Ρωμανός: «Πόσες φορές η πολιτεία θα σκοτώσει αυτό το παιδί;»
Η ιστορία του κρατούμενου Ν.Ρωμανού που διεκδικεί το δικαίωμα του μόρφωση και η πολιτεία του το αρνείται, διχάζει.Από τη μία έχουμε έναν νεαρό που δηλώνει αναρχικός και αμετακίνητος στις απόψεις του κι από την άλλη έχουμε μία δικαιοσύνη η οποία στο πρόσωπο αυτού του μόλις 21 ετών πιτσιρικά βλέπει... έναν δουλεμένο εγκληματία τον οποίον προφανώς και θεωρεί δημόσιο κίνδυνο.
Της Γεωργίας Λινάρδου
Σίγουρα, όμως, τιμωρητική, αυστηρή, σκληρή, εκδικητική και η στάση ενός τμήματος της κοινωνίας, αλλά και εκφραστών της πολιτικής οι οποίοι στο πρόσωπο του Ν. Ρωμανού βλέπουν έναν «κακοποιό» έτοιμο να διαταράξει τα καθωσπρέπει όρια που αυθαίρετα έχουν τοποθετήσει όχι μόνον στις δικές τους ζωές (είναι κάτι που δε μας αφορά), αλλά επιμένουν να τα τοποθετούν και στις ζωές των άλλων. Ανησυχητικό το γεγονός ότι μέρος της κοινωνίας, ανθρώπων της εξουσίας (συμπεριλαμβανομένων και δημοσιογράφων) ελαφρά τη καρδιά βάζουν στο «απόσπασμα» έναν πιτσιρικά ο οποίος ουδέποτε αρνήθηκε τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε. Ουδέποτε δήλωσε «αθώα περιστερά». Και τέλος πάντων δεν είμαστε εδώ για να υποκαταστήσουμε το ρόλο της δικαιοσύνης, ούτε όμως και να γίνουμε σαρκοφάγοι εν μια νυκτί.
Με δηλώσεις του στο newsbomb.gr, ο πρώην ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης αναρωτιέται: «Πόσες φορές η πολιτεία θα σκοτώσει αυτό το παιδί;».
Η αναπληρώτρια καθηγήτρια του τμήματος ΜΜΕ και Επικοινωνία του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Κομνηνού, παραπέμπει στην ιστορία της Αντιγόνης.
«Πως ένας νέος άνθρωπος γίνεται ένα σύμβολο και μια σύγχρονη Αντιγόνη. Να μη ρωτήσουμε τι θα ψήφιζε η Αντιγόνη. Για κάποιους θεωρείται συντηρητική και προσδεδεμένη σε παραδοσιακές αξίες όπως η προάσπιση της οικογένειας και ο σεβασμός στους νεκρούς. Για άλλους θεωρείται ότι θα ήταν επαναστάτρια και θα ψήφιζε Αριστερά καθώς αψήφισε και αντιτάχθηκε στους νόμους του Κρέοντα. Οπως για χιλιάδες χρόνια το εύθραυστο νεανικό κορμί που θυσιάζεται για να προασπίσει πανανθρώπινες αξίες είναι φωτεινό σύμβολο και έμπνευση για αγώνες σε ζοφερές περιόδους. Ετσι και ο νεαρός Ν.Ρωμανός που δε διστάζει να θυσιάσει τη ζωή του για να προασπίσει το δικαίωμα στη μόρφωση είναι πέραν κομματικών και ιδεολογικών τοποθετήσεων το σύμβολο του ελεύθερου και αγωνιζόμενου ανθρώπου».
Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η άποψη του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη ο οποίος μεταξύ άλλων έγραψε: «H κατανόηση δεν προϋποθέτει μόνο διανοητική αλλά και συναισθηματική νοημοσύνη. Ικανότητα να επικοινωνείς και να συμπάσχεις με τους άλλους ανθρώπους - όχι αποκλειστικά τους κολλητούς και τους κολαούζους σου αλλά και με την ευρύτερη κοινωνία. Κι αυτήν την ικανότητα -η οποία στα αγγλικά ονομάζεται empathy και στα ελληνικά ενσυναίσθηση- χάνουν με μαθηματική ακρίβεια όσοι ανεβαίνουν στα πράγματα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων...»
Συμφωνούμε ή όχι με τις απόψεις και τα πεπραγμένα του Ν. Ρωμανού, ένα είναι σίγουρο. Ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (για τον οποίον η χώρα μας έχει στηλιτευθεί αρκετές φορές από την Ευρώπη) δεν είναι τσιφλίκι του καθενός μας. Δεν επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες, ούτε αφελείς και ενίοτε «εξομοιώσεις».
«Ρε καθίκια Δωσίλογοι, μνημονιακοί μερκελιστές, γιατί εμποδίζετε το δικαίωμα ενός νέου να σπουδάσει; Και όχι μόνο αυτού του ηρωϊκου νέου αγωνιστή... αύριο, που θα θέλει να "σπουδάσει" ο ισοβίτης δολοφόνος, ο κασιδιάρης κι ο κάθε φασίστας εγκληματίας... άνθρωποι δεν είναι κι αυτοί;» είναι ένα από τα κείμενα στα social media που κυκλοφορεί ευρέως τις τελευταίες ώρες. Ο συντάκτης του φέρεται να είναι ένα γνωστό πολιτικό πρόσωπο (πρώην δημοσιογράφος) ο οποίος για τη συγκεκριμένη ανάρτηση εμφανίστηκε με ψευδώνυμο.
Ο Θ. Τζήμερος πάλι, χρησιμοποίησε τα πραγματικά του στοιχεία για να συγχαρεί την Δικαιοσύνη για την απορριπτική της απόφαση. Μεταξύ άλλων, έγραψε πως: «...στην περίπτωση του Ρωμανού, και του κάθε λαϊκού ή αριστοκρατικού επαναστάτη, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι αν βρίσκεται σε πορεία σωφρονισμού. Αν κατάλαβε ότι με ληστείες τραπεζών και Καλάσνικοφ δεν πρόκειται να αλλάξει κανένα σύστημα κι ότι, στο φινάλε, δεν τον εξουσιοδότησε κανένας να αναλάβει αυτόν τον ρόλο για λογαριασμό μου, ακόμα κι αν έχουμε ακριβώς την ίδια απέχθεια προς το «σύστημα».
Το κατάλαβε; Όχι βέβαια! Στο παρελθόν, μέσα από τη φυλακή έχει αναλάβει την ευθύνη για τις επιθέσεις στη δημοτική αστυνομία της Κυψέλης, σε μια επενδυτική εταιρία και στο σπίτι του Γιάννου Παπαντωνίου, ενώ έχει δηλώσει ένα σωρό φορές πόσο περήφανος αισθάνεται για τα κατορθώματά του. Πολύ καλά λοιπόν έκανε η Δικαιοσύνη και αρνήθηκε να του δώσει άδεια».
Σαν τον κακό δάσκαλο που είναι έτοιμος να χτυπήσει τον απείθαρχο μαθητή με τη βέργα. Κάπως έτσι δε γινόταν παλιά;
Σε ένα άλλο κείμενο από αυτά που διακινούνται τις τελευταίες ώρες μέσω social media μια χρήστης επισημαίνει την θλιβερή λεπτομέρεια. «Η ζωή κι ο θάνατος σου γίνονται το πιο χρήσιμο αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Το ψωμάκι των πουλημένων, το βόλεμα των υπευθύνων... Είτε ζήσει, είτε πεθάνει, είτε σπουδάσει, είτε όχι, ο Ρωμανός απλά είναι ένα αντικείμενο... και στην ουσία για κανέναν δεν έχει σημασία... Συνεχίστε να βλέπετε τηλεόραση ανενόχλητοι και να ποστάρετε "αναλύσεις" δημοσιογράφων και λοιπών σαρκοφάγων επί του θέματος...»
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν χθες στο δρόμο είναι αναρχικοί, παράνομοι ή έτοιμοι να παρανομήσουν. Κι αν όλοι οι άλλοι που δεν κατέβηκαν γιατί δε μπορούσαν είναι «εν δυνάμει» αναρχικοί ή τρομοκράτες. Αλλά και όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται μέσω των social media είναι κάτι ανάλογο. Αν η απάντηση είναι «ναι» τότε έχουμε πρόβλημα ζώντας σε μία Δημοκρατία την οποία ελάχιστοι πια υπολογίζουν και αγαπούν.
Και κάτι άλλο. Οι νόμοι είναι για να τους σεβόμαστε. Πριν τους σεβαστούμε, όμως, θα πρέπει να τους εμπιστευθούμε. Κι αυτό προϋποθέτει ότι με τους νόμους θα πρέπει να νιώθουμε ασφαλείς και όχι να τους φοβόμαστε.
«Πόσες φορές η πολιτεία θα σκοτώσει αυτό το παιδί; Τι θα σήμαινε για καθέναν από εμάς αν ξεψυχούσε στα χέρια μας ο καλύτερος φίλος μας (όπως για τον Ρωμανό ήταν ο Γρηγορόπουλος) από τα απρόκλητα πυρά ενός αστυνομικού στην καρδιά της εφηβείας μας, στα 15; Τι σημαίνει ο άγριος ξυλοδαρμός μετά την ληστεία του Βελβεντού, επειδή ήταν λέει τρομοκράτες; Τι άλλαξε αλήθεια όταν ο εισαγγελέας έδρας Γρηγόρης Πεπόνης δήλωσε πως: "από κανένα στοιχείο δεν μου προκύπτει ότι αποδεικνύεται η κατηγορία για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική ομάδα";» επισημαίνει ο Κρ. Αρσένης.
Και τα ερωτήματα συνεχίζονται: «Πως θα ένιωθε ο καθένας από εμάς αν φυλακισμένοι για ένα αδίκημα που διαπράξαμε μας επιτρεπόταν να δώσουμε εξετάσεις, να καταφέρναμε υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες να μπούμε στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά να μας αρνηθούν να το παρακολουθήσουμε; Πως δικαιολογείται αυτή η άρνηση λόγω επικινδυνότητας όταν ο εισαγγελέας δήλωσε: "Πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν..."; Αν ήταν να αρνηθούν γιατί άφησαν τον Ρωμανό να παιδεύεται και να δίνει εξετάσεις; Όταν κάποιος κάνει απεργία πείνας για την εφαρμογή της νομοθεσίας και την επικράτηση της κοινής λογικής, δεν αγωνίζεται για τα δικαιώματα όλων μας;»
Λίγες ώρες πριν βγει η απόφαση γίνεται γνωστό ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου σκέφτεται να προτείνει την φοίτηση του Ν.Ρωμανού μέσω τηλεδιάσκεψης. Μια αυθαίρετη και πανικοβλημένη απόφαση(;). Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι ήταν καλής προθέσεως, αρκεί όμως να είχε ρωτήσει και κυρίως να ακούσει τους αρμόδιους. Ο πρόεδρος των ΤΕΙ, Μιχάλης Μπρατάκος εξήγησε ο άνθρωπος ότι αυτό που σκέφτεται ο υπουργός δε μπορεί να γίνει αναφέροντας και το λόγο της έλλειψης τεχνικής υποδομής. Φυσικά, ουδείς από το υπουργείο είχε ενδιαφερθεί νωρίτερα να το πληροφορηθεί.
Θαρρείς πως η πολιτεία εδώ και πολύ πολύ καιρό έχει κλείσει αυτιά και μάτια. Μήτε ακούει, μήτε διαβάζει.
Προβληματίζομαι με αυτό που γράφει ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ: «Το κράτος που έχει στα χέρια του μιαν ευσυνείδητη ωρολογιακή βόμβα και αντί να φέρει τους πυροτεχνουργούς αναλώνεται σε γενεαλογίες των βομβιστικών μηχανισμών είναι υπεύθυνο για την έκρηξη». Θεωρώ, όμως, πως έχει δίκιο. Μήπως κι αυτός είναι αναρχικός; Αν ναι, να του στερήσουμε το δικαίωμα της συγγραφής βιβλίων κι ας μην είναι κρατούμενος. Ποιος άλλος έχει σειρά;
Ο Ν. Ρωμανός είναι αποφασισμένος, με βάση τα όσα υποστηρίζει ο ίδιος, να συνεχίσει φτάνοντας μέχρι το τέλος. Ποιο τέλος θα είναι αυτό; Ουδείς γνωρίζει μέχρι στιγμής. Η πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Αθήνας Πειραιά, η Ματίνα Παγώνη η οποία είναι και διευθύντρια στο Νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος ο νεαρός αναφέρει ότι «παρουσιάζει μεγάλη καταβολή, είναι πολύ αδύναμος με χαμηλή αρτηριακή πίεση που εγκυμονεί κινδύνους ιδίως όταν δεν είναι κλινήρης».
Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το 1993. Ας μην την επαναφέρουμε μέσω της... πνευματικής οδού κι ας κοιτάξουμε λίγο ως χώρα να «στρώσουμε» την κατάσταση με τον σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Έτσι, για την ιστορία αναφέρω ότι με βάση την έκθεση του 2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατατάσσει τη χώρα μας στη λίστα εκείνων με τις περισσότερες παραβιάσεις. Σκεφτείτε κιόλας να καταγγέλλονταν όσα γίνονται...
Σχετικές ειδήσεις
Δημοφιλείς Ειδήσεις
