Ένας λαός βουτηγμένος στον εθνικισμό

Το Ίδρυμα Friedrich Ebert (FES) παρουσίασε πρόσφατα μια έρευνα με τίτλο «2022 Security Radar», η οποία καταγράφει τις απόψεις της κοινής γνώμης σε 14 κράτη, ανάμεσά τους και στην Τουρκία, σε βασικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.

Σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή του ΕΛΙΑΜΕΠ, Δρ Ρόναλντ Μαϊνάρντους, η Τουρκία καταλαμβάνει ευρύ χώρο στη μελέτη, επιβεβαιώνοντας την εικόνα της Τουρκίας, ως μίας χώρας που δεν είναι ικανοποιημένη με το σημερινό status quo, το οποίο η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να αναθεωρήσει.

«Η συντριπτική πλειονότητα των Τούρκων ερωτηθέντων (82%) είναι δυσαρεστημένη με τη διεθνή θέση της χώρας της», αναφέρει η μελέτη, ενώ επισημαίνεται πως πολλοί Τούρκοι ερωτηθέντες, το 56%, πιστεύουν ότι ορισμένα εδάφη πέρα από τα σύνορα της χώρας τους, ανήκουν στην πραγματικότητα στην Τουρκία».

Πολλοί αναρωτιούνται, πώς είναι δυνατόν να επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις και από πού πηγάζει αυτός ο φανατισμός, αυτή η μισαλλοδοξία, αυτός ο εθνικισμός και αυτές οι αναθεωρητικές βλέψεις. Η απάντηση είναι πολύ απλή, αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος μια ομιλία του Τούρκου προέδρου Ερντογάν ή ενός από τους κορυφαίους υπουργούς του, όπως του Χουλουσί Ακάρ ή του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, που βρίθουν από μεγαλομανία, μίσος και παραχάραξη της ιστορίας.

Είναι προφανές πως ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης κριτικής που δέχεται στο εσωτερικό της χώρας του για τους αποτυχημένους χειρισμούς του σε πολλά επίπεδα - κυρίως στο οικονομικό - είναι αναγκασμένος να υιοθετεί ακραία ρητορική προκειμένου να κρατά ευχαριστημένες τις μεγάλες και αμόρφωτες ως επί το πλείστον μάζες. Επίσης η αναγκαστική συμπόρευση του με ακραία εθνικιστικά στοιχεία όπως το κόμμα του ακροδεξιού Ντεβλέτ Μπαχτσελί, για να διατηρηθεί στην εξουσία της χώρας του, τον έχει αναγκάσει να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις εθνικιστικές κραυγές των Γκρίζων Λύκων.

Με τον τρόπο αυτό, ο τουρκικός λαός οδηγείται στη δίνη της ακροδεξιάς, με το «φίδι» του εθνικισμού να τροφοδοτείται από την ίδια την τουρκική ηγεσία. Τα αποτελέσματα λοιπόν της έρευνας του ιδρύματος Friedrich Ebert αποδεικνύουν πως αυτή η ακραία ρητορική αγγίζει και τη σύγχρονη Τουρκία, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κάποιοι να υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι ο ισλαμοφασισμός που προωθεί το κόμμα ΑΚP του Προέδρου Ερντογάν, αλλά ο υπερεθνικισμός των Γκρίζων Λύκων. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι ο μεγαλύτερος αριθμός του πληθυσμού της γείτονος είναι νέοι κάτω των 30, που εκ της φύσεως τους είναι πιο ευάλωτοι σε εθνικιστικές κορώνες, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος και τι μπορεί να σημαίνει αυτό, όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά και για την Ελλάδα και την Ευρώπη.