Γ. Ε. Ελμαλής: Η Ευρώπη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της Ελλάδας

Την ώρα που η Ελλάδα αποσυντίθεται και η δυσωδία από τα εξ ων ετέθη (κομματικοκρατία, ατομικισμός, επιδειξιομανία, οπορτουνισμός, ημιμάθεια, στρουθοκαμηλισμός, αναξιοκρατία, λαϊκισμός και λίστα ολόκληρη αρνητικών ονομάτων ουσιαστικών με κατάληξη -ισμός) έχει κάνει την ελληνική κοινωνία να ασφυκτιά, οι ηγέτες της Ευρώπης ακολουθούν εν μέσω κρίσης πιστά το ελληνικό μοντέλο πολιτικής πρακτικής. Εθελοτυφλία και αναβλητικότητα.

Οι παράγοντες του ελληνικού πολιτικού συστήματος αρνούνται να κοιτάξουν στα μάτια την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και να αποδεχτούν την αλήθεια: μία χρεωκοπημένη χώρα που ζει στην εντατική με τεχνητή υποστήριξη, μια πολιτική ηγεσία που έχει απολέσει το λαϊκό έρεισμα και μία μοναδική βιώσιμη λύση που συνίσταται στην εκ βάθρων αναθεώρηση των πτυχών της ελληνικής κρίσης από το σύνολο του ελληνικού λαού στα πλαίσια μιας κοινής, συνειδητής και στοχευμένης εθνικής προσπάθειας. Με το ημίμετρο της πρόσθετης, πρόσκαιρης δανειοδότησης απλώς αναβάλουν την αποδοχή της ολικής αποτυχίας των ενεργειών τους, παρατείνοντας τα βάσανα των Ελλήνων πολιτών.

Αντιστοίχως, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επικεφαλής των επί μέρους Κρατών – Μελών ασχολούνται με το θέμα της διάσωσης της Ελλάδας ως κεντρικό ζήτημα της Ευρωζώνης και αναλώνονται στην αναζήτηση του ορθότερου δήθεν τρόπου χρηματοδότησης ενός Μηχανισμού Στήριξης (στην ουσία δανειοδότησης) των Κρατών – Μελών που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα, βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Αρνούνται να κοιτάξουν στα μάτια την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και να αποδεχτούν την αλήθεια: ότι η Ευρωζώνη βρίσκεται σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση διάσπασης, ότι το αξίωμα πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, ήτοι η σύγκλιση χωρίς κεντρική παρέμβαση της δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής των Κρατών – Μελών της μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, στην πράξη αποδείχθηκε μία ριζικά εσφαλμένη εκτίμηση και εσχάτως αδύνατη και ότι η μόνη λύση στο αδιέξοδο θα πρέπει να αναζητηθεί στην κατεύθυνση του ανασχεδιασμού της Ευρωζώνης και ενδεχομένως στην αντικατάσταση του Ευρώ από ένα νέο κοινό νόμισμα, με όποιες αρνητικές και θετικές συνέπειες ένα τέτοιο εγχείρημα δύναται να συνεπάγεται.

Είναι πλέον εμφανές, ακόμη και για έναν στυγνό ευρωπαϊστή που όμως δεν θέλει να υπεκφεύγει, ότι η αδιαλλαξία των ‘μεγάλων’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δεχθούν οποιονδήποτε έλεγχο στο εσωτερικό της χώρας τους σε επίπεδο διαχείρισης εθνικών οικονομικών πόρων, η αποστροφή στην ιδέα υιοθέτησης άμεσα εφαρμοστέων κοινών δημοσιονομικών κανόνων σε όλη την Ευρωζώνη και ευρύτερα η εγγενής απέχθεια των Ευρωπαϊκών Κρατών προς κάθε κίνηση που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την απέκδυσή τους από εξουσίες του στενού κυριαρχικού πυρήνα όπως αυτές της δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση στη βαθύτερη κρίση που γνώρισε από τη σύστασή της.

Δυστυχώς, η ανάπτυξη των Κρατών – Μελών πρέπει να συμβαδίζει και να εξελίσσεται ανάλογα και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντέχει να είναι τριών ταχυτήτων. Δυστυχώς, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να αφήνεται έρμαιο στις διαθέσεις των διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων αξιολόγησης. Δυστυχώς, το Ενιαίο Νόμισμα είναι συνάρτηση πολιτικής ενοποίησης και η Ευρώπη απαιτεί άμεσες, ισχυρές και αποτελεσματικές πολιτικές αποφάσεις. Δυστυχώς, ως Ευρώπη, αποτύχαμε σε όλα τα παραπάνω και το κρίμα είναι βαρύ για όλους.

Η διάσωση του Ευρώ με την παρούσα δόμησή του και η διάσωση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας με ευκαιριακά δάνεια εξόφλησης τόκων, αποτελεί μία ουτοπία, και οι όποιες απέλπιδες προσπάθειες γίνονται προς αυτόν το σκοπό δεν αποτελούν παρά μια σπασμωδική κίνηση ελεγχόμενου πανικού των ευρωπαϊκών ηγεμόνων Γερμανίας και Γαλλίας, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρόνο για να προετοιμαστούν οι ίδιοι για την νομοτελειακά επερχόμενη κατάρρευση της σημερινής Ευρωζώνης. Με τη συνέχιση της παρούσας πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι πιθανές καταλήξεις είναι δύο: είτε η αποπομπή από το Ευρώ των προβληματικών χωρών του Νότου, είτε η επιστροφή του μάρκου και του φράγκου για το γαλλογερμανικό άξονα και όποιον άλλον καταφέρει να παρεισφρήσει σε αυτόν ώστε να επαναφέρει το εθνικό του νόμισμα, αφήνοντας τους πτωχευμένους Eυρωπαίους ‘συγγενείς’ του μεσογειακού και ανατολικού μπλοκ με ένα αποδυναμωμένο και υποτιμημένο Ευρώ.

Σε αυτές τις ώρες της κρίσης είναι που η Ευρώπη καλείται να ανακαλέσει στη μνήμη της τα λόγια του Ρόμπερτ Σούμαν, του ανθρώπου που την εμπνεύστηκε και την έκανε Ενωμένη, τώρα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ:

«Το ευρωπαϊκό πνεύμα σημαίνει να έχουμε επίγνωση ότι ανήκουμε σε μια πολιτιστική οικογένεια και να είμαστε πρόθυμοι να εξυπηρετήσουμε αυτή την Κοινότητα στο πνεύμα ολικής αμοιβαιότητας, χωρίς κρυμμένα κίνητρα της ηγεμονίας ή την εγωιστική εκμετάλλευση των άλλων».
Η ώρα είναι έσχατη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για σωτηρία. Ζητείται υπευθυνότητα. Ζητείται αλληλεγγύη. Ζητείται αποφασιστικότητα για ένα κοινό μέλλον των λαών της Ευρώπης.

Γιώργος Ε. Ελμαλής