Τι πρέπει να σκεφθεί ο ΓΑΠ πριν δει τον Πρόεδρο

Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος

Η ΕΙΔΗΣΗ της έκτακτης συνάντησης του πρωθυπουργού κ. Γ.Α. Παπανδρέου με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια επιβεβαιώνει τον πολιτικό πανικό του πρώτου. Δεν αιφνιδιάστηκε από την κίνηση του κ. Γ. Λιάνη, ο οποίος παλαιότερα είχε στηρίξει ένθερμα τις θέσεις του υποτιθέμενου επικεφαλής της δήθεν εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, του κ. Ευ. Βενιζέλου. Αν ισχύουν οι πληροφορίες, ο κ. Παπανδρέου στεναχωρήθηκε περισσότερο από την παραίτηση του κ. Αντ. Κοτσακά παρά από την απόφαση του κ. Λιάνη. Ο πανικός του πρωθυπουργού όμως δεν είναι αυτός.

Ο κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ αισθάνεται άσχημα. Δεν μπορεί να πιστέψει πως έχει γίνει ο αποδέκτης μιας βαρύτατης κατηγορίας εναντίον εκείνου και των κορυφαίων υπουργών που έχει επιλέξει να τον περιστοιχίσουν. Οι δανειστές της Ελλάδας ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν εφάρμοσε το Μνημόνιο ενώ ενισχύεται ο φόβος για τη σύναψη ενός νέου Μνημονίου.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ δεν αρνήθηκε φυσικά τους όρους και τις αντιλαϊκές αντιλήψεις που επιβάλλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αν συνέβαινε αυτό, μάλιστα, ίσως ο κ. Παπανδρέου να μην ήταν σήμερα τόσο υπόλογος στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως μάς έχει συνηθίσει να δέχεται άνευ ουδενός αντεπιχειρήματος, όσα απαιτούν οι ξένοι.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ θωπείες των Ηνωμένων Πολιτειών το φθινόπωρο του 1999 με τις ευλογίες του κ. Νίκολας Μπερνς για τη λεγόμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση με τα ζεϊμπέκικα και το κιτσάτο φολκλορ επιβεβαιώνουν τη σταθερότητα που επιδεικνύει ο κ. Παπανδρέου στα μέτρα και τα σταθμά που διαμορφώνονται από εξωγενείς παράγοντες. Για να μην αναλύσουμε το ρόλο του στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν που λίγο ήθελε να λύσει το Κυπριακό επιβάλλοντας τη λήθη στην αθλιότητα που έχει προκαλέσει η εισβολή του Αττίλα μετά το 1974.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο φόβος του Γιώργου Παπανδρέου. Ενώ ο πατέρας του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, υποστήριξε με έργα και πράξεις τις δεσμεύσεις του για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη, εκείνος θα κατηγορηθεί δικαιολογημένα ως ο άνθρωπος που θέτει σε κίνδυνο με τις πολιτικές παλλινωδίες του ακόμα και την εθνική κυριαρχία!

Η ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ στο σχέδιο αποκρατικοποιήσεως του εθνικού πλούτου σε ξένους, το αλύπητο κυνηγητό στη μεσαία τάξη, η εκδίωξη ακόμα και των τελευταίων της παραδοσιακής αστικής τάξης των Ελλήνων δείχνουν ότι ο κ. Παπανδρέου έχει σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες. Μαζί του και οι στενοί συνεργάτες του, όπως ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για τις αλληλοκατηγορίες μεταξύ των δανειστών και των υπουργών που ανέλαβαν να υλοποιήσουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας δεν διαψεύδονται. Όσα μάλιστα λέγονται για έντονους διαξιφισμούς μεταξύ του κ. Παπακωνσταντίνου (και μερικών συναδέλφων του) με τους επικεφαλής της τρόικας δεν είναι ψέμα. Οι δανειστές δεν λένε κάτι παράλογο. Καταγγέλλουν ότι η μη εφαρμογή του Μνημονίου και η αποτυχία υλοποίησης του Προγράμματος Σταθερότητας έφεραν την Ελλάδα σε χειρότερη θέση απ’ αυτήν που βρισκόταν πριν από ένα χρόνο όταν η χώρα μας προσέφυγε στο Ταμείο. Για να μην αναφερθούμε πού βρισκόταν η εθνική οικονομία όταν ο κ. Γ. Αλογοσκούφης άρχισε να ψελλίζει διάφορα για την απογραφή του χρέους…

ΧΑΘΗΚΕ μια ολόκληρη χρονιά. Η ανικανότητα της κυβέρνησης έφερε τη χώρα σ’ αυτό το σημείο. Όπως φαίνεται η κοινωνία δέχθηκε τα μέτρα και το πολιτικό κόστος συνδυάστηκε με την ανοχή για το καλό της χώρας. Ο ερασιτεχνισμός της κυβέρνησης με τις φαεινές ιδέες του διάτρητου “open.gov”, της ελεγχόμενης «Διαύγειας», της ρόδας – τσάντας – κοπάνας κάποιων μοδάτων υπουργών και της ανεγκέφαλης διακυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο.

ΜΕ ΑΣΤΕΙΕΣ δικαιολογίες από το φθινόπωρο του 2009 έως την άνοιξη του 2010 ο κ. Παπανδρέου ξεκίνησε από το σαρδάμ με το ραντεβού στις… κάλτσες, πήγε στη διαπίστωση ότι «λεφτά υπάρχουν» και κατέληξε στην απειλή προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μόνο που αυτή η απειλή δεν ήταν σπασμένη αλυσίδα σε ποδήλατο. Ήταν ένα ατυχές διπλωματικό επιχείρημα που λειτούργησε εις βάρος της χώρας.

ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ χάθηκαν έξι μήνες με νέο-σοσιαλιστικά αστεία αλλά ήρθαν και κάτι περίεργοι ξένοι σύμβουλοι δήθεν να σώσουν την Ελλάδα έναντι αδράς αμοιβής. Διότι όλοι αυτοί δεν επισκέφθηκαν τη χώρα μας για τη φουκαριάρα τη μάνα τους. Άλλος ένας χρόνος εξανεμίστηκε προς όφελος των ανίκανων που δεν υλοποίησαν τις υποσχέσεις που έδωσαν στο Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε.

Η ΦΡΑΣΗ που αποδίδεται στον κ. Γ.Α. Παπανδρέου ότι έχει αποφασίσει να πέσει μαχώμενος έχει στοιχεία αληθείας. Όντως είναι αποφασισμένος να μείνει στην εξουσία που αποτελεί το μοναδικό του σωσίβιο αφού και οι ξένοι συνομιλητές του δεν εκτιμούν την αναποτελεσματικότητά του. Γνωρίζει ότι η παρουσία του δεν βοηθά πλέον ούτε τη χώρα, ούτε το ΠΑΣΟΚ ενώ έχει πάθει και ένα ισχυρό σοκ. Όσο αντιπαθεί τους ευτραφείς, τόσο τού κάνουν δύσκολη τη ζωή. Από τη μια ο Κώστας Καραμανλής, από την άλλη ο Ευάγγελος Βενιζέλος .

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ όμως είναι ακόμα χειρότερη. Ο πρωθυπουργός πρέπει να αντιληφθεί πως απώλεσε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και των δανειστών της Ελλάδος. Η παραμονή του στην εξουσία εντείνει το αδιέξοδο και τη ζημία στη χώρα κι ίσως πρέπει να ακούσει κάποιους ξένους φίλους του πως ήρθε η ώρα να παραδώσει την εξουσία. Κάπως έτσι είχε κλείσει τον Ιανουάριο του 1996 κι ο πολιτικός κύκλος του αείμνηστου Ανδρέα, μόνο που αυτός δέχθηκε αφόρητους εκβιασμούς και στάθηκε παλληκαρήσια ακόμα και στην εκπνοή του βίου του.