Συγκινεί πρωταγωνίστρια του Πολυτεχνείου για τη φρίκη στα «κολαστήρια»

“Το Πολυτεχνείο ζει και αυτό μας οδηγεί…“, με αυτή τη φράση ξεκίνησε συγκινημένη μιλώντας στο DEBATER η Μέλπω Λεκατσά, 70 χρονών σήμερα φαρμακοποιός και τότε 21 ετών φοιτήτρια που ήταν από τις πρωταγωνίστριες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ενθυμούμενη όσα βίωσε στα “κολαστήρια” της ΕΑΤ ΕΣΑ.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε από το 1971 έως το 1975 στη φαρμακευτική σχολή Αθηνών του ΕΚΠΑ. Δούλεψε 45 χρόνια έχοντας φαρμακείο στο τέρμα της Πατησίων, κοντά εκεί που θυμάται τόσα πολλά όπως μας εξιστορεί.

Ζει στην Αθήνα και στην Ιθάκη που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα της, ενώ έχει δύο κόρες τη Δώρα Χρυσικού τη γνωστή ηθοποιό και τη 30χρονη Μαρίκα Ζυγουροπούλου, φαρμακολόγο σύμβουλο στην “Cambridge health & care”. Τώρα βρίσκεται σε ένα ταξίδι στην Αμερική, ωστόσο αν και μακριά, το μυαλό της είναι εδώ παραμονές του εορτασμού του Πολυτεχνείου και διηγείται τις δυσκολίες και τα βασανιστήρια που βίωσε στα “κολαστήρια” του ΕΑΤ ΕΣΑ.

“Κρατήθηκα τρεις και μισό μήνα στο ΕΑΤ ΕΣΑ από 24/12/73 έως 10/4/74. Με έψαχναν από τις 8/5/73, αλλά κρυβόμουν αλλάζοντας σπίτια συνεχώς. Με την αμνηστία βγήκα… Ακολουθεί το Πολυτεχνείο και μετά πάλι κρύψιμο έως τις 24/12/73 που ατυχώς συλλαμβάνομαι με τον Γιώργο Παριανό και Σπύρο Γεωργάτο σε μια σύντομη επίσκεψη σε σπίτι που τους πρότεινα να κρυφτούν, Αμοργού 19“.

Φωτογραφίες από το τότε στο σήμερα φέρνει στο φως το DEBATER μέσω της κυρίας Λεκατσά που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο μαζί και με άλλους “μαχητές” όπως είπε, ανάμεσα τους και η Μαρία Δαμανάκη.

Το μόνο γραπτό μήνυμα από το ΕΑΤ ΕΣΑ

“Από το πολύ ξύλο έπαθα λιποθυμία και ο γιατρός κ. Κόφας ωριλά, διέταξε να μου φέρουν σοκολάτα. Κράτησα τα περιτυλίγματα, και έγραφα ένα υποτυπώδες ημερολόγιο για να κρατήσω τον χρόνο, να μην τρελαθώ… Πώς να χωρέσεις τόση απελπισία σε τρία χαρτιά από σοκολάτα; Το στυλό το έχωσα στην μπότα μου στη διάρκεια μιας ανάκρισης“.

Στο περιτύλιγμα της σοκολάτας πάνω διακρίνονται με δυσκολία και με μια κάπως κρυπτογραφημένη γραφή, τα όσα βίωσε καθώς δεν μπορούσε να περιγράψει τις πραγματικές συνθήκες, αφού φοβόταν μήπως εντοπιστούν αυτά τα χαρτιά.

Ήταν κυρίως στο ψυχολογικό της κομμάτι, για να μπορεί να έχει μια δυνατότητα διαφυγής όπως εξομολογήθηκε. Το έκρυβε κάτω από τη σόλα της στο μποτάκι της. Όποτε αν ποτέ το έβρισκαν δεν έπρεπε να αναφέρει για πράγματα που θα ήταν επιβαρυντικά για τη θέση της εκεί μέσα. Το χαρτάκι αυτό της σοκολάτας πάνω έγραφε σε κάποια σημεία ότι:

“Σήμερα επέτρεψαν δέμα με λίγα ρούχα από τους δικούς μου. Αυτό με «βύθισε» σε απελπισία γιατί απομακρύνεται η εκδοχή να γυρίσω κοντά τους. Με έχουν ζώσει χίλιοι φόβοι. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Κάνω ταξίδια του νου. Με ανθρώπους σαν και εμένα, δεν σταματάει ποτέ η εγρήγορση. Ούτε ακόμη και στον ύπνο. Σήμερα είμαι πάρα πολύ χάλια. Ήρθε ο γιατρός και με είδε. 21 Ιανουαρίου του 1974, ο εκνευρισμός μου, η ανησυχία μου με κάνουν συνεχώς να κλαίω. Από τη σημερινή ημέρα νομίζω θα εξαρτηθούν πολλά. Κάτι μου φαίνεται ότι θα έρθουν επισκεπτήριο οι γονείς μου. Νιώθω φοβερή απελπισία. Προσπαθώ να φωνάξω τη μητέρα μου, να πάρω λίγο κουράγιο λέγοντας μέσα μου το όνομα της συνεχώς. Αν ήξερα και αν ήξερε και εκείνη πόσο πολύ την έχω ανάγκη. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα, λες και έχει κολλήσει πεισματικά. Αυτοί εκεί αποφασίζουν ερήμην Ημών. Δεν μπορείς να πεις τίποτα… Είσαι αδύναμος να επηρεάσεις το παραμικρό. Δεν λογίζεσαι ως άνθρωπος εδώ μέσα, σαν οντότητα… Για αυτούς είμαι το νούμερο ένα. Το κελί μου. Το ένα…“.

Η ίδια τονίζει στη συνέντευξη της στο DEBATER

“Το βασικό αίτημα των εγκλεισμένων ήταν να φύγει η χούντα. Ήταν όλοι εκεί οι Δημοκράτες ζητώντας «Ελευθερία», δεν το έφτιαξαν μόνο παρατάξεις, δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε κάθε αγωνιζόμενο Έλληνα, για μια ελεύθερη πατρίδα. Τους πονάει που δεν το χειραγώγησαν και προσπαθούν να το αμαυρώσουν και να το εξαφανίσουν. Λάσπη ατελείωτη, ατελείωτα χρόνια για τους αγωνιστές. Είναι ένα ορόσημο έμπνευσης χρόνια τώρα. Χρόνια τώρα με ρωτούν αν υπήρχαν νεκροί…”, δήλωσε θυμωμένη για το Πολυτεχνείο και χωρίς δεύτερη σκέψη απαντά.

“Ναι υπήρχαν, όσο και αν σας πονάει και έχουν καταγράφει. Αυτή η μοναδική ιστορική στιγμή πρέπει να καταγράφει στο κοινωνικό γίγνεσθαι και να βρει μιμητές. Ο αγώνας είναι συνεχής και εξέγερση διαρκής…“, συμπλήρωσε.

Κλείνοντας έστειλε μια φωτογραφία με τη συνέχεια της, τις κόρες της. “Η μεγάλη μου κόρη αρρώστησε και εδώ κάνει χημειοθεραπείες εξ ου και φοράει μαντήλι. Άλλες δύσκολες μάχες… Ό,τι περνάς στη ζωή σου καταγράφεται ανεξίτηλα, σε «σμιλεύει» η σε καταρρακώνει… Είχα το πείσμα να παλέψω, να ξεχάσω όσο μπορώ, να συγχωρήσω, για να πάω παρακάτω… Η προσωπική μου νίκη είναι ότι κατάφερα να βγω σωματικά υγιής και με πολλές δυσκολίες, να γίνω μάνα. Έμαθα να σφίγγω τις μπουνιές μου και να αντέχω. Πάντα ανήσυχη, ευαισθητοποιημένη, διαρκώς εξεγερμένη και έτοιμη για όλα…“.

Πηγή: Debater.gr