«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»! 30 χρόνια από το χρυσό θαύμα της Βούλας Πατουλίδου
Η χρυσή Ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου μιλάει στο Newsbomb.gr: Ούρλιαζε η ψυχή μου - Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Πώς βίωσε καρέ - καρέ τη κούρσα της ζωής της - Η αποθέωση που γνώρισε στην Ελλάδα ήταν μια από τις πιο δυνατές
«Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!», είχε αναφωνήσει η Βούλα Πατουλίδου όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Από εκείνη την στιγμή πέρασαν 30 χρόνια. Η πρώτη γυναίκα που έφερε χρυσό μετάλλιο και έμεινε θρύλος, καθώς η Ελλάδα είχε να κατακτήσει μετάλλιο χρυσό στο στίβο από το 1912.
Ήταν 7 Αυγούστου το 1992 όταν η τρελή κούρσα στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων μεταδιδόταν από την τηλεόραση. Όλοι έκαναν λόγο πριν από τον αγώνα πως η Βούλα Πατουλίδου ήταν πετυχημένη μόνο που είχε παρουσία σε αυτόν τον τελικό.
Όταν ξεκίνησε και κράτησε δευτερόλεπτα ο αγώνας, κανείς δεν πίστευε πως είχε τερματίσει πρώτη, πως η Βούλα είχε βγάλει φτερά στα πόδια της και έτρεχε για την Ελλάδα... Τα δευτερόλεπτα που έμειναν στην αιωνιότητα του ελληνικού αθλητισμού καθώς ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για τις επιτυχίες που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια.
Η χρυσή Ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου, 30 χρόνια μετά τον θρίαμβό της μιλάει στο Newsbomb.gr για αυτή την κούρσα της ζωής της, για την αποθέωση που γνώρισε (εκείνη και ο Πύρρος Δήμας) την 14η του Αυγούστου του 1992 όταν οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους για να τους υποδεχθούν, ρίχνοντας τα τείχη... όπως έκανε οι αρχαίοι για να υποδεχθούν τους Ολυμπιονίκες τους.
Η Βούλα Πατουλίδου προτρέπει τα νέα παιδιά να βάζουν «ψυχή» σε ό,τι κάνουν γιατί έτσι θα φθάσουν στην κορυφή, ενώ μιλάει και για το στίβο της πολιτικής. Ως Πόντια ζητά να μην ξεχαστεί η γενοκτονία και οι νέες γενιές να μη λησμονούν την ιστορία του Πόντου.
Μια πρωταθλήτρια εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων που αποτελεί παράδειγμα για πολλούς αθλητές μέχρι και σήμερα.
«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο» αναφώνησες πριν από 30 χρόνια. Ένα χρυσό που ήταν ορόσημο για τον ελληνικό αθλητισμό και στίβο. Σήμερα 30 χρόνια μετά έχεις αντιληφθεί την σημαντικότητα του χρυσού μεταλλίου;
«Όταν στάθηκε μπροστά μου ένας ανώτερος στρατιωτικός με πολλά γαλόνια στο στήθος και μου είπε "κυρία Πατουλίδου θέλω να σας ευχαριστήσω για το πόσο περήφανους μας έχετε κάνει" ναι , το αντιλήφθηκα. Του απάντησα πως εγώ τον ευχαριστώ που υπερασπίζεται τη χώρα μας, τα σύνορα μας και τη σημαία μας. "Ναι, αλλά εσείς αυτή τη σημαία την σηκώσατε ψηλά" μου απάντησε».
«Ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα. Την προσπάθεια, τον τίμιο αγώνα, την υπέρτατη νίκη, την υπεροχή της χώρας. Πάνω στο βάθρο δεν ήμουν η Βούλα Πατουλίδου. Ήμουν η Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης. Από μια μικρή άγνωστη αθλήτρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκα σ’ αυτή που έκανε την χώρα της περήφανη. Αυτή η νίκη έστειλε πολλά μηνύματα. Ήμουν η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο. Αντιμετώπισα αθλήτριες που ήταν τα φαβορί. Έδειξα στον κόσμο πως όταν έχεις ψυχή μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο».
Περιέγραψέ μας εκείνη την κούρσα καρέ-καρέ...
«Θυμάμαι τη νεκρική σιγή στην αφετηρία και το μπαμ. Από εκεί κι ύστερα άφησα αχαλίνωτη όλη την τρέλα που κουβαλούσα μέσα μου. Πέρασα καλά τα πρώτα δύο εμπόδια και κατάλαβα πως ήμουν καλά. Τα πόδια μου έβγαζαν φωτιές. Μετά τη μέση της κούρσας πίστεψα πως παλεύω για το ασημένιο. Κατάπινα τα εμπόδια το ένα μετά το άλλο μειώνοντας τη διαφορά από τις μπροστινές μου αθλήτριες. Στο έκτο εμπόδιο αναπτερώθηκε το ηθικό μου γιατί τις πλησίαζα απειλητικά. Τότε ήταν που είπα μέσα μου "Το μετάλλιο ή τίποτα". Το ορκίστηκα στον εαυτό μου. Ένιωθα πως είχαν φυτρώσει δύο φτερά στους ώμους μου και έτρεχα μόνο εγώ… Μόλις πέρασα το δέκατο εμπόδιο ξεχύθηκα για τον τερματισμό. Τέσσερα με πέντε μέτρα από τον τερματισμό άκουσα τον δεξιό μου δικέφαλο να ξεκολλάει από τη ρίζα του. Δεν με ένοιαξε τίποτα. Ας μου έφευγε όλο το πόδι. Αρκεί να τερμάτιζα. Λίγο πριν από τη νοητή γραμμή του τερματισμού ένιωσα παρά είδα πως κάτι είχε συμβεί στ’ αριστερά μου προς της μεριά της Ντέβερς. Οι θεατές ούρλιαζαν στις κερκίδες. Οι δημοσιογράφοι είχαν σηκωθεί από τις καρέκλες τους και είχαν ανέβει πάνω στα τραπέζια ποδοπατώντας τα γραπτά τους.
Δεν ήξερα τι είχε συμβεί και γύρισα να ρωτήσω τους Έλληνες δημοσιογράφους. Όλη η δεξιά πλευρά μου έκαιγε από τον πόνο. Βλέποντας την οθόνη κατάλαβα πως ήμουν πρώτη! Τρελάθηκα. Νόμιζα θα πάθω εγκεφαλικό. Πήγαινα πίσω μπρος μη ξέροντας πώς να εκφράσω τη χαρά μου και τρελαίνοντας τους καμεραμάν. Ακολούθησαν στιγμές αποθέωσης μέχρι τη στιγμή που ξεστόμισα αυτό που ούρλιαζε η ψυχή μου. "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!"».
Το 1992 είχες πάρει χρυσό εσύ και ο Πύρρος. Θυμάσαι την υποδοχή από τους Έλληνες με το που προσγειωθήκατε έως το Καλλιμάρμαρο;
«Πρωτόγνωρες στιγμές. Θυμάμαι καθώς φτάναμε στην Αθήνα ο πιλότος ζήτησε άδεια προσγείωσης λέγοντας "ερχόμαστε από την Βαρκελώνη" και ακούστηκε από τον πύργο ελέγχου: "Το αεροπλάνο που μεταφέρει την περηφάνια της Ελλάδας προηγείται όλων".
Όταν προσγειωθήκαμε θυμάμαι πως ενώ η Αθήνα έπρεπε να ναι άδεια λόγω 15Αύγουστου, όλη η παραλιακή, όλη η Συγγρού, τα περίχωρα του Παναθηναϊκού Σταδίου και όλο το Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν γεμάτα κόσμο. Δεν ξέρω πόση ώρα κάναμε να φτάσουμε. Είναι στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σβήσει».
Οι τίτλοι τέλος στην πλούσια αθλητική σου καριέρα ήταν το 2004 στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Μπροστά σε όλη την υφήλιο, στην Ελλάδα, στον τόπο σου ήταν μια ονειρική αποχώρηση;
«Δεν μου αρέσει η λέξη αποχώρηση. Ήταν μία ακόμη ιδανική στιγμή σ’αυτή την διαδρομή. Ήταν η "αφετηρία" των νέων μου αγώνων. Ήταν μία μεγαλειώδης στιγμή για την χώρα μου και τον αθλητισμό και εγώ είχα την ευκαιρία να την ζήσω αποτελώντας μία "ψηφίδα" της».
Ποιες είναι οι συμβουλές που δίνεις στα παιδιά σήμερα που ασχολούνται με τον αθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο του;
«Ψυχή! Ό, τι κι αν κάνουν να βάζουν την ψυχή τους. Μέσα από μία στοχευμένη προσπάθεια μπορείς να διεκδικήσεις το όνειρό σου. Τίποτα δεν χαρίζεται! Να ρίχνονται στον αγώνα με ηθική. Καλύτερα πολλές έντιμες ήττες παρά μία άτιμη νίκη. Οι αρετές οι αξίες και τα ιδεώδη σ’ ανεβάζουν στην κορυφή».
Μετά έπιασες το στίβο της πολιτικής, τελικά ποιος στίβος είναι πιο εύκολος; Ποια είναι τα επιτεύγματα σου ως πολιτικός και ποιοι οι βασικοί σου στόχοι;
«Κανένας στίβος δεν είναι εύκολος. Στον πολιτικό στίβο όμως αγωνίζεσαι για τους συνανθρώπους σου για τους συμπολίτες σου. Για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα. Για να δημιουργήσεις ένα καλύτερα αύριο για τις επόμενες γενιές. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μου ως πολιτικός είναι καθημερινές μου νίκες στα έργα που υλοποιούνται μέσα από την δική μου προσπάθεια και των συνεργατών μου. Στις αρμοδιότητές μου ως Αντιπεριφερειάρχης είναι έργα που αφορούν στη Μητροπολιτική Ενότητα Θεσσαλονίκης μικρά και μεγάλα και ως πρόεδρος του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης η προβολή της πόλης μου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η ικανοποίηση που νιώθω όταν βλέπω ένα έργο να υλοποιείται, ένας δρόμος να ολοκληρώνεται, ένα νοσοκομείο να εξοπλίζεται, ένα γήπεδο να ανακαινίζεται είναι σαν να κερδίζω πολλά χρυσά μετάλλια. Βασικός μου στόχος είναι να παραμείνω ενεργή. Να διεκδικώ να υπερασπίζομαι να δημιουργώ».
Είσαι στην καταγωγή Πόντια. Θα έπρεπε στα σχολεία να διδάσκεται η γενοκτονία των Ποντίων πιο έντονα;
«Πώς θα υπερασπιστούμε κάτι, πώς θα διεκδικήσουμε αναγνώριση, πώς θα απαιτήσουμε το δίκιο μας αν δεν το γνωρίζουμε; Η προάσπιση της ιστορίας μας ξεκινά από τη γνώση».
