Το Πολυτεχνείο εμπνέει ακόμα... (Video)

Μία κορυφαία πράξη αντίστασης που ακόμη και σήμερα εμπνέει. Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου δεν είναι μνημόσυνο. Ούτε, όμως, και η γενιά του ΄73 ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας... Και είναι ένα είδος βολέματος να αναμασάμε κάθε χρόνο τον ισχυρισμό περί «βολεμένης γενιάς».

Της Γεωργίας Λινάρδου

Ναι, μπορεί να βολεύτηκε μια χούφτα ανθρώπων από κείνη τη γενιά, όμως τότε συμμετείχαν σε κείνον τον σπουδαίο αγώνα ενάντια στο καθεστώς της Χούντας χιλιάδες άνθρωποι. Ούτε τριάντα, ούτε σαράντα, ούτε εκατό.

Κι επίσης είναι άδικο να συνεχίζουμε τη συζήτηση για το αν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο. Φυσικά και υπήρχαν. Και μέσα και έξω. Στυγνές δολοφονίες, σοβαροί τραυματισμοί και σακάτεμα σωματικό αλλά και πνευματικό εκατοντάδων ανθρώπων.

Το να υποστηρίζουμε ότι δεν υπήρχαν νεκροί ή το να συμμετέχουμε σε έναν τέτοιο διάλογο είναι σα να παραποιούμε την ιστορία και τα γεγονότα. Είναι σα να θέλουμε εμείς να γράψουμε κατά πως μας βολεύει τη συνέχεια εκείνης της δραματικής περιόδου.

Οι καταθέσεις που συμπεριλαμβάνονται στο Πόρισμα του Εισαγγελέα Δ.Τσεβά είναι σοκαριστικές.

«Θυμάμαι ένα παλικάρι, φοιτητή, χτυπημένο από σφαίρα στην καρωτίδα. Δεν γινόταν, δεν μπορούσα να προσφέρω καμιά βοήθεια, ήταν νεκρό. […] Μετά τις πρώτες βοήθειες, φωνάζαμε τα ασθενοφόρα για τραυματίες και νεκρούς. Τους νεκρούς τους είχαμε σκεπασμένους με κουβέρτες και ό,τι βρίσκαμε». Κατάθεση Αντωνίας Χαρίτου

Ο πράκτορας της ΚΥΠ Δ.Πίμπας απολογούμενος στο Εφετείο είχε αναφέρει μεταξύ άλλων πως μέσα στο Πολυτεχνείο είχε δει «ένα νεκρό, τραυματίες, κομμένα πόδια».

Εκατοντάδες καταθέσεις και τεκμηριωμένα στοιχεία...

Ο φαρμακοποιός Αλέξανδρος Παναγόπουλος κατά τη διάρκεια της προανάκρισης για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είχε υποστηρίξει πως εκεί κατά τα μεσάνυχτα της δραματικής Παρασκευής που πήγε με τη σύζυγο του στο ιατρείο του Πολυτεχνείου για να βοηθήσει τους ανθρώπους που είχαν κλειστεί μέσα «ιδίοις όμμασιν αντελήφθη την ύπαρξιν τριών νεκρών και μιας γυναικός θανασίμως τραυματισθείσης», ενώ από μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής έλαβε την πληροφορία «ότι είχον και οκτώ εισέτι νεκρούς, τα πτώματα των οποίων είχον τοποθετηθή και εφυλάσσοντο εις παρακείμενον χώρον ίνα μη υποπέσουν εις αντίληψιν των σπουδαστών και προκληθή πανικός».

Το Πόρισμα Τσεβά είναι αποκαλυπτικό για το τι συνέβη εκείνη τη βραδιά:

«Οτε όµως ήρχισεν η διακοµιδή των πρώτων τραυµατιών, εις το Ρυθµιστικόν Κέντρο Αθηνών η ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ηµαύρωσε και διάσυρε πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισµού. Οι τραυµατίαι δεν απετέλουν εκεί αντικείµενον περιθάλψεως και µερίµνης, αλλά στόχον κανιβαλλικών εκδηλώσεων εκ µέρους ευάρυθµων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισκοµένων, αστυνοµικών υπαλλήλων, υπο τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού ∆ιευθυντού του Νοσοκοµείου, όστις κραδαίνων παρανόµως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και βλασφηµών, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκοµείου ενσπείρων τον τρόµον ( οράτε και κατάθεσιν του ιδίου )».

Διαβάζουμε: «Γύρω στα µεσάνυχτα της Παρασκευής – κατατίθεται υπο υπαλλήλου του Ρυθµιστικού (κατάθεσις υπ αρ. 78) – ένας νέος άνθρωπος ήλθε στο Ρυθµιστικό, ζητώντας πληροφορίες για τους δικούς του. Πέσανε επάνω του τρεις αστυφύλακες που ήσαν στο Ρυθµιστικό και τον κοµµάτιασαν κυριολεκτικώς στο ξύλο µε αποτέλεσµα να πεθάνη. Τον µετέφεραν εν συνεχεία, στον νεκροθάλαµον».

Και...

«Οι παριστάµενοι τότε επικεφαλής των δυνάµεων, στρατιωτικών και αστυνοµικών, αρνητικήν, µετά κατηγορηµατικότητος µάλιστα, δίδουν εις το ερώτηµα τούτο απάντησιν (οράτε καταθέσεις), έτερος όµως αυτόπτης, δηµοσιογράφος αυτός, καταθέτει τα εξής: «Προσποιούµενος τον αδιάφορον ρώτησα έναν αστυνοµικόν: Τι έγινε; Πατήσαµε πολλούς; Μου απάντησε: ∆εν βαριέσαι µόνον δυο – τρεις αλήτες».

Και εις έτερον σηµείον της καταθέσεως του προσθέτει: «Καθώς προχωρούσα σαστισµένος, λίγο έλειψε να σκοντάψω πάνω σε ένα σώµα που ήταν πεσµένο δίπλα από την Μερσεντές. ∆ύο µέτρα πιο πέρα ήταν πεσµένος άλλος ένας φοιτητής».

Το 2003, πολλά χρόνια αργότερα, ο διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Λ.Καλλιβρετάκης στο πλαίσιο μιας δαιδαλώδους ιστορικής έρευνας για την τεκμηρίωση των γεγονότων του Πολυτεχνείου είχε καταλήξει σε μια λίστα 23 βεβαιωμένων νεκρών και 16 ανθρώπων που σκοτώθηκαν εκείνη τη νύχτα και δεν τους αναζήτησε κανείς. Δεκαέξι αγνώστους νεκρούς αναφέρει στο Πόρισμα του και ο Δ.Τσεβάς. Ουδείς έκτοτε ασχολήθηκε με αυτούς. Παρά μόνον μένουν αγκιστρωμένοι σε μία λάθος (ενίοτε και αισχρή) λογική, στο ίδιο εδώ και χρόνια αναμάσημα περί της γενιάς του '73...

Κι έτσι είναι σα να ρίχνουμε για δεύτερη φορά τη σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου. Χωρίς τανκ φυσικά, αφού πια έχουμε Δημοκρατία, αλλά με άλλα... «όπλα».

Συμπέρασμα μετά από 41 χρόνια;

Ας αφήσουμε το Πολυτεχνείο στο ύψος της ιστορίας που έγραψαν οι χιλιάδες φοιτητές τότε και στο πλαίσιο μιας σοβαρής ειλικρινούς κοινωνικής ενδοσκόπησης ας προβληματιστούμε για το λιθαράκι που όλοι εμείς οι εκτός Πολυτεχνείου βάλαμε και βάζουμε στην ιστορία των αγώνων αυτής της χώρας.

Μπορεί να μην έχουμε Χούντα, αλλά έχουμε μία Δημοκρατία που εμείς με τις ίδιες μας τις πράξεις ενίοτε την κακοποιούμε βάναυσα.

Μαζί και την Ιστορία αυτού του τόπου...