Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης και οι «Δέκα Μικροί Νέγροι» του Στέφανου
Αν υπάρχει μία (και μόνη ίσως) λέξη που να απεικονίζει την άποψη του Αλέξη Τσίπρα για την τροπή των πραγμάτων στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή είναι η λέξη «γελοιότητα».
Ο πρώην πρωθυπουργός έχοντας πάρει αποστάσεις μετά την παραίτησή του, από τα όσα τεκταίνονται στο εσωτερικό του κόμματός του, είχε αποφασίσει να επικεντρωθεί στην ίδρυση ενός ινστιτούτου «παραγωγής σκέψης» για τα μεγάλα προβλήματα των καιρών. Σχεδίαζε μάλιστα μια λαμπερή πρεμιέρα με πολιτικούς «σταρ» του διεθνούς στερεώματος λίγο πριν τις ευρωεκλογές, ακριβώς για να συμβολίσει ότι αλλάζει «πίστα» και άρα οι νέες πρωτοβουλίες δεν εμπλέκονται ούτε στο εσωκομματικό γίγνεσθαι, ούτε καν στην ευρωκάλπη. Αυτό που λέμε άλλο.
Για του λόγου το αληθές, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στην ομιλία του, στο συνέδριο της Καθημερινής για τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο πρώην πρωθυπουργός προτίμησε την ιστορική καταγραφή των πεπραγμένων, ιδιαίτερα της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας τα δικά του λάθη, αλλά κάνοντας επίσης αναφορές σε «επικίνδυνες απόψεις» που υποστηρίχθηκαν από στενούς του συνεργάτες, καθώς επίσης και σε χοντρές αστοχίες που κόστισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η υπόθεση Novartis και η διαδικασία αδειοδότησης των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Μ’ έναν τρόπο, ήταν σαν να τραβούσε διαχωριστική γραμμή με την Κουμουνδούρου, σαν να υπονοούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πλέον με ταχύτητα προς τη ζώνη του λυκόφωτος.
Είχε προηγηθεί η δήλωση-παρέμβαση του κ. Τσίπρα, λίγη ώρα πριν την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου του κόμματος. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στις οποίες είχε και προσωπική εμπλοκή, ίσως όλα αυτά τελούν υπό επανεξέταση, ως προς το χρονοδιάγραμμα τουλάχιστον. Για την ώρα ας σταθούμε στην «προσωπική εμπλοκή». Δεν νομίζω να ήταν στους σχεδιασμούς του, δεν νομίζω ότι την προκάλεσαν οι επανειλημμένες εκκλήσεις πρώην στενών συνεργατών. Απλώς ο ίδιος διέκρινε ότι υπάρχει κρίσιμο momentum: Ο διπλός κίνδυνος πολιτικής εξαέρωσης της Κουμουνδούρου και ταυτόχρονα περαιτέρω οδυνηρής εκλογικής συρρίκνωσης.
Θα μου πείτε πέτυχε; Όχι είναι η απάντηση γιατί μάλλον υποτιμήθηκαν δύο σημαντικοί παράγοντες. Το γεγονός ότι χωρίς την «ομπρέλα Τσίπρα» οι υπόλοιποι που στέκονταν στο παρελθόν δίπλα του –αρκετοί αξιόλογοι- δεν ήταν σε θέση να βρουν κοινό βηματισμό από τη στιγμή που κάποιοι υπέκυπταν στη λογική «γιατί αυτός κι όχι εγώ. Μπρίκια κολλάω;» Υποτιμήθηκε επίσης η σύνθεση του Συνεδρίου που ήταν… άλλα αντ’ άλλων. Δεν το λέω γιατί θεωρώ ότι μου επιτρέπεται οποιαδήποτε αμφισβήτηση, το λέω γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο σε 30(!) από τις 800 οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν εκλογές για ανάδειξη συνέδρων, στις υπόλοιπες μάλλον ήταν οι… περαστικοί.
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια μικρή ιστορική αναδρομή. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους «αγανακτισμένους», την «πλατεία», ξεκινά περίπου το 2012 και είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αποτέλεσε την κρίσιμη μάζα που έφερε το 2015 το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου. Έκτοτε η σχέση του υπήρξε τραυματική λόγω της υπογραφής του τρίτου Μνημονίου και εν συνεχεία της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όλα αυτά τα χρόνια θεμιτό αθέμιτο (ίσως το δεύτερο) αντιμετωπίζονταν απλώς ως ψηφοφόροι. Το τελευταίο διάστημα τους είδαμε να αναβαθμίζονται σε μέλη και μάλιστα ενεργά μέλη. Εξ ου και ζήσαμε στιγμές ποδοσφαιρικής «θύρας» στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Για να είμαστε, όμως, ακριβείς, στην ιστορία της Μεταπολίτευσης αυτό συνέβη και άλλη μια φορά στο παρελθόν, όταν σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, οι «τσοχατζοπουλικοί» μούντζωναν μεγαλοπρεπώς τον Κώστα Σημίτη. Μόνο που οι «τσοχατζοπουλικοί» ήταν εκλεγμένοι σύνεδροι, δεν είχαν προέλθει από «κομματικά πανέρια».
Επανέρχομαι: Η συμμαχία που επετεύχθη μεταξύ Κασσελάκη-Φάμελλου-Παππά, δεν μου φαίνεται ότι εδράζεται σε συμφωνία αρχών. Μπορεί να κάνω και λάθος. Γιατί διαφορετικά η εξέλιξή της είναι προδιαγεγραμμένη. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το πάνω χέρι το έχει ο ισχυρότερος. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσερχόμενος στη δεύτερη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας δήλωσε (για άσχετο λόγο) ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει». Παραφράζοντάς το, από την πλευρά μου, λέω ότι «ο Κασσελάκης είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει». Που σημαίνει ότι από το σκηνικό θα αποστρατεύονται σταδιακά (εν είδη «Δέκα Μικρών Νέγρων») όσοι εξαντλούν την οριακή τους χρησιμότητα. Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν η καθαίρεση Πολάκη.
ΥΓ: Για όλα τα υπόλοιπα, όπως τι είδους κόμμα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και σε ποιο βαθμό θα λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες, η συζήτηση εξαντλήθηκε πλήρως το τετραήμερο του Συνεδρίου. Εκτός κι αν υπάρξουν ανατροπές…
Σχετικές ειδήσεις
Δημοφιλείς Ειδήσεις
