Μάριος Γιαννάκου στο Newsbomb: Ο φόβος του θανάτου στην κορυφή του Έβερεστ και η υπόσχεση επιστροφής
Ο Μάριος Γιαννάκου κατέκτησε την κορυφή του κόσμου και ύψωσε την Ελληνική σημαία κάνοντας περήφανη όλη την Ελλάδα! Ο μεγάλος αθλητής περιγράφει την εμπειρία ζωής και την προσπάθεια ανάβασης στο Newsbomb.gr. Η απόφαση, η προετοιμασία, οι δυσκολίες, το σημείο μεταξύ ζωής και θανάτου και τα συναισθήματα της πιο δύσκολης αποστολής που κατάφερε να φέρει εις πέρας
Ο Μάριος Γιαννάκου την Παρασκευή 19 Μαΐου έκανε τον έναν από τους πιο δύσκολους στόχους που βάζει στη ζωή του πραγματικότητα και κατέκτησε τη ψηλότερη κορυφή του κόσμου, υψώνοντας την ελληνική σημαία στα 8.848 μέτρα.
Από την ημέρα της κατάβασης βρίσκεται σε νοσοκομείο του Νεπάλ και αναρρώνει έχοντας κάποια σημάδια από κρυοπαγήματα. Αλλά όλα είναι καλά όπως μας είπε ο ίδιος και το Σάββατο επιστρέφει Ελλάδα, στην οικογένειά του, τη σύντροφό του και τους δικούς του ανθρώπους που τόσο καιρό με αγωνία παρακολουθούν από μακριά τον αγώνα για τον Μάριο.
Η αποστολή του Μάριου αποτελούταν από 4 άτομα, ο καθένας από διαφορετικές χώρες. Καθ’ όλη την προσπάθεια της ανάβασης χωρίζονταν 2-2. Ο κάθε ορειβάτης είχε μαζί του και έναν οδηγό, ο οποίος τοποθετούσε τις σκάλες και τα σχοινιά για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους οι ορειβάτες.
Στην κορυφή έφτασαν και οι τέσσερις, αλλά επέστρεψαν μόνο οι τρεις. Δυστυχώς ο ορειβάτης από την Αυστραλία, ο Τζέισον δεν τα κατάφερε και σκόρπισε θλίψη σε όλη την ομάδα, η οποία ήταν πολύ δυνατή και ενωμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της αποστολής.
Ο Μάριος Γιαννάκου άνοιξε τη ψυχή του στο Newsbomb.gr και μας μίλησε για το όνειρο που είχε από παιδί, για τη σωματική και ψυχολογική προετοιμασία, για τις δυσκολίες της αποστολής, για το σημείο μεταξύ ζωής και θανάτου αλλά και για τα άπειρα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν από την αρχή μέχρι το τέλος.
Πότε ήρθε η απόφαση να προσπαθήσεις να ανέβεις το Έβερεστ
Το Έβερεστ είναι ένα ορόσημο για τους ορειβάτες, οπότε ήθελα να δω τον κόσμο από το υψηλότερο σημείο. Νομίζω ήταν αναπόφευκτο να κατευθυνθώ προς το Έβερεστ. Ήταν ένα παιδικό όνειρο που στη συνέχεια έφυγε αλλά πέρυσι μετά τον αγώνα στην Αρκτική επανήλθε, οπότε ήθελα να το δοκιμάσω. Στις αρχές Απριλίου βρέθηκα στο Νεπάλ για να αρχίσει η ανάβαση στο Έβερεστ.
Σίγουρα όλο αυτό με τις αποστάσεις με βοήθησε στο να πάρω την απόφαση. Έχω δοκιμάσει τον εαυτό μου σε ακραίες συνθήκες επιβίωσης. Από εκεί και πέρα είναι κάτι πολύ διαφορετικό, το ακραίο υψόμετρο, το οξυγόνο είναι πολύ λίγο, οπότε οι συνθήκες είναι μετάβασης και πολύ διαφορετικές. Σίγουρα δοκιμάζεις τον εαυτό σου σε τέτοιες συνθήκες.
Εμπνεύστηκες από κάποιον ή το είχες βάλει πάντα ως στόχο
Ναι, ο Μιχάλης ο Στύλλας ήταν ένα μεγάλο παιδικό πρότυπο για τέτοιες αποστολές. Ο Μιχάλης μαζί με τον αδερφό του τον Αλέξανδρο έχουν καταφύγιο στον Όλυμπο. Μου έστειλε 2-3 ημέρες πριν την κορυφή «Μάριε κράτα τις δυνάμεις σου για το τελευταίο κομμάτι», οπότε ο Μιχάλης Στύλλας και ο αδερφός του αποτέλεσαν για εμένα πρότυπα και με βοήθησαν να βρω τον δικό μου δρόμο σε αυτή τη δραστηριότητα.
Τι προετοιμασία χρειάστηκε
Ο εξοπλισμός είναι πολύ σημαντικός. Θέλει πολύ καλή φυσική κατάσταση για να ανέβεις σε τέτοιο υψόμετρο αλλά ψυχολογική προετοιμασία περισσότερο, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Ο εξοπλισμός ήταν από το εξωτερικό και από την εταιρεία αθλητικών ρούχων που είναι χορηγοί μου και έχουμε συνεργασία.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες της αποστολής
Οι δυσκολίες είναι και σωματικές και πνευματικές - ψυχολογικές. Για δύο μήνες στο κρύο στους -15 βαθμούς κάθε μέρα. Από σωματικές, δεν έχεις τον χώρο σου, το φαγητό σου, δεν έχεις πράγματα που έχεις συνηθίσει. Συν το γεγονός ότι έχεις πληγές από τις αναβάσεις και το σώμα σου πονάει, είσαι ταλαιπωρημένο για δύο συνεχόμενους μήνες.
Από ψυχολογικές είναι ότι σου λείπουν οι δικοί σου άνθρωποι, δεν έχεις καλό σήμα, δεν έχεις επικοινωνία μαζί τους, είσαι πάρα πολύ μακριά και νιώθεις μόνος, ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, σε έναν συνεχή πόλεμο με τον εαυτό σου πάρα πολύ δύσκολο. Υπήρχαν αμφιβολίες αν δεν τα καταφέρω, αν δεν καταφέρω να ανέβω και αν ανέβω και δεν μπορέσω να γυρίσω; Οπότε είναι αρκετές.
Από εκεί και πέρα η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν χάσαμε τον φίλο μας, τον Τζέισον μετά την κορυφή κατεβαίνοντας. Κανείς δεν περίμενε ότι μπορεί να συμβεί. Ήμασταν μια πολύ δυνατή ομάδα. Κι όμως συνέβη.
Πάθαμε και κρυοπαγήματα και οι τρεις. Είναι κάτι πολύ δευτερεύον. Εξοικειωθήκαμε. Δεν μας τρομάζει.
Η ανάρτηση του Μάριου Γιαννάκου για τον φίλου του Τζέισον που έφτασε κορυφή αλλά δεν κατάφερε να κατέβει
Βρέθηκες κάποια στιγμή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο; Φοβήθηκες; Πώς ένιωθες όταν άκουγες ότι άλλοι άνθρωποι έχαναν στην προσπάθεια τη ζωή τους, όπως ο Αντώνης Σύκαρης;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος εκείνη την ημέρα της 19ης Μαΐου να μην φοβήθηκε και να μην σκέφτηκε ότι μπορεί να πεθάνει. Είχαμε πολύ αέρα, δύσκολο καιρό, οπότε ναι το σκέφτηκα πάρα πολλές φορές ότι μπορεί να συμβεί και ήταν αυτό που με κρατούσε σε επαγρύπνηση για να μην αφεθώ.
«Τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου είναι τόσο λεπτά»
~Μάριος Γιαννάκου
Φτάνεις στην κορυφή, ποια είναι τα συναισθήματά σου
Το συναίσθημα ήταν συγκίνηση. Άρχισα να κλαίω μαζί με τον Ισραηλινό τον φίλο μου. Μετά από λίγο ακολούθησαν οι άλλοι δύο φίλοι μας ορειβάτες. Κάτσαμε όλοι μαζί στην κορυφή, βγάλαμε δύο - τρεις φωτογραφίες γιατί είχε πάρα πολύ κρύο, πάρα πολύ αέρα. Είδα λίγο γύρω τη θέα, ήταν πολύ συγκινητικό το να νιώθεις ότι είσαι στο ψηλότερο σημείο της Γης και η θέα ήταν πανέμορφη. Έβλεπα κορυφές, έβλεπα τα σύννεφα, ήταν σαν να ήσουν σε διαστημόπλοιο. Πραγματικά ήταν πάρα πολύ περίεργη εικόνα, το να βλέπεις τον κόσμο από τόσο ψηλό σημείο.
Στη συνέχεια πήρα τηλέφωνο την κοπέλα μου και τους φίλους μου τηλέφωνο από το δορυφορικό και τους γονείς μου να τους πω ότι έφτασα στην κορυφή και στη συνέχεια κατέβηκα κάτω.
Η οικογένειά μου και η κοπέλα μου ήταν οι άνθρωποι που μου έδωσαν τη δύναμη να κατέβω γιατί δεν είναι μόνο να ανέβεις στην κορυφή αλλά πρέπει και να κατέβεις πίσω. Και όλοι έχουν ανθρώπους πίσω και οικογένειες που περιμένουν και ξαγρυπνάνε και εμείς μπορεί να έχουμε την τρέλα, το να πηγαίνουμε σε τέτοια μέρη αλλά από κει και πέρα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε ανθρώπους πίσω μας και οικογένειες. Το κίνητρό μου ήταν ότι έδωσα υπόσχεση ότι θα γυρίσω πίσω τους και έπρεπε να την τηρήσω.
Τι σου είπαν οι δικοί σου όταν τους πήρες τηλέφωνο;
Η μαμά μου έκλαψε, το ίδιο και η κοπέλα μου και οι φίλοι μου. Είναι όλοι μαζί και με περιμένουν.
Αν σου έλεγε κάποιος από τους δικούς σου ανθρώπους «Μάριε θέλω και εγώ να το κάνω τι θα του έλεγες;»
Αρχικά θα έπρεπε να σιγουρευτώ ότι θέλει να το κάνει σίγουρα. Από εκεί και πέρα θα του έδινα όλες τις πληροφορίες, ποια είναι τα εύκολα σημεία, ποια είναι τα πολύ δύσκολα σημεία και το ότι έχει ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Από κει και πέρα δεν μπορώ να πω σε κάποιον να κάνει κάτι ή να μην κάνει αλλά θα του δώσω την πληροφορία όπως την έζησα εγώ.
Πιστεύεις ότι είσαι παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους; Θέλεις να αποτελείς παράδειγμα για τη δύναμη της θέλησης;
Δεν ξέρω δεν είμαι εγώ ικανός για να πω αν είμαι παράδειγμα ή όχι. Από κει και πέρα μπορώ να πω ότι με βάση το τι περνώ και συνειδητοποιώ το τι μπορεί να πετύχει ένας μέσος άνθρωπος έχω το χρέος να το επικοινωνήσω και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Βλέπω ότι μπορεί να έχω βοηθήσει κάποιον άνθρωπο στον δικό του αγώνα, ανεξάρτητα, δεν έχει να κάνει ούτε με το Έβερεστ, ούτε με το αν έχει τρέξει κάποιος άνθρωπος 500 ή 5 χιλιόμετρα. Οπότε για εμένα αυτό είναι που έχει σημασία.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να περάσεις για όσους διαβάζουν τη συνέντευξη;
Θα πω αυτή τη φράση που μου αρέσει πάρα πολύ. Ότι «το σίδερο και το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει», αυτό είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης και νομίζω ότι έχει μέσα του έτσι μια πάρα πολύ μεγάλη αλήθεια, η οποία πραγματικά είναι σοκαριστική όταν συνειδητοποιείς ότι ισχύει.
«Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος, αντέχει»
~Νίκος Καζαντζάκης
