Ολυμπιακοί Αγώνες: Κι όμως οι αθλητές χάνουν τα μετάλλιά τους!

Από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο

O κωπηλάτης Νταβίντε Τιτσάνο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με την ομάδα της Ιταλίας στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 και για να πανηγυρίσει τον θρίαμβό του βούτηξε από το βάθρο κατ' ευθείαν στο νερό αμέσως μετά την απονομή. Οι συναθλητές του τον μιμήθηκαν και ένας από αυτούς έπεσε πάνω του, μέσα στο νερό, κόβοντας κατά λάθος την κορδέλα του μεταλλίου του Τιτσάνου. Οι δύο αθλητές είδαν για λίγα δευτερόλεπτα το χρυσό να εξαφανίζεται στα λασπωμένα νερά του ποταμού Χαν. Ο Τιτσάνο έμεινε για λίγα λεπτά με ένα βλέμμα απόγνωσης. Για την αναμνηστική φωτογραφία φόρεσε το μετάλλιο ενός άλλου συμπατριώτη του που κέρδισε χρυσό. Ευτυχώς ένας άντρας της ασφάλειας των Ολυμπιακών τύχαινε να είναι και δύτης και μετά από λίγη ώρα μπόρεσε να ανακαλύψει το μεγάλλιο του άτυχου Ιταλού.

Κάποιοι άλλοι αθλητές, όμως, και μάλιστα πολύ πιο διάσημοι... ακόμη ψάχνουν να βρουν πού βρίσκονται τα μετάλλιά τους. Ο Μάικλ Φελπς, για παράδειγμα, ο πολυΟλυμπιονίκης της κολύμβησης παραδέχτηκε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του στην εκπομπή «60 minutes» ότι δεν ξέρει πού βρίσκεται το ένα από τα 16 του ολυμπιακά μετάλλια. Η τελευταία του ανάμνηση είναι, στο ταξίδι της επιστροφής από το Πεκίνο, να το κρατάει κάποιος άλλος...

Πολύ συχνά οι αθλητές πέφτουν θύματα διαρρήξεων. Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, αν η ληστεία δεν έχει γίνει επί τούτου, κατ' εντολήν δηλαδή από κάποιον που θέλει οπωσδήποτε να έχει στην κατοχή του ένα ολυμπιακό μετάλλιο, τότε συνήθως οι διαρρήκτες τα πηγαίνουν σε κάποιον κλεπταποδόχο ή κάποιον που αγοράζει χρυσό κι έτσι η Αστυνομία συνήθως μπορεί εύκολα να το εντοπίσει και να το επιστρέψει στον αθλητή.

Ο ταξιτζής του Αθήνα 2004

Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που είναι απλώς αφηρημένοι. Το 2004 στην Αθήνα, ο Ολλανδός κωπηλάτης Ντίντερικ Σιμόν, άρχισε να «χτενίζει» την παραλία στην οποία βρισκόταν για ένα beach party, το βράδυ μετά την 2η θέση που πήρε στο αγώνισμά του. Είχε ξαφνικά συνειδητοποιήσει ότι το μετάλλιό του δεν βρισκόταν στην τσέπη του. Τζίφος, το μετάλλιο δεν ήταν πουθενά –ή είχε χωθεί τόσο βαθιά στην άμμο που δεν μπορούσε να το βρει. Τα μεσάνυχτα πήγε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και δήλωσε απώλεια. Ευτυχώς γι' αυτόν, ο ταξιτζής που τον είχε πάει στο πάρτυ και στο ταξί του οποίου έπεσε το μετάλλιο του Σιμόν, το βρήκε και το παρέδωσε στα γραφεία του Αθήνα 2004...

Ο κορυφαίος σνοουμπόρντερ του κόσμου, πάλι, ο Σόουν Γουάιτ, έχει βρει δύο φορές το χρυσό του μετάλλιο, που το είχε χάσει, ανάμεσα στα πράγματα της μητέρας του. Τη μία σε μια θήκη στο αυτοκίνητο της και την άλλη στα άπλυτα (ήταν λερωμένη η κορδέλα του και η μαμά Γουάιτ αποφάσισε να το βάλει στο πλυντήριο).

Αν το είχε χάσει τελικά, θα έπρεπε να ζητήσει από την ΔΟΕ να του στείλει ένα άλλο. Πολλύ λίγοι αθλητές, πάντως, το κάνουν, κυρίως γιατί ντρέπονται. Εξ άλλου, το μετάλλιο αντικατάστασης γράφει επάνω του "replica", αφού η ΔΟΕ δεν θα μπορούσε να ξέρει πότε οι αθλητές λένε την αλήθεια και να τους στέλνει κανονικά μετάλλια. Επίσης, ο αθλητής θα πρέπει να πληρώσει και ένα ποσό για την αντικατάσταση του χαμένου του μεταλλίου, αλλά και να περιμένει αρκετούς μήνες μέχρι να του φτιάξουν το καινούργιο.

Η Μέριλ Μόουζες, μάλιστα, μια Αμερικανίδα αθλήτρια του πόλο, όταν της άνοιξαν το σπίτι και της έκλεψαν το αργυρό μετάλλιο που κατέκτησε στο Πεκίνο, μπήκε απλά στο eBay και αγόρασε μια... μαϊμού, μέχρι να της στείλει η ΔΟΕ το καινούργιο. «Τα παιδιά ρωτούσαν πού είναι το μετάλλιό μου, κάτι έπρεπε να τους δείξω», είπε αφοπλιστικά!