Μ. Σακελλαρόπουλος: Το 6-0 και η Σπιναλόγκα

ΠΟΙΟ είναι τελικά μεγαλύτερο ελάττωμα στο ποδόσφαιρο;

Να διαθέτεις μια ομάδα δίχως ταχύτητα –εντελώς απαγορευτικό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο- ή… μεγάλη γλώσσα, εξίσου επικίνδυνο όσο και ο αμυντικός που δεν… στρίβει;

Η ίδια η ιστορία φρόντισε να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, ψηφίζοντας το ελάττωμα νούμερο δύο: τη μεγάλη γλώσσα…

Αυτό το εμφατικό 6-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ – αναμφίβολα το θέμα των τελευταίων ημερών - έδειξε για μια ακόμα φορά ότι η πρόκληση είναι αιτία πολέμου (σαν αυτόν που κήρυξαν στον αλαζόνα Μουαμάρ Καντάφι αυτοί που μέχρι πρότινος συναγελάζονταν μαζί του…), ενώ η σιωπή παραμένει χρυσός…

Αυτοί λοιπόν που όντως έβγαλαν γλώσσα και μάλιστα με απαράδεκτο τρόπο, ίσως και να κατάλαβαν ότι σ’ αυτόν τον πολύ δύσκολο χώρο, απαιτείται προσήλωση και σεβασμός, βασικά στοιχεία όσο η ταχύτητα και οι γρήγορες εναλλαγές.

Θυμάμαι σαν τώρα τον Άγγελο Αναστασιάδη πριν από έντεκα χρόνια να λέει στους παίχτες του Παναθηναϊκού (κάποιοι από τους οποίους τον κοιτούσαν εμβρόντητοι: «Ταπεινά και το κεφαλάκι κάτω…».

Πολλοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν να τον χλευάσουν, αφού δεν μπορούσαν να κατανοήσουν μέσα σ’ αυτές τις πέντε λέξεις μια ολόκληρη φιλοσοφία. Γιατί πολύ απλά, όταν νομίζεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο ολάκερο, σου έρχεται ένας σεισμός και σε βάζει στη θέση σου. Κι αυτό ισχύει απόλυτα ΚΑΙ στο ποδόσφαιρο, κομμάτι της ζωής άλλωστε.

Η πρόκριση της ΑΕΚ λοιπόν σε βάρος του ΠΑΟΚ δημιούργησε μια εντελώς λανθασμένη εντύπωση στους ίδιους τους ανθρώπους της ομάδας, κάποιοι από τους οποίους ξέφυγαν τελείως. Κι όχι μόνο με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, αλλά και με ισχυρότατες ψευδαισθήσεις, οι οποίες, ως ψευδαισθήσεις, έπεσαν με το πρώτο «φου», πριν καν συμπληρωθούν εκατό δευτερόλεπτα!

Δεν είναι ντροπή η ήττα. Άλλα πράγματα είναι ντροπή. Αλλά ο διασυρμός σε τέτοιο μέγεθος είναι αυτός που καθιστά ντροπιαστική μια ήττα.

Γιατί αυτό το 6-0 είναι μια ανεξίτηλη μουτζούρα που ξεπροβάλει σαρκαστικά σε βάθος δεκαετιών κι ίσως δεν σβήνει ποτέ…

Ποιος ξεχνάει άλλωστε;

Ίσως ακόμα να έχουν εφιάλτες οι κύριοι Σπύρος Οικονομόπουλος, Τζόνι Παραπραστανίτης, Στέλιος Μανωλάς, Σπύρος Θώδης (46’ Λάκης Νικολάου), Πέτρος Καραβίτης, Χρήστος Αρδίζογλου, Κώστας Ελευθεράκης, Βαγγέλης Βλάχος, Μανόλης Κώττης, Ντούσαν Μπάγεβιτς και Θωμάς Μαύρος.

Είναι αυτοί που είχαν βάλει την προηγούμενη μαύρη κηλίδα στην ιστορία της ΑΕΚ, στο αμέσως προηγούμενο 6-0. Μόνο που από τότε πέρασαν τριάντα ολόκληρα χρόνια, όσο πισωγύρισε η ΑΕΚ ζώντας το νέο εφιάλτη. Τότε ο μέγιστος Μάικ Γαλάκος με τρία γκολ, ο Κουσουλάκης, ο Ορφανός, ο Βαμβακούλας. Τώρα ο «τρομοκράτης» Τζιμπούρ εις διπλούν, ο Μέλμπεργκ, ο Φουστέρ, ο Μιραλάς, ο Χολέμπας.

Δεν ξέρω πόσες μέρες κρύφτηκαν τότε στα σπίτια τους οι ταπεινωμένοι παίχτες της ΑΕΚ, ούτε πόσο θα κρυφτούν οι σημερινοί.

Επίσης δεν έγιναν πιο ευτυχισμένοι στη ζωή τους αυτοί που υπέγραψαν το θρίαμβο του 81, δηλαδή οι Σαργκάνης, Κυράστας, Βαμβακούλας, Παπαδόπουλος, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Νικολούδης, Γαλάκος, Ορφανός, Αναστόπουλος Περσίας.

Το βέβαιο όμως είναι –όπως αποδεικνύεται διαχρονικά- ότι οι μεγάλες ήττες, οι λεγόμενες χοντρές νίλες, περνάνε με τεράστια δύναμη στην ιστορία μιας ομάδας. Βεβαίως δεν την καταστρέφουν, δεν την εξαφανίζουν, δεν τη διαγράφουν, αλλά αποτελούν σκιές στη σημαία της.

Η κάθε διοίκηση λοιπόν –πρωτίστως- οι προπονητές και οι παίχτες οφείλουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, προστατεύοντας με κάθε τρόπο την ιστορία της ομάδας.

Γιατί ο Σάχα, ο Νασούτι, ο Ματέος, ο Γκερέϊρο, ο Μίτσελ, ο Μπερνς, ο Ντιόπ, ο Σκόκο, ο Έντερ, ο Μπάχα (δέκα παίχτες σε ξένη πόλη, που δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν, που λέει κι ο Σαββόπουλος) θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, αλλά η ομάδα κι ο κόσμος της θα μείνουν…

Και ξέρετε, τα «λεπρά» αποτελέσματα γίνονται κάποια στιγμή ατραξιόν, σαν τη Σπιναλόγκα. Και ποιος ξέρει, μπορεί και σίριαλ, με μαύρες σημαίες στη βάρκα, που θα περιφέρει τον πόνο και τον καημό…

Πηγή: onsports.gr