Ημέρα της Γυναίκας: 4 ξεχωριστές κυρίες μοιράζονται τις ιστορίες τους στο Newsbomb
Η 8η Μαρτίου είναι ένας φόρος τιμής προς όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά για τα δικαιώματά τους και την ισότητα στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο. Έναν αιώνα μετά την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας σε πολλές κοινωνίες παραμένει μια ημέρα με ιδεατούς συμβολισμούς που απέχουν πολύ από το να γίνουν πράξη.
Μπορεί να βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2025 και ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε προς την πραγματική κατάκτηση αυτονόητων αξιών, όπως η ισότητα των δύο φύλων, να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όμως τα βήματα προόδου προς αυτή την κατεύθυνση είναι ηχηρά και ελπιδοφόρα.
Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της προόδου αποτυπώνεται στον επαγγελματικό τομέα, με γυναίκες που «έσπασαν» τα στερεότυπα και διεκδίκησαν μία θέση σε ανδροκρατούμενους χώρους.
Το Newsbomb.gr συνάντησε τέσσερις «πρωταγωνίστριες» της καθημερινότητας που πήγαν κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις και κατέκτησαν «ανδρικά» επαγγέλματα, κάνοντας αυτό που αγαπούν και αποδεικνύοντας ότι μια γυναίκα μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά με έναν άνδρα.
Η Κωνσταντίνα αποδεικνύει ότι η γυναίκα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά η σύγχρονη πραγματικότητα στις Ειδικές Δυνάμεις
Η Κωνσταντίνα Αρβανίτη είναι 15 χρόνια στις Ειδικές Δυνάμεις και πλέον υπηρετεί στην Σχολή Αλεξιπτωτιστών, ένα πόστο απαιτητικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό που έχει να κάνει με δεξιότητες και ψυχικές αντοχές και όχι με το φύλο, αφού, όπως θα σημειώσει η ίδια, πολλές φορές η γυναίκα καταδρομέας μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα από άνδρα σε αυτές τις συνθήκες.
«Για μια γυναίκα το να είναι καταδρομέας είναι ιδιαίτερα απαιτητικό αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως πολλοί μπορεί να σκέφτονται. Πρέπει να έχει ψυχική αντοχή και πολύ καλή φυσική κατάσταση. Υπάρχουν πολλές στιγμές που θα πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου και αυτό είναι μια πρόκληση όπου κάνει μια γυναίκα να είναι η επίλεκτη. Η εμπειρία του να είσαι αλεξιπτωτίστρια είναι απαιτητική, αλλά και συναρπαστική. Κανείς δεν γνωρίζει από πριν αν μπορεί να γίνει αλεξιπτωτιστής μέχρι να το δοκιμάσει μέσα από σκληρή εκπαίδευση από έμπειρα στελέχη που σε προετοιμάζουν κατάλληλα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε ότι κι αν συμβεί.»
Σχετικά με το πόσο συχνά ακούει την φράση «αυτή η δουλειά είναι για άνδρες», η ίδια απαντά: «Δεν το ακούω συχνά στην σημερινή εποχή διότι η γυναίκα έχει ξεφύγει από τα στερεότυπα και από την στιγμή που βλέπουμε γυναίκες σε ηγετικές θέσεις, γυναίκες στις Ειδικές Δυνάμεις καθώς και γυναίκες στην Πολεμική Αεροπορία ως πιλότοι, όλο αυτό ακούγεται από ελάχιστους. Σε αυτούς τους ελάχιστους απαντώ ότι δεν είναι θέμα φύλου αλλά δεξιοτήτων και γνώσεων όπου μια γυναίκα πολλές φορές μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα από έναν άνδρα.»
Κωνσταντίνα Αρβανίτη - Λοχίας των Ειδικών Δυνάμεων
Η γυναίκα στις Ειδικές Δυνάμεις εν έτει 2025
«To 2025 η γυναίκα στο Στρατό Ξηράς γενικώς και στις Ειδικές Δυνάμεις πιο συγκεκριμένα, έχει ίση αντιμετώπιση με τους άνδρες. Όπως και οι άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων, έτσι οι γυναίκες καθημερινά συμμετέχουμε σε ασκήσεις, χειριζόμαστε όλα τα όπλα, εκρηκτικές ύλες, εκτελούμε άλματα από αεροπλάνο ή ελικόπτερο όποια ώρα και στιγμή δοθεί διαταγή και είμαστε σε επιφυλακή για να υπερασπιστούμε την χώρα μας εάν και όποτε χρειαστεί.», αναφέρει η Κωνσταντίνα Αρβανίτη.
Όσον αφορά το μήνυμα που θα έστελνε στις γυναίκες που επιθυμούν να ενταχθούν στις Ειδικές Δυνάμεις, η ίδια απαντά: «Αν μια γυναίκα θέλει να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές της, και να ζήσει στιγμές γεμάτες αδρεναλίνη, είναι μια ευκαιρία. Χρειάζεται πειθαρχία και θέληση. Είναι ένα απαιτητικό επάγγελμα που χρειάζεται να θυσιάσεις αρκετά πράγματα, αλλά εκτός από την υπερηφάνεια που νιώθεις εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι όταν φοράς τον πράσινο μπερέ, σε ανταμείβει το κάθε λεπτό που αφιερώνεις στις Ειδικές Δυνάμεις και στην προάσπιση της ασφάλειας της Πατρίδας. Η παρουσία της γυναίκας σε ηγετικές και σε μάχιμες θέσεις δείχνει ότι κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου έχει την ευκαιρία να επιλέξει οποιοδήποτε επάγγελμα χωρίς περιορισμούς και προκαταλήψεις. Η γυναίκα καταδρομέας δεν είναι η εξαίρεση αλλά η νέα πραγματικότητα στη σύγχρονη κοινωνία και στις σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις.», καταλήγει η Κωνσταντίνα Αρβανίτη.
Η Αντωνία «βάζει γκολ» στις προκαταλήψεις για το γυναικείο ποδόσφαιρο
Από τα 12 της η Αντωνία Νίκα αγωνίζεται να κάνει πράξη το όνειρο της που δεν είναι άλλο από το να παίζει ποδόσφαιρο. Σχόλια τύπου «τώρα εσύ που είσαι γυναίκα που πας να παίξεις ποδόσφαιρο;» δεν την πτόησαν ποτέ, ίσα ίσα της έδιναν ώθηση να προσπαθεί περισσότερο και αυτό συμβουλεύει κάθε κορίτσι που είναι έτοιμο να μπει στο άθλημα, να αγωνιστεί με υπομονή, αφοσίωση και πειθαρχία και να μην αφήσει κανέναν να μπει εμπόδιο στο όνειρο της.
«Στην Ελλάδα έχουν γίνει βήματα προόδου στο γυναικείο ποδόσφαιρο, αλλά μέχρι στιγμής ενώ εργαζόμαστε σε επαγγελματικό επίπεδο, είμαστε στην αντίστοιχη Α’ Κατηγορία των ανδρών, παραμένει ένα ερασιτεχνικό άθλημα χωρίς αμοιβές. Μεγάλωσα στην επαρχία και άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο λόγω του πατέρα μου. Ως κορίτσι με πήγαν σε άλλα αθλήματα, όπως ρυθμική γυμναστική, χορό, αλλά δεν με ενδιέφεραν. Αγαπούσα το ποδόσφαιρο για αυτό και αποφάσισα να πάω σε μία ακαδημία ποδοσφαίρου για αγόρια, γιατί πριν δέκα χρόνια που ξεκίνησα δεν υπήρχε γυναικεία ακαδημία. Δοκιμάστηκα, είχα ταλέντο και το συνέχισα. Πλέον λόγω της δημιουργίας περισσοτέρων ακαδημιών στην Ελλάδα, τόσο περισσότερα κορίτσια προτιμούν να ξεκινήσουν και να το δοκιμάσουν.»
Αντωνία Νίκα - Ποδοσφαιρίστρια
Για αντιδράσεις που έχει δεχθεί από τον περίγυρό της τα δέκα χρόνια που κάνει αυτό το άθλημα, η Αντωνία απαντά:
«Στην αρχή όλοι ήταν δύσπιστοι για το αν θα τα καταφέρω, ωστόσο, λόγω επαρχίας είχα μεγάλη αποδοχή από συμμαθητές και γενικά τα παιδιά στο χωριό μου. Ίσως έβλεπαν πόσο το αγαπώ και ότι μπορώ να παίξω ισάξια με αυτούς. Ωστόσο, την μη αποδοχή την συνάντησα μεγαλώνοντας από μεγαλύτερους σε ηλικία. Μου έλεγαν πολλοί "καλύτερα να μην μπεις σε αυτό το χώρο γιατί είναι επίπονο για το σώμα σου και ότι θα έχεις θέματα μεγαλώνοντας στην υγεία σου", κάτι που δεν ισχύει. Επίσης άκουγα σχόλια για το πώς θα βιοποριστώ από αυτό το άθλημα στην Ελλάδα. Δεν πιστεύω ότι η επαγγελματική αποκατάσταση στο ποδόσφαιρο είναι δύσκολη μόνο για τις γυναίκες γιατί και για ένα αγόρι δεν εγγυάται κανείς ότι θα πετύχει. Στόχος μου είναι να πάω στο εξωτερικό γιατί είναι πιο ανεπτυγμένο το γυναικείο ποδόσφαιρο και δίνονται περισσότερες ευκαιρίες.
Αντωνία Νίκα - Ποδοσφαιρίστρια
Οι προκαταλήψεις έχουν μειωθεί αρκετά αλλά υπάρχει δρόμος ακόμα, θα σημειώσει και θα τονίσει «πως μπορεί τα πράγματα για ένα κορίτσι που θα μπει στο ποδόσφαιρο να είναι πιο δύσκολα από έναν άνδρα αλλά δεν πρέπει να ξεχνά ότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει από το όνειρό της και να δουλεύει πάντα με αφοσίωση και πειθαρχία πάνω σε αυτό που αγαπά».
Η Γιώτα αποδεικνύει ότι το «τέλειο πλάνο» δεν είναι μόνο ανδρική υπόθεση
Πόσο συχνά βλέπουμε γυναίκα οπερατέρ και μάλιστα στο ρεπορτάζ του δρόμου; Σχεδόν ποτέ…και αυτό γιατί είναι ένα από τα πολλά επαγγέλματα που «ντύθηκαν» με ανδρικό περίβλημα λόγω της άποψης πολλών ότι η κάμερα θέλει μυϊκή δύναμη. Αρκεί όμως η μυϊκή δύναμη για να αποδείξεις ότι θα πετύχεις το «τέλειο πλάνο»;
Η Γιώτα Μιχοπούλου έφαγε δέκα χρόνια τους δρόμους με το «κουτάλι» και κατέκτησε με το όπλο της που δεν είναι άλλο από την κάμερα τον χώρο των οπερατέρ.
Η αγάπη της για το «πλάνο» την έκανε να παραβλέψει όποιο σχόλιο αμφισβήτησης ή υποτίμησης δέχθηκε λόγω φύλου κάνοντας πολύ απλά την δουλειά της με πείσμα και μεράκι.
«Είναι δύσκολο να είσαι camerawoman στην Ελλάδα, γιατί επικρατεί η αντίληψη ότι "είσαι γυναίκα και δεν μπορείς να τα κάνεις όλα". Πολλοί άνδρες συνάδελφοι με κοιτούσαν περίεργα και πολλά κανάλια με προτιμούσαν για ηχολήπτρια, γιατί δεν εμπιστεύονταν γυναίκα για κάμερα σε ρεπορτάζ του δρόμου. Ήταν δύσκολα στον δρόμο, καθώς με έστελναν σε ζόρικα ρεπορτάζ για τον λόγο ότι ήμουν γυναίκα και "δεν θα έτρωγα ξύλο" όπως μου έλεγαν. Αν σήκωνε ένας άνδρας συνάδελφος την κάμερα σε πορεία με αναρχικούς για παράδειγμα θα ήταν "κόκκινο πανί". Υπό αυτή την έννοια με εμένα αισθάνονταν πιο ασφαλείς.
Γιώτα Μιχοπούλου - Οπερατέρ
Το ότι ήμουν η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε άνδρες με πείσμωνε να προσπαθώ συνέχεια για να αποδείξω ότι αξίζω που είμαι εδώ και ότι είμαι ίση ή και καλύτερη από πολλούς. Όταν ο άνδρας συνάδελφος έδινε το 70% εγώ έπρεπε να δώσω το 150%. Έπρεπε να κρύψω τους φόβους μου, να βάλω πιο πάνω τον εγωισμό και να πω "όχι δεν θα λυγίσω, θα τα καταφέρω και αξίζω που είμαι εδώ". Όταν συναντώ την αμφισβήτηση, εκεί είναι που θα πεισμώσω για να τα καταφέρω και έτσι έπραξα όλα αυτά τα χρόνια που έκανα αυτή τη δουλειά. Δεν λύγισα από τα σχόλια υποτίμησης ή από τις διακρίσεις επειδή ήμουν γυναίκα.», αναφέρει η Γιώτα Μιχοπούλου.
Σχετικά με το αν έχει βελτιωθεί ο τρόπος αντιμετώπισης μιας γυναίκας οπερατέρ από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα και αν το επάγγελμα έχει περισσότερη ζήτηση στις γυναίκες, η ίδια απαντά:
«Οι γυναίκες είναι πολύ λίγες στο επάγγελμα. Σπάνια βρίσκεις camerawoman σε ρεπορτάζ του δρόμου. Οι πιο πολλές είναι studio. Θέλουμε δουλειά σαν κοινωνία, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Οι γυναίκες μπορούν να ανταπεξέλθουν άψογα σε επαγγέλματα που είναι «ανδρικά» όπως αυτό. Δεν έχει να κάνει μόνο η μυϊκή δύναμη, είναι και οι ψυχικές αντοχές, είναι και η γυναικεία οπτική που σε κάποια ρεπορτάζ αποδεικνύεται καλύτερη. Πρέπει να καταρριφθούν οι προκαταλήψεις και να τολμήσουν περισσότερες γυναίκες να μπουν στον χώρο αυτό, αρκεί να το θέλουν πραγματικά. Σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον όπως το τεχνικό ρεπορτάζ, όταν το 80% είναι άνδρες, δεν έχεις πολλές φορές και την δυνατότητα να σου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψεις. Σε απορρίπτουν χωρίς να σε έχουν δοκιμάσει. Μόνο και μόνο για το φύλο. Υπάρχει ακόμα η νοοτροπία από μεγαλύτερους σε ηλικία στον χώρο ότι η γυναίκα είναι για το σπίτι και ο άνδρας να δουλεύει. Αυτά ελπίζω με τη νέα γενιά να αλλάξουν.»
Γιώτα Μιχοπούλου - Οπερατέρ
Η συμβουλή της Γιώτας Μιχοπούλου σε ένα κορίτσι που θέλει να γίνει camerawoman είναι να δουλέψει σκληρά και να εφοδιαστεί με τρία πράγματα: υπομονή, ψυχική δύναμη, και πείσμα, ενώ θα την προτρέψει να κλείσει τα αυτιά της σε οποιαδήποτε σχόλιο αμφισβήτησης.
Από τη Νομική στο delivery: Η Βίκυ είναι 27 χρόνια διανομέας και δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει το μηχανάκι της ποτέ
Η Βίκυ Διαμαντοπούλου εργάζεται ως διανομέας από το 1997 και δεν έχει καμία πρόθεση να εγκαταλείψει τη δουλειά της καθώς όπως λέει και η ίδια το μηχανάκι και ο δρόμος είναι η αγάπη της και αυτό που πάντα ήθελε να κάνει.
Δεν την απασχόλησε ποτέ ότι το επάγγελμα αυτό θεωρείται «ανδρικό», καθώς για την ίδια δεν είναι δουλειά ή αγγαρεία, αλλά τρόπος ζωής.
«Είναι αγάπη! Από μικρό παιδί αγαπούσα τις μηχανές και την οδήγηση. Μάλιστα, είχα περάσει σε σχολή της Νομικής, αλλά κατάλαβα γρήγορα πως η πραγματική μου αγάπη ήταν αλλού. Δεν μπορούσα να με φανταστώ πίσω από ένα γραφείο ή κάνοντας κάτι άλλο. Γι’ αυτό και αποφάσισα να κάνω αυτό που με γεμίζει – και το κάνω εδώ και περίπου 30 χρόνια. Όταν βρίσκομαι πάνω στο μηχανάκι, νιώθω ελεύθερη, ανεξάρτητη, νιώθω ο εαυτός μου. Μου αρέσει τόσο η δουλειά μου ως διανομέας που «ξεχνάω» τις κακουχίες και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε κάθε ημέρα όπως καύσωνες, βροχές, κρύο, γιατί το σημαντικότερο για μένα είναι ότι κάνω αυτό που αγαπώ και το κάνω καλά.
Όσον αφορά τις αντιδράσεις πελατών όταν βλέπουν μία γυναίκα διανομέα, η ίδια αναφέρει πως μέχρι και σήμερα πολλοί πελάτες ξαφνιάζονται, ενώ άλλοι θαυμάζουν το γεγονός ότι μια γυναίκα κάνει αυτή τη δουλειά.
«Άλλοι με ρωτούν αν ήρθα με αυτοκίνητο, γιατί δεν φαντάζονται ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι διανομέας με μηχανάκι. Άλλοι ακόμα πιο έκπληκτοι έχει τύχει να με ρωτήσουν "γυναίκα διανομέας;" για να τους απαντήσω με χαμόγελο και φυσικότητα "Ναι βρε παιδιά, γυναίκα διανομέας!". Ο κόσμος είναι συνηθισμένος να βλέπει άντρες διανομείς, το καταλαβαίνω. Ειδικότερα στην περιοχή μου, είμαστε ελάχιστες γυναίκες σε αυτό το επάγγελμα – νομίζω 2-3 το πολύ-, οπότε είναι φυσικό να προκαλεί εντύπωση. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι με γνωρίζουν πια και δεν τους κάνει έντύπωση. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν έχω λάβει κάποια αρνητική αντιμετώπιση όλα αυτά τα χρόνια, μόνο αυτές της έκπληξης και του θαυμασμού, ενώ ακόμα στον δρόμο, νιώθω ότι οι άλλοι οδηγοί με αντιμετωπίζουν με σεβασμό και είναι πιο προσεκτικοί», συμπληρώνει.
Βίκυ Διαμαντοπούλου - Διανομέας
Σχετικά με το μήνυμα που περνά για την ισότητα παράδειγμα γυναικών όπως το δικό της που μπαίνουν σε «ανδρικά» λημέρια και σπάνε τις κοινωνικές προκαταλήψεις για το τι μπορούν ή όχι να κάνουν σαν επάγγελμα, η Βίκυ Διαμαντοπούλου απαντά ότι: «το φύλο δεν έχει σημασία όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Αν κάτι σε γεμίζει, αν το κάνεις με πάθος και όχι σαν αγγαρεία, θα πετύχεις – είτε είσαι άνδρας είτε γυναίκα. Βλέπω όλο και περισσότερες γυναίκες να επιλέγουν επαγγέλματα που κάποτε θεωρούνταν «ανδρικά» και αυτό μου δίνει δύναμη. Έχει τύχει να συναντήσω γυναίκες που κάνουν τεχνικές δουλειές και χαίρομαι πολύ όταν συμβαίνει αυτό. Τις προάλλες για παράδειγμα είδα μια γυναίκα να τοποθετεί επιγραφές, και έτσι απλώς κοιτάζοντας η μια την άλλη, νιώσαμε αυτή την αμοιβαία ενδυνάμωση και σεβασμό.
Όμως αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι για να πετύχεις σε αυτό που κάνεις δεν αρκεί να το κάνεις απλά για να αποδείξεις κάτι σε κάποιον ή στον περίγυρό σου, αλλά επειδή σου αρέσει, είναι το όνειρό σου είναι ο "δρόμος" που θέλεις να ακολουθήσεις. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο και ούτε πρόκειται να επιδιώξω κάτι διαφορετικό. Το μηχανάκι και να είμαι διανομέας είναι το πάθος μου και 30 χρόνια μετά ξέρω ότι με αυτό θα πάρω σύνταξη.
