ΑΠΟΨΕΙΣ

Πολιτική: Η τέχνη του εφικτού

Πολιτική: Η τέχνη του εφικτού

Ο αείμνηστος και μοναδικός Νίκος Καζαντζάκης είχε πει «Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.»

Γράφει η Βασιλική Αναστασίου*

Πριν λίγα χρόνια μάλλον δεν υπήρχε άνθρωπος που να μπορούσε να φανταστεί όλη αυτήν την κινητικότητα σε επίπεδο προσώπων στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η άποψη μου είναι πως μόνο εντύπωση δεν θα έπρεπε να μας κάνει. Και αυτό όχι διότι είναι γλυκιά η καρέκλα και διψασμένοι για εξουσία οι διεκδικητές της, αλλά πολύ απλά γιατί στην Ελλάδα βιώνουμε πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία έτη.

Οι κρίσεις αυτές εξελίσσονται σε παράλληλα επίπεδα με μια ομόκεντρη δύναμη να τις υποκινεί. Βλέπετε επικεντρωνόμαστε σε μια έντονη οικονομική θύελλα που βιώνουμε, η οποία είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού συγχρόνως ζούμε μια κρίση ήθους, μια κρίση πολιτισμού και πάνω από όλα μια καταστροφική κρίση της έννοιας της ιδεολογίας.

Παγκοσμίως, παρατηρείται η ανάδειξη ακραίων κομμάτων και η είσοδος τους στην Βουλή. Πολλοί εξηγούν το φαινόμενο αυτό σαν φυσικό ακόλουθο της οικονομικής στενότητας, μια «παθογένεια των καιρών» που θα περάσει όσο έρχεται η ανάπτυξη.

Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι οι οικονομίες ανθίζουν και παρακμάζουν, τα ελλείματα γίνονται πλεονάσματα και τα χρέη κάποια στιγμή σβήνουν. Η πραγματική παρακμή που βιώνει το ανθρώπινο γένος εν έτει 2019 είναι ιδεολογική. Σε αυτήν την επικίνδυνη σήψη των ηγετικών προτύπων πρέπει να επικεντρωθούμε, καθώς μπορεί να δημιουργήσουν πληγές με τόσο βάθος που δεν θα τις γιατρέψει ποτέ ο χρόνος.

Παρατηρούμε κομματικά στελέχη να κάνουν «μετακινήσεις – μετακομίσεις» και να φλερτάρουν χυδαία με διάφορους ιδεολογικούς χώρους, απόλυτα αντιφατικούς μεταξύ τους. Γιατί εκεί έχει καταντήσει πολύ απλά, η πολιτική σήμερα στην Ελλάδα. Ο καθένας μας μπορεί να διαφωνεί ριζικά με τις απόψεις του «αντιπάλου» του και να έχει τον δικό του ιδεολογικό χώρο. Αυτό μόνο σεβαστό είναι καθώς η πολυφωνία είναι συνώνυμο της δημοκρατίας.

Και μιας που μιλήσαμε για δημοκρατία… Πόσο θλιβερό πραγματικά. Να πεθαίνει σιγά σιγά μπροστά στα μάτια μας και απλά να την παρατηρούμε να αργοσβήνει σαν κερί. Εμείς οι απόγονοι του Περικλή, του Σωκράτη και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Έλληνες της φιλοσοφίας, του πολιτισμού και του μεγάλου οράματος. Για ακόμα μια φορά η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της, μόνο που αυτήν την φορά τα σημαδεύει βαθιά στην ψυχή και στα ιδανικά.

Ο Θεός να είναι μαζί μας...

*Η κ. Βασιλική Αναστασίου είναι δικηγόρος

Σχετικές ειδήσεις