντέλο, που απέδειξε ότι η ιδέα μπορούσε να σταθεί στον αέρα. Ακολούθησε η κατασκευή σε φυσικό μέγεθος από αλουμίνιο, αρχικά χωρίς πτητική δυνατότητα. «Ήθελα να δω τους χώρους, να καταλάβω πώς “δένει” το αεροσκάφος. Εκεί ανακάλυψα μια χοάνη μέσα και έξω από την άτρακτο. Το 2007 σύστησα εταιρεία, με στόχο να πετάει μόνιμα».
Για να στηρίξει το εγχείρημα, εργαζόταν παράλληλα σε άλλες δουλειές. «Έπρεπε κάπως να το χρηματοδοτώ». Το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο, ωστόσο, αποδείχθηκε ασφυκτικό. «Δεν ήταν νόμιμο. Πέταξα με ιταλικό εισαγόμενο αεροσκάφος, προσγειώθηκα στη Λήμνο και με συνέλαβαν», λέει, χωρίς πικρία, αλλά με την ψυχραιμία ανθρώπου που έχει κάνει τον απολογισμό του.
Όπως εξηγεί, πρόκειται για καθαρά ερασιτεχνική δραστηριότητα αναψυχής, ευρέως διαδεδομένη στο εξωτερικό. «Πήρα προσωρινό νηολόγιο από την ΥΠΑ, αλλά μετά άλλαξε ο κανονισμός. Πλέον κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό στην Ελλάδα». Αντίθετα, στο εξωτερικό, «με έναν τεχνικό έλεγχο και μία αίτηση, παίρνεις νηολόγιο».
Ο ίδιος εκπαιδεύτηκε στη Λέσχη της Φλώρινας και απέκτησε πτυχίο πρώτης κατηγορίας για υπερελαφρά αεροσκάφη έως 350 κιλά. Όταν έγινε σαφές ότι στην Ελλάδα το εγχείρημα δεν μπορούσε να προχωρήσει, στράφηκε στην Ιταλία. «Εκεί οι διαδικασίες ήταν απλές». Και τότε ήρθε η μεγάλη έκπληξη. «Δέχτηκα email από την Αμερική για συνεργασία. Πήγα στις ΗΠΑ και είδα πραγματικό ενθουσιασμό. Το σχέδιό μου δεν υπήρχε αλλού».
Ακολούθησε συνεργασία στον Καναδά, με συμβόλαιο που προβλέπει ποσοστά από τις πωλήσεις, ενώ σήμερα το αεροσκάφος κατασκευάζεται στην Ινδία, στο πλαίσιο νέας συμφωνίας. «Αν και φαίνεται απλό, κατασκευαστικά είναι αρκετά πολύπλοκο, με πολλά μηχανικά μέρη», σημειώνει. Σήμερα υπάρχουν δύο αεροσκάφη στον Καναδά (ένα μονοθέσιο και ένα διθέσιο), ένα στις ΗΠΑ, ενώ στόχος είναι η ένταξη σε γραμμή παραγωγής και η εμπορική διάθεση στην αμερικανική αγορά.
«Με άλλο νομοθετικό πλαίσιο, όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνονται στην Ελλάδα», λέει με έμφαση. Ο ίδιος έχει σήμερα ένα αεροσκάφος που πετά στη χώρα μας, αλλά με ιταλική πινακίδα. Η αντιπαράθεσή του με το ελληνικό Δημόσιο κορυφώθηκε το 2022, όταν – όπως καταγγέλλει – σε απάντηση κοινοβουλευτικής ερώτησης αναφέρθηκε ψευδώς ότι δεν είχε καταθέσει αίτηση. «Γι’ αυτό αποφάσισα να κινηθώ νομικά κατά του υπαλλήλου της ΥΠΑ».
Παρά τις δυσκολίες, τις οικονομικές στερήσεις και τα χρόνια δουλειάς, σήμερα νιώθει δικαιωμένος. «Στη Φλώρινα, με την ανεργία στα ύψη, αφιέρωσα πέντε χρόνια στο πρώτο αεροπλάνο, άλλα πέντε στο δεύτερο. Το τρίτο, το “Άθλον”, το έφτιαξα σε 16 μήνες και το τέταρτο σε μόλις 9». Ξεκίνησε να εργάζεται σε έναν αχυρώνα. «Τελικά έκανα εργαστήριο το παλιό παντοπωλείο του πατέρα μου»...
Τα τρία τελευταία αεροσκάφη κατασκευάστηκαν σύμφωνα με όλους τους κανονισμούς. Στα 63 του, πήρε πτυχίο μηχανολογίας. «Για μένα, πάντως, το πρώτο πετάει καλύτερα από όλα», λέει. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ιδρώτα στο χέρι μου στο χειριστήριο την πρώτη φορά». Τα επόμενα, όπως εξηγεί, έχουν διαφορετική συμπεριφορά, «και αυτό είναι που σε κρατά σε εγρήγορση».
Σήμερα, ως πρόεδρος της Αερολέσχης Φλώρινας και εκπαιδευτής πτήσεων, βλέπει πλέον και άλλους να ακολουθούν. Δεκαπέντε άτομα έχουν αποκτήσει πτυχίο και πετούν το διθέσιο αεροσκάφος, το οποίο έχει συμπληρώσει 1.000 ώρες πτήσης χωρίς προβλήματα. «Αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη δικαίωση», καταλήγει. «Και ναι, θα το γιορτάσουμε»...
