Δειλοί, άτολμοι και μοιραίοι

Επιστρέφω από διακοπές λίγων ημερών σε Πάρο και Φισκάρδο Κεφαλονιάς κουβαλώντας στις αποσκευές μου, το φόβο, την αγωνία, αλλά και την αγανάκτηση των ανθρώπων που συνάντησα.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σ’ ένα λαό είναι να μην ξέρει τι του ξημερώνει. Κι αυτό έχουμε πάθει με τους δειλούς, τους άτολμους και μοιραίους που μας κυβερνούν.

Απλά δεν κάνουν τίποτα πέρα από κουβέντες, συνεδριάσεις, συσκέψεις, ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων κι ένα ατέλειωτο πινγκ-πονγκ μεταξύ υπουργών όπου ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον.

Με τα ταξί τα έκανε μπάχαλο ο Ραγκούσης καλοκαιριάτικα και μετά ανέβαλλε για τέλος Αυγούστου την επίλυση του θέματος.
Με τα «ασημικά» μας δεν πουλάνε τίποτα - γιατί δεν τολμούν να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Με τους φόρους δε γίνεται τίποτα – ούτε εισπράττουν, ούτε βάζουν κάποιους φυλακή. Με τα σχολεία δεν γίνεται τίποτα αφού δεν έχουν ακόμα τυπωθεί τα βιβλία. Με επενδύσεις μηδέν, με την ανεργία να θερίζει τα νιάτα.

Και με την περίφημη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για τη σωτηρία της Ελλάδας να παραμένει στον αέρα.

Θα μου πείτε θα μας αφήσουν να καταρρεύσουμε. Όχι βέβαια γιατί θα καταρρεύσουν κι εκείνοι. Δηλαδή την 6η δόση του Σεπτέμβρη θα την πάρουμε. Το ερώτημα είναι με ποιους νέους όρους και με ποια νέα μέτρα

Στο μυαλό μου συνεχώς τριγυρνάει η γνωστή φράση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Σόιμπλε: «Οι υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης πρέπει να χάσουν κάτι από την εθνική τους κυριαρχία».