Η «Μικρά Ελλάδα»...
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πως πάντα χαιρόμουν όταν βρισκόμουν σε κάποια ξένη χώρα και άκουγα ελληνικά. Με έκανε να αισθάνομαι οικεία και ασφαλής. Πολλές φορές γινόμασταν και όλοι μια παρέα, εμείς οι Έλληνες και παίζαμε τα παιδιά μαζί ενώ οι μεγάλοι έπιναν καφέ.
Τώρα, εν έτη 2019 πια τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν και εργάζονται. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι δεν προσφέρουν το δυναμικό τους στην χώρα τους και όχι επειδή δεν θέλουν, όμως επειδή τα αναγκάζουν να μην θέλουν ή απλά δεν μπορούν.
Και όσο τα νιάτα φεύγουν σαν αποδημητικά πουλιά μακριά από την «μαμά πατρίδα» τόσο βλέπουμε τους πολιτικούς μας να κορδώνονται σαν τα παγώνια και να μιλάνε για ανάπτυξη.
Όσο περνούν τα χρόνια και όποτε βρίσκομαι στο εξωτερικό, κυρίως στην Αγγλία, όπου εργάζονται οι περισσότεροι φίλοι μου πλέον, ακούω όλο και περισσότερο τα ελληνικά γύρω μου. Μόνο που τώρα τα παιδιά δεν παίζουν και οι μεγάλοι δεν πίνουν καφέ. Μόνο που τώρα πια δεν αισθάνομαι οικεία ούτε γνώριμα.
Βλέπω τους συνομήλικους μου, που κυριολεκτικά ανθίζουν επαγγελματικά και διαπρέπουν στα ξένα, μαζεμένους στο Carpo του Λονδίνου να πίνουν τον ελληνικό καφέ τους κάθε Κυριακή…. Τόσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, τόσες αγκαλιές μακριά από την μητέρα και τον πατέρα τους.
Γυρνάω στον Γιάννη, στον Βασίλη, στην Αγγελική που στέκονται δίπλα μου και τους ρωτάω « Πότε θα έρθετε σπίτι;» Με κοιτούν με βλέμμα καθάριο και μου χαμογελάνε με το πιο ραγισμένο χαμόγελο που έχω αντικρύσει μέχρι σήμερα. «Όταν μας θελήσουν ξανά» μου απαντάνε.
Η γενιά μας είναι η γενιά που βιώνει στο πετσί της το τρίτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα, με το πρώτο να εντοπίζεται στις αρχές του περασμένου αιώνα και το δεύτερο μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Οι αριθμοί έχουν πλέον ξεφύγει της λογικής μας καθώς τεράστιος αριθμός Ελλήνων ζουν εκτός συνόρων σε πάνω από 140 χώρες.
Τα παραπάνω δεδομένα φυσικά οδηγούν στο εύλογο, μεγάλο ερώτημα που δεν είναι άλλο από το πώς θα συντηρηθούν ακόμα και αν γυρίσουν αυτοί οι άνθρωποι. Πως θα τους απορροφήσει επαγγελματικά ένα κράτος που δεν μπορεί να συντηρήσει καλά καλά τους πολίτες που ζουν εντός των συνόρων του; Εύλογη απορία ομολογουμένως, όμως δεν βλέπω να ιδρώνει η γραβάτα κανενός... αυτό φυσικά προϋποθέτει το να φοράει κανείς γραβάτα, αφού πλέον η νέα τάση στη πολιτική μόδα, όπως ακούμε, είναι το α-γραβάτωτο.
Η Μεγάλη Ελλάδα όμως, η Ελλάδα της Δημοκρατίας και των μεγάλων φιλοσόφων, η πατρίδα του Σωκράτη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Περικλή, η γενέτειρα του πολιτισμού, των ιδεών και των λύσεων, όχι μόνο οφείλει αλλά και χρωστάει να φέρει πίσω τον κάθε Περικλή και τον κάθε Αλέξανδρο και να τους δώσει την ευκαιρία να δουν τους γονείς τους να μεγαλώνουν…
* Η Βάσια Αναστασίου είναι δικηγόρος
Δημοφιλείς Ειδήσεις
