Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η φωνή της εφηβείας

Η ταινία του Τζέιμι Ντόραν «The Dancing Boys of Afghanistan» (Μ. Βρετανία) μας ταξιδεύει στο νότιο Αφγανιστάν, όπου ενώ οι δυτικοί διοχετεύουν δισ. για τον πόλεμο ενάντια στους Ταλιμπάν, μια αρχαία παράδοση -που απαγορεύτηκε όταν οι Ταλιμπάν ήταν στην εξουσία- αναβιώνει στην υπόλοιπη χώρα. Εκατοντάδες αγόρια πριν από την εφηβεία τους που ζουν σε υπερβολική φτώχεια καταλήγουν να γίνουν «Bacha Bereesh» -που μεταφράζεται στα ελληνικά ως «αμούστακα αγόρια»- που επιλεγμένα για το ύψος και την ομορφιά τους, τραγουδάνε και να χορεύουν μπροστά από ένα κοινό - που περιλαμβάνει τους ισχυρούς του Αφγανιστάν - πριν αποφασίσει την αγορά τους. Επιδεικνύονται σαν άλογα ή καμήλες και κακοποιούνται με την ανοχή των αρχών, αφού και αυτές μοιάζουν να συμμετέχουν στη διαδικασία.

Το «My playground» (Δανία) του Κασπάρ Αστρούπ Σρόντερ εξερευνά πώς το παρκούρ αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, περιοριζόμαστε και καθοριζόμαστε από το αστικό μας περιβάλλον. Η κάμερα ακολουθεί τους... ελιγμούς της ομάδας «JiYo» που επιδίδεται με επιτυχία στο παρκούρ στην πόλη της Κοπεγχάγης. Όνειρο τους το μεγαλύτερο πάρκο παρκούρ στον κόσμο. Όμως δεν υποτίθεται ότι το παρκούρ έχει να κάνει με το πραγματικό πρόσωπο μιας πόλης και όχι από ένα στημένο - σκηνοθετημένο περιβάλλον;

Από τον agelioforos.gr