Berlinale και “Ναντέρ και Σιμίν, ένας χωρισμός”

Η Ιρανική δραματική “Ναντέρ και Σιμίν, ένας χωρισμός” του Ασγκάρ Φαρχαντί που ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί, ήταν αυτή που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Το θέμα της ταινίας διαπραγματεύεται ένα γάμο σε κρίση με ηρωίδα μια γυναίκα που έχοντας αποφασίσει να χωρίσει προσπαθεί να κερδίσει την κηδεμονία του παιδιού της στο πλαίσιο των διαταξικών διαφορών του Ιράν, του θρησκευτικού συντηρητισμού και του δικαστικού συστήματος, ενώ διατηρεί την ένταση ενός θρίλερ.

Οι πρωταγωνιστές της ιρανικής ταινίας κέρδισαν επίσης την Αργυρή Άρκτο για τον καλύτερο γυναικείο και ανδρικό ρόλο αντίστοιχα. Βραβεία που σηματοδοτούν και μια έμμεση υπενθύμιση στις ιρανικές αρχές για την ελευθερία της τέχνης τη στιγμή που ο μεγάλος Ιρανός σκηνοθέτης, Τζαφάρ Παναχί, βραβευμένος στο παρελθόν για τις ταινίες του, στον οποίο και ήταν αφιερωμένη η φετινή Μπερλινάλε, εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. Στην ταινία του Φαρχαντί δόθηκε επίσης και το Οικουμενικό βραβείο που απονέμουν Καθολικοί και Προτεστάντες κριτικοί.
Αργυρή Άρκτο για την καλύτερη σκηνοθεσία κέρδισε ο Γερμανός Ούλριχ Κόλερ για την ταινία "Κοιμώμενη Ασθένεια", ενώ στον Ούγγρο σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για την ταινία του "Το Αλογο του Τορίνου", μια συγκλονιστική αλληγορία πάνω στο εφήμερο της ζωής, που κέρδισε και το βραβείο της Διεθνούς Κριτικής (FIPRESCI).

Με Αργυρή Άρκτο Καλλιτεχνικής Συμβολής τιμήθηκαν ο διευθυντής φωτογραφίας Βόγιετς Στάρον και η σκηνογράφος Μπάρμπαρα Ενρίκες για τη δουλειά τους στην ισπανική ταινία "Το Βραβείο" της Πάολα Μάρκοβιτς.

Αργυρή Άρκτος καλύτερου σεναρίου απονεμήθηκε στην ταινία "Η Αφεση του Αίματος" των Τζόσουα Μάρστον και Ανταμιόν Μουρατάι.

Το βραβείο Άλφρεντ Μπάουερ, στη μνήμη του ιδρυτή του φεστιβάλ κέρδισε η γερμανική ταινία "Αν όχι εμείς, ποιοί" του Άντρες Βίελ, ενώ βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους απονεμήθηκε στο "Πάνω στον Πάγο" του Άντριου Οκπεάνα Μακλίν.

Αξιόλογες ταινίες επίσης το «Αλογο του Τορίνο» και η «Pina» από τον Βέντερς. Στη μεν πρώτη ο εστέτ Ούγγρος δημιουργός περιγράφει κάτι σαν το τέλος του κόσμου, ένα τοπίο μετακαταστροφής, μιλά για το σκοτεινό σήμερα, μ’ ένα γέρο κι ένα κορίτσι να κινούνται σ’ ένα ανεμοδαρμένο γυμνό τοπίο και σ’ ένα σπίτι ερείπιο, να μη λένε τίποτα και να επαναλαμβάνουν τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις. Πραγματικό σινεμά, κινηματογραφημένο με εξαιρετική μαεστρία και με ασπρόμαυρες εικόνες μεγαλείου. Μια καλλιγραφικά πεσιμιστική σκέψη για το σήμερα από ένα γοητευτικό καλλιτέχνη.

Στην τρίτη ταινία που ξεχώρισε και ήταν εκτός συναγωνισμού (τι νόημα θα είχε ένα ακόμα βραβείο, άλλωστε!) είναι η τρισδιάστατη παραγωγή του Βιμ Βέντερς «Pina», ένα hommage του Γερμανού σκηνοθέτη στη συμπατριώτισσα και φίλη του Πίνα Μπάους. Δεν είναι μόνο που έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά από τον υπέροχο χοροθεατρικό κόσμο του Βούπερταλ σκηνές από εξαιρετικά έργα της Μπάους, όπως το «Καφέ Μίλερ». Πρέπει να προσθέσετε και το γεγονός της ιδιοφυούς κινηματογράφησης του Βέντερς που πιάνει στον αέρα την αισθητική και τις ιδέες της Μπάους, τοποθετεί τους χορευτές στην πόλη και την ύπαιθρο και αναπροσαρμόζει την οπτική με μια πανέξυπνη χρήση του 3D -όχι κανένας χορευτής δε θα πετάξει από πάνω σας!