Ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο Newsbomb.gr: Οι μόνοι ροκ σταρ στην Ελλάδα είναι οι μπουζουξήδες
Ο ηθοποιός, μουσικός και σκηνοθέτης, Γιώργος Παπαγεωργίου μιλάει στο Newsbomb.gr λίγο πριν το live των Polkar στο Gazarte.
O Γιώργος Παπαγεωργίου είναι γνωστός ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, ιδρυτής και frontman του συγκροτήματος των Polkar. Γιος της ηθοποιού Φιλαρέτης Κομνηνού, ο Γιώργος τα τελευταία 15 άφησε τη Θεσσαλονίκη για να εγκατασταθεί στην Αθήνα όπου και δραστηριοποιείται. Η πρώτη του επαφή με την υποκριτική ήταν ως κομπάρσος σε ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Από τότε ο Γιώργος Παπαγεωργίου μετράει δεκάδες ρόλους σε θεατρικές παραγωγές, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τη μητέρα του στον «Αρίστο» ο οποίος επιστρέφει για τρεις παραστάσεις 17-20 Σεπτεμβρίου. Νωρίτερα, το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου, θα τον απολαύσουμε σε ένα μοναδικό live με τους Polkar στο Gazarte. Tη νέα τηλεοπτική σεζόν πρωταγωνιστεί στη σειρά του Mega «Σκοτεινή Θάλασσα». Είναι παντρεμένος με την Δανάη Μιχαλάκη, τη γνωστή μας «Δρόσω» από τις «Άγριες Μέλισσες».
Πώς προσδιορίζετε τον ήχο των Polkar;
«Ο ήχος μας είναι σαν λέμε ένα πανηγυρτζίδικο Balkan. Πολλές φορές ψάχναμε να βρούμε μια ταυτότητα γιατί είναι πολύ ιδιαίτερος ο ήχος. Το πανηγυρτζίδικο Balkan περιγράφει λοιπόν τι γίνεται σε κάθε συναυλία μας οπότε μου αρέσει ως όρος».
Τι γίνεται λοιπόν σε κάθε live των Polkar;
«Ουσιαστικά συμβαίνει ένα μεγάλο γλέντι το οποίο ξεκινάει αρχικά από τη διάθεση των μουσικών. Δηλαδή της μπάντας, να περάσει ωραία και κατόπιν αυτό περνάει στο κοινό το οποίο συμμετέχει με μανία σε αυτή τη γλεντζέδικη ατμόσφαιρα. Ο κόσμος έχει μάθει πια τι γίνεται στις συναυλίες μας και ο κόσμος έρχεται να περάσει καλά κα απενεχοποιημένα. Φαντάσου το χειμώνα στο Σταυρό του Νότου έχουμε καθιερώσει τη φάση που παίζουμε "σουτιενοπόλεμο" με τον κόσμο. Γενικά δεν υπάρχει καμία αίσθηση σοβαροφάνειας ή επιβεβλημένης πλήξης στις συναυλίες μας. Μόνο για γλέντι».
Για ένα γλέντι που το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
«Αυτό που έχουμε καταλάβει με κάθε τρόπο, είναι ότι δεν μπορείς ούτε να υπολογίζεις, ούτε να προγραμματίζεις, ούτε να περιμένεις σε ένα σταθερό μέλλον. Κάθε φορά που πήγαμε να κάνουμε κάποια μακροχρόνια πλάνα ή να ελπίσουμε σε ένα καλύτερο αύριο, κάτι έρχεται και μας το μαυρίζει, όπως η οικονομική κρίση, τα μνημόνια, η υγειονομική κρίση με την πανδημία ή ότι πρόσφατα κάηκε η μισή Ελλάδα. Εγώ έχω ανάγκη να παίρνω ανάσες, γιατί ποτέ δεν ξέρω το μέλλον ποια χλαπάτσα θα μου ρίξει στη μούρη. Προτιμώ να ζω το τώρα. Αυτό μου έχει μάθει περίτρανα η εποχή. Δεν θέλω να περνάει μέρα χωρίς λόγο. Θέλω να ζω το τώρα, θέλω να παίρνω όσο πιο πολλές ανάσες χαράς και φωτός μπορώ, γιατί αύριο μπορεί να έρθει πάλι κάτι άλλο το οποίο μπορεί να μου μαυρίσει την ψυχή. Για εμένα και η συναυλία του Σαββάτου είναι αφορμή να πάρω μια ανάσα. Τις συναυλίες μας τις κάνουμε γιατί θέλουμε πάρα πολύ να γίνει αυτό το γλέντι. Και φαντάσου ότι είναι μια συνθήκη δύσκολη να γίνει γιατί οι μουσικοί έρχονται για μια μέρα από τη Θεσσαλονίκη. Αλλά το κάνουν όλοι με χαρά γιατί ξέρουν τí σημαίνει Polkar συναυλία».
Τί σημαίνει Polkar και πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας;
«Κάποτε σε ένα ταξίδι στη Σερβία, μου είχε πει ένας φίλος ότι στα σλάβικα, ως ιδίωμα, Polkar σημαίνει "μεθυσμένος χορευτής που τραγουδάει φάλτσα". Μου άρεσε πολύ σαν όρος και είπαμε με την μπάντα όταν πήγαμε στη Θεσσαλονίκη ότι αυτό θα είναι το όνομα».
Και μετράτε οκτώ χρόνια πορεία
«Ναι, κοντεύουμε τα οκτώ και δεν μπορώ να το πιστέψω, μου φαίνεται λίγο τρελό. Όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα μια κασέτα από τις Τρύπες, από ένα διπλό τους άλμπουμ, και μέσα έγραφαν "τα πρώτα 10 χρόνια είναι δύσκολα". Το κουβαλάω αυτό λίγο στο μυαλό μου από τότε αλλά στη δική μας περίπτωση θα έλεγα ότι τα πέντε πρώτα χρόνια είναι δύσκολα.
Την τελευταία τριετία τα πράγματα πάνε πολύ ανοδικά και όσο συμβαίνει είναι και ο λόγος να συνεχίσεις να έχεις την μπάντα. Ένα συγκρότημα κρατιέται και από το feedback που παίρνει από τον κόσμο και συνεχίζει, προχωρά, γράφει νέα κομμάτια κλπ. Δυστυχώς, η Τέχνη δεν μπορεί να συντηρείται μόνο με την καλή πρόθεση. Είμαστε καλλιτέχνες του βιοπορισμού. Είμαστε παιδιά της αγοράς, του μεροκάματου. Για εμάς οι Polkar είναι ένα αποκούμπι για να κάνουμε το κέφι μας και επίσης μια αφορμή για εμένα να ξαναβρίσκομαι με τους φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη, να κάνουμε πρόβες. Μεγαλώνουμε παρέα και μεγαλώνουμε πολύ ωραία. Όταν αυτό το πράγμα αρχίσει να γίνεται δύσκολο και βαρύ, θα το αφήσουμε».
Διατηρείς τους δεσμούς σου με τη Θεσσαλονίκη;
«Φυσικά, είναι η πόλη μου, είναι η πατρίδα μου. Είναι τα χώματα που μεγάλωσα. Ζω στην Αθήνα 15 χρόνια και είμαι ερωτευμένος με την Αθήνα, την αγαπάω πάρα πολύ. Αλλά αυτή η πόλη, η Θεσσαλονίκη, είναι σαν να με έχει στοιχειώσει. Όπου και να πάω την κουβαλάω μέσα μου. Έστω και σαν μνήμη. Δεν θέλω να κόψω δεσμούς με τη Θεσσαλονίκη παρότι έχω πλέον ελάχιστους φίλους εκεί. Πάντως, όποτε πηγαίνω εκεί το συνδέω με την μπάντα. Μου αρέσει που υπάρχει αυτή η αφορμή για να επισκέπτομαι την πόλη μου».
Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου: «ροκ σταρ με το στανιό». Υπήρξαν ροκ σταρ στην Ελλάδα;
Οι μόνοι ροκ σταρ στην Ελλάδα είναι οι μπουζουξήδες. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν θέλουμε να μιλάμε για ροκ σταρ στην Ελλάδα, αυτοί είναι οι "σκυλάδες", τελεία. Παρόλα αυτά όμως "ροκάδες" υπήρξαν πάρα πολλοί. Εγώ με ροκ και "ροκάδες" μεγάλωσα και πήγαινα και χτυπιόμουν στις συναυλίες τους. Την έννοια όμως του ροκ σταρ όπως είναι στο εξωτερικό, μας αρέσει ή όχι, την έχουν οι "σκυλάδες". Όταν βλέπεις πώς αντιμετωπίζει το κοινό τους λαϊκούς τραγουδιστές, τις απολαβές και τα καμαρίνια που έχουν εκεί καταλαβαίνεις ότι σε αυτή τη χώρα παρά το γεγονός ότι έχουν υπάρξει όλα τα μουσικά ρεύματα του πλανήτη, οι πραγματικοί σταρ είναι οι αυτοί».
Πες μου για τη συνεργασία σου με τον Σπύρο Γραμμένο.
«Κάναμε το κομμάτι "Η ζωή μου είναι σκατά". Αυτό ήταν ένα δικό μου κομμάτι που έγραψα μόνος μου στο σπίτι με ένα γιουκαλίλι και ένα λάπτοπ. Είναι το πιο απλό και ανέξοδο, όσον αφορά την παραγωγή, κομμάτι που έβγαλα ποτέ.
Ήμουν μόνος στο σπίτι, σε πολύ κακή ψυχολογική φάση και μέσα σε αυτή τη μαυρίλα άρχισα να παίζω κάποια ακόρντα και να βγαίνουν κάποιοι στίχοι ούτε που θυμάμαι πώς. Το έγραψα μέσα σε μια-δυο ώρες. Το έβγαλα για εμένα και όπως ήταν, είπα στον Σπύρο που εκείνη την περίοδο κάναμε παρέα να πει μερικά κουπλέ και να το κάνουμε παρέα. Τα σημεία του Σπύρου τα γράψαμε στο σπίτι ενός φίλου με ένα μικροφωνάκι και το κλιπ το κάναμε στο Ζάππειο, εγώ, ο Σπύρος κι ένας φίλος με κάμερα.
Ήταν το πιο handmade και προσωπικό κομμάτι που έχω γράψει. Δεν μπήκε καν στο Spotify, δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα, δεν βγήκε Δελτίο Τύπου, το ανέβασα στο YouTube και πάει μόνο του. Ούτε ραδιοφωνικό ήταν λόγω στίχων. Αυτό το κομμάτι είναι η απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις από πίσω κάποιον μηχανισμό στήριξης για να κάνεις ένα τραγούδι. Στην εποχή που ζούμε μπορεί να γίνει viral κάτι που έχει φτιαχτεί ένα απόγευμα σε ένα σπίτι και τίποτα άλλο. Για εμένα αυτό είναι μια επανάσταση της εποχής και χαίρομαι που το ζω.
Στην αρχή του συγκροτήματος είχα κάνει ένα ραντεβού με έναν τύπο από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Όταν πρωτοβγήκαμε οι Polkar δεχτήκαμε προτάσεις από δισκογραφικές εταιρείες. Όταν βρέθηκα με τον τύπο εκείνο για να μιλήσουμε για το πρώτο άλμπουμ της μπάντας μου είπε με απόλυτο ύφος ότι θα το συζητήσουμε μετά από ένα χρόνο και αν πρέπει να βγει. Επίσης μου είπε ότι αν θέλω να κάνω κάτι στη μουσική πρέπει να πάω σε ένα talent show, σε ένα ριάλιτι show, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα πλέον να μπω στη μουσική φάση. Εγώ αυτό δεν θα το έκανα ποτέ γιατί δεν είναι της αισθητικής μου. Όταν έφυγα λοιπόν από εκεί είχα μια μεγάλη αίσθηση ήττας, μου έκοψε τα φτερά. Όμως η τωρινή μας μάνατζερ που ήταν από την αρχή δίπλα μας με προέτρεψε να βγάλουμε το άλμπουμ μόνοι μας με το δικό μας μικρό label. Και το κάναμε. Και είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ και είμαι χαρούμενος. Γιατί όλα πήγαν καλά και με τα τραγούδια μας, και με τις συναυλίες μας, χωρίς να χρειαστεί να πάω σε κάποιο ριάλιτι.
Τέτοιοι τύποι υπάρχουν πάρα πολλοί σε αυτή τη δουλειά και πολλοί στο ξεκίνημα τους δέχονται τέτοιες ήττες. Αυτό με το ριάλιτι είναι μια άποψη παλιάς και μίζερης λογικής. Είναι σαν να μου έλεγαν στο Εθνικό όταν ξεκινούσα ότι αν δεν πάω στην τηλεόραση δεν θα με μάθει ο κόσμος. Και από την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο στην "Κατσαρίδα", ο κόσμος στο δρόμο μου μιλούσε για τη δουλειά μου. Αφήστε λοιπόν τον κόσμο να κάνει το όραμά του».
Ισχύει ότι έμαθες μόνος σου γιουκαλίλι;
«Ναι, έμαθα μόνος μου, μέσω ίντερνετ. Το είχα παραγγείλει από ένα σάιτ, μου ήρθε και ξεκίνησα. Βέβαια ήξερα κιθάρα ήδη οπότε ήταν εύκολη η μετάβαση. Ουσιαστικά ξεκίνησα με μαθήματα από το ίντερνετ και άρχισα να αποκτώ μια εξοικείωση».
Η πρώτη σου επαφή με την υποκριτική ήταν στο «Λιβάδι που Δακρύζει» του Αγγελόπουλου.
«Ναι ήμουν Θεσσαλονίκη σε ηλικία 18-19 ετών και έψαχναν κομπάρσους. Πήγαμε με έναν φίλο μου χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά τι σημαίνει Αγγελόπουλος, γύρισμα κλπ. Πήγαμε για την εμπειρία, αυτό που λένε "είδα φως και μπήκα". Και μαγεύτηκα… Με τη διαδικασία του γυρίσματος και με τον ίδιο τον Αγγελόπουλο. Από τότε ξεκίνησα μια διαδρομή την οποία δεν έχω τελειώσει ακόμα έρευνας-σύνδεσης με τον Αγγελόπουλο γιατί τον θεωρώ έναν τεράστιο δημιουργό, αναντικατάστατο και μεγαλώνω με τις ταινίες του. Για εμένα είναι μια βουτιά σε κάτι πολύ βαθύ, προσωπικό, υπαρξιακό. Έχει να κάνει και με προσωπικά βιώματα, μνήμες, αγωνίες και ρίζες. Πάντα την Τέχνη πρέπει να την αντιμετωπίζεις προσωπικά είστε ως δημιουργός είτε ως αποδέκτης. Μέσα από το δικό σου φίλτρο βλέπεις τα πράγματα».
Θέλω να μου πεις αν η μητέρα σου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, είναι φαν της μουσικής σου και των Polkar.
«Είναι φανατική! Δεν χάνει συναυλία, είναι εκεί σε κάθε live και πάντα φεύγει ξετρελαμένη. Είναι φαν. Έχει πολύ γέλιο αυτό».
Αφού σου ευχηθώ για το γάμο σας με τη Δανάη Μιχαλάκη, θέλω να σε ρωτήσω αν έγιναν όλα έτσι όπως τα θέλατε.
«Και ο γάμος έγινε έτσι όπως τον θέλαμε και την επόμενη μέρα κάναμε συναυλία στη Σύρο με τους Polkar και πήγε πολύ καλά. Σε εκείνο το live μας τραγούδησε και η Δανάη, είπαμε μαζί μερικά τραγούδια».
Η νέα τηλεοπτική σεζόν σε βρίσκει στη σειρά «Σκοτεινή Θάλασσα» στο Mega.
«Ναι, παίζω τον Χρήστο, είναι ο κεντρικός χαρακτήρας της σειράς. Μέσω του Χρήστου βλέπουμε να ξετυλίγεται το κουβάρι της εξαφάνισης της κοπέλας του και ο ίδιος κατηγορείται ως υπεύθυνος για την εξαφάνιση της. Ακόμα και η τοπική κοινωνία στο Μεσολόγγι όπου διαδραματίζεται τον κατηγορεί ως φονιά. Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι αθώος. Το πρόβλημα είναι όμως ότι ο ίδιος δεν θυμάται τίποτα διότι πάσχει από μανιοκατάθλιψη, είναι διπολικός και την περίοδο που εξαφανίστηκε η Άννα, ο Χρήστος ήταν σε κρίση. Και πάθαινε λιποθυμικά επεισόδια. Έχει κενά μνήμης. Δεν ξέρει κι ο ίδιος αν είναι ικανός να διαπράξει ένα έγκλημα ή όχι.
Έχουμε ξεκινήσει γυρίσματα τον Ιούλιο με ένα διάλειμμα τον Αύγουστο και από εκεί και πέρα γυρίζουμε ανελλιπώς. Όλα είναι σε φυσικούς χώρους και είναι απαιτητικά τα γυρίσματα και σε επίπεδο υποκριτικής. Εγώ μπήκα σε μια διαδικασία έρευνας 1-2 μήνες πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα και αναλύσαμε πολύ το κομμάτι της αρρώστιας του Χρήστου. Επίσης έχω κοντά μου έναν άνθρωπο που είναι διπολικός, βρίσκεται σε αγωγή, είναι σε ισορροπία στη ζωή του, για να με βοηθάει στον ρόλο.
Έχουμε μια έκρηξη της μυθοπλασίας φέτος και έχει ανέβει πάρα πολύ το επίπεδο των παραγωγών και των ερμηνειών. Ποιοτική εικόνα, καλή σκηνογραφία και φωτογραφία, έχει ανέβει και το επίπεδο των ηθοποιών. Οι συνδρομητικές πλατφόρμες επίσης έχουν ανεβάσει τον πήχη».
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
«Ξεκινάω πρόβες για το "Ξύπνα Βασίλη" στο θέατρο Ιλίσια, που είχε γίνει και πριν κάποια χρόνια στο Εθνικό. Επίσης έχω μια νέα σκηνοθεσία δική μου που είναι η Κυρία Μαργαρίτα με τον Πάνο Παπαδόπουλο, με την προϋπόθεση ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά με την πανδημία φέτος το χειμώνα».
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
Διαβάστε επίσης:
To Red Notice έχει τρέιλερ και είναι απολαυστικό!
Δημοφιλείς Ειδήσεις
