Ποιος κυβερνά την Τουρκία; Πώς ο Ερντογάν «προσκύνησε» Μπαχτσελι, «γκρίζους λύκους» και μαφία

Η Τουρκία, με κύριο εκφραστή της τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το «βαθύ» κράτος που σταδιακά οικοδομεί από το 2002 όταν ανέλαβε την εξουσία της γείτονος, αυξάνει κατακόρυφα τις εθνικιστικές της κορώνες ξεδιπλώνοντας μια ατζέντα η οποία επί της ουσίας αμφισβητεί όλα τα θεσμοθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών της χωρών, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν το διεθνές δίκαιο και θέλοντας να διαμορφώσει έναν χάρτη κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της. Έναν χάρτη σαν κι αυτόν που η τουρκική προεδρία φρόντισε να διαρρεύσει τον περασμένο Σεπτέμβριο έχοντας τον πηχυαίο τίτλο “Mavi Vatan” (Γαλάζια Πατρίδα).

Σε μια προσπάθεια να αποτινάξει το επονομαζόμενο, από την ομώνυμη, δυσμενή για τα τουρκικά συμφέροντα, συνθήκη, «σύνδρομο των Σεβρών», δηλαδή του κυνηγημένου και αδικημένου λαού που διακατέχει τους Τούρκους από τις αρχές του 20ου αιώνα και εντεύθεν, και την άκρατη συνωμοσιολογία περί δήθεν υπονόμευσης της Τουρκίας, ο Τούρκος Πρόεδρος προσπαθεί εντατικά τα τελευταία χρόνια να ενισχύσει την τουρκική εθνότητα σε βάρος όλων των άλλων εθνοτήτων που συνυπάρχουν στα όρια του σύγχρονου τουρκικού κράτους – πολλές από τις οποίες, όπως οι Αρμένιοι προϋπάρχουν στην περιοχή των Τούρκων-, εφαρμόζοντας ένα άλλο “uber alles”, γνωστό σε όλους μας από την εποχή του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού.

Οι πρωτεργάτες της «παγκόσμιας συνομωσίας», του «Ατλαντικού μετώπου» (Atlantic front) όπως λέγεται, που υπονομεύει τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας περιορίζοντάς τη μόνο στη Ανατολία βρίσκονται παντού, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της, και πρέπει να κατανικηθούν. Ο συγκρουσιακός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής αποδεικνύεται άλλωστε και από το γεγονός ότι η Τουρκία εμπλέκεται ταυτόχρονα σε τρεις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε τρεις διαφορετικές χώρες, Συρία, Ιράκ και Λιβύη.

Καθώς τα τελευταία χρόνια η δημοφιλία του Τούρκου «σουλτάνου» παρουσιάζει σταδιακή πτώση, λόγω των πολυάριθμων οικονομικών σκανδάλων που ταλανίζουν την Τουρκία και εμπλέκουν τον ίδιο ή στενά συγγενικά του πρόσωπα, αλλά και λόγω της πολύ κακής εικόνας της τουρκικής οικονομίας, βρήκε απρόσμενο συμπαραστάτη στο πρόσωπο του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, του πολιτικού μέντορα της υπερεθνικιστικής, παραστρατιωτικής οργάνωσης, των «Γκρίζων Λύκων». Η συμμαχία που οικοδομήθηκε κατά τις εκλογές του 2018, λόγω της αδυναμίας του κυβερνώντος AKP να εξασφαλίσει αυτοδυναμία στην τουρκική Βουλή, έχει εξαπολύσει έκτοτε απηνή διωγμό φιμώνοντας οποιαδήποτε αντιπολιτευόμενη φωνή, είτε πρόκειται για μεμονωμένους δημοσιογράφους, μέσα ενημέρωσης, ακτιβιστές, είτε ακόμα και επιχειρηματίες.

Το στίγμα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, μετά από αυτές τις εκλογές, συνοψίζεται ίσως καλύτερα από καθετί στις δηλώσεις του τότε αντιπροέδρου του κόμματος Μπαχτσελί, Σεφέρ Αϊτζάν «Σώσαμε τον Ερντογάν... από εδώ και στο εξής ό,τι λέμε στο κοινοβούλιο θα γίνεται». Αν και ο εν λόγω κύριος αποπέμφθηκε αμέσως μετά τις δηλώσεις του από τον ίδιο τον Μπαχτσελί για λόγους «πολιτικής ορθότητας», εντούτοις αυτές χαρτογράφησαν εν πολλοίς την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, η οποία επηρεάζεται, αν όχι διαμορφώνεται, σε μεγάλο βαθμό από αυτή την ανίερη συμμαχία.

Το κόμμα, που κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2018, «κοκκίνιζε» στο χάρτη όλη την Κύπρο, και υποστήριζε μετ’ επιτάσεως τη χορήγηση αμνηστίας σε ηγετικά στελέχη διαβόητων συμμοριών, όπως του Alaattin Cakici, που ευθύνεται για τους θανάτους δεκάδων αντιφρονούντων δημοσιογράφων, ακτιβιστών κλπ., επιτυγχάνοντας μάλιστα, με πρόσχημα την εξάπλωση του κορονοϊού, την πρόωρη αποφυλάκισή του, έγινε ο συνδιαχειριστής της εξουσίας στην Τουρκία.

Η στενή πλέον εξάρτηση του Ερντογάν με τον Μπαχτσελί αποδεικνύεται από την ακραία εθνικιστική ρητορική, που έσπευσε να υιοθετήσει ο πρώτος, επιστέγασμα της οποίας αποτελεί και η «Γαλάζια Πατρίδα», ευθυγραμμιζόμενος έτσι με τους ακροδεξιούς εταίρους του. Με την πλειοψηφία του τουρκικού κοινού να τείνει «ευήκοα ώτα» σε εθνικιστικές κορώνες, και το εθνικιστικό κόμμα MHP ν’ αποτελεί το πολιτικό δεκανίκι του AKP, ο Ερντογάν προσάρμοσε την πολιτική του ανάλογα, ικανοποιώντας έτσι την εκλογική του βάση και εξαπολύοντας επιθέσεις τόσο στο εσωτερικό μέτωπο, εναντίον των εναπομεινάντων υποστηρικτών του Gulen και των Κούρδων, όσο κι εναντίον των γειτονικών του χωρών, της ΕΕ και της Δύσης. Πρόσφατα μάλιστα έσπευσε να υιοθετήσει και την ακραία εθνικιστική άποψη της λειτουργίας της Αγίας Σοφίας, ενός πολιτιστικού μνημείου σύμφωνα με την έκθεση της UNESCO, ως μουσουλμανικού τεμένους, γεγονός που όπως ήταν φυσικό επιδοκιμάστηκε και από τον εταίρο του Μπαχτσελί, ο οποίος δήλωσε ότι «το τέμενος της Αγίας Σοφίας πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με τις καρδιές των μουσουλμάνων, επομένως θα πρέπει να λειτουργεί ως τέμενος».

Η κρίση του ORUC REIS το οποίο εδώ και ένα μήνα σχεδόν εκτελεί δήθεν υποθαλάσσιες έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας δεν είναι τυχαία αλλά υπαγορεύεται από την ανάγκη τέρψης των εθνικιστικών κύκλων της Τουρκίας αλλά και βέβαια του ίδιου του Μπαχτσελί ο οποίος απειλώντας θεούς και δαίμονες και πλειοδοτώντας του «συνεταίρου του» καλούσε τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τις προκλητικές τους ενέργειες δηλώνοντας στη γλώσσα, που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη να μιλάει, αυτή του μίσους ότι «οι προβοκάτσιες στη θάλασσα τιμωρούνται με πνιγμό».

Το θράσος όμως του σκιώδη εταίρου του Ερντογάν φαίνεται να ξεπερνά τις ευφάνταστες “Γαλάζιες Πατρίδες” αφού πλέον αμφισβητεί ευθέως ελληνικά εδάφη, διοργανώνοντας μάλιστα και πορεία στις 9 Σεπτεμβρίου στη Σμύρνη υπέρ της Ανεξαρτησίας των Δωδεκανήσων και της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.

Τα όποια όμως πρόσκαιρα οφέλη αποκομίζει ο Ερντογάν από την εφαρμογή των πολιτικών που τέρπουν τους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας, και του εξασφαλίζουν πολιτικό χρόνο και πιθανώς την πολιτική του διάσωση στις προσεχείς τουρκικές εκλογές, έχουν και το αντίκτυπό τους. Οι εχθρικά διακείμενες στις πολιτικές των Τούρκων, χώρες αυξάνονται γεωμετρικά και συναντώνται μάλιστα ακόμα και σε ομόθρησκες με την γείτονα χώρες, όπως τα ΗΑΕ και η Σαουδική Αραβία. Η διεθνής κοινή γνώμη πληροφορείται, για τις, αντιστρατευόμενες σε κάθε νομικό πλαίσιο και λογική, αιτιάσεις της και πλέον καταδικάζει αναφανδόν την τουρκική προκλητικότητα.

Η Γαλλία πρωτοστατεί στην ανάδειξη της τουρκικής προκλητικότητας, αλλά δεν είναι μόνη. Πρόσφατα η ΕΕ ξεπερνώντας τους εσωτερικούς της διχασμούς, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα αλληλεγγύης προς τη Χώρα μας, απειλώντας την Τουρκία με κυρώσεις σε περίπτωση που δεν αποκλιμακώσει τις προκλήσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η Τουρκία ,εκτός από ταραξίας της περιοχής, λειτουργεί και ως υπονομευτής της ενότητας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας κλείνοντας το μάτι στη Ρωσία.

Στις πολεμικές ιαχές των γειτόνων μας, οι οποίες μετά τις δηλώσεις Μπαχτσελί, για αναπόφευκτη σύγκρουση Ελλάδας - Τουρκίας έρχεται λίγες μέρες μετά, συμπτωματικά (!) και το δημοσίευμα της Die Welt σύμφωνα με το οποίο ο Ερντογάν έδωσε οδηγίες για την πρόκληση θερμού επεισοδίου με τη Χώρα μας, εμείς αντιδρούμε με αποφασιστικότητα αλλά και ψυχραιμία.

Με τις Ένοπλες Δυνάμεις μας σε ξηρά, θάλασσα και αέρα σε απόλυτη ετοιμότητα από τις αρχές Αυγούστου και έτοιμες να επέμβουν όπου και όταν απαιτηθεί, τα περιθώρια πολιτικών ελιγμών του Ερντογάν λιγοστεύουν. Η ακραία ρητορική που ικανοποιεί το πολιτικό του «στασίδι» τον έχει οδηγήσει σε μια επικίνδυνη ατραπό, τον έχει απομονώσει διπλωματικά και τον έχει φέρει αντιμέτωπο με τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου. Ας το αντιληφθεί όσο είναι καιρός και ας συνεισφέρει με τη στάση του στην οικοδόμηση της ειρήνης αποτινάσσοντας τα εθνικιστικά στοιχεία πριν να είναι πολύ αργά.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr

Διαβάστε επίσης:

Πολεμική Αεροπορία: Έπαθαν… πλάκα οι Γάλλοι με τους Έλληνες πιλότους – Ο εφιάλτης των Τούρκων