Τι παιδεία θέλουμε...

Εκτός από την πανδημία που δυστυχώς φαίνεται ότι δεν θα μας... εγκαταλείψει εύκολα, ο χειμώνας που ακολουθεί αναμένεται θερμός και στο πεδίο της εκπαίδευσης. Τα θέματα πολλά και σύνθετα με πρώτα στην λίστα αυτό της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, της φρούρησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και της καθιέρωσης του ορίου που ονομάστηκε ελάχιστη βάση εισαγωγής και που χθες αποτέλεσε την αιχμή της αντιπαράθεσης που υπήρξε μεταξύ των πολιτικών αρχηγών στην Βουλή και το οποίο από σήμερα θα είναι νόμος του κράτους.

Στα θέματα αυτά, ο πρωθυπουργός έχει ξεκάθαρη θέση. Το έλεγε άλλωστε και πριν από τις εκλογές του 2019 και όπως παραδέχθηκε χθες, είναι αποφασισμένος να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις αυτές, γνωρίζοντας ότι θα έχει πολιτικό κόστος, ειδικά για το θέμα του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας.

Το κρίσιμο ερώτημα, κατά συνέπεια, δεν αφορά αυτή την ώρα την κυβέρνηση. Είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κάποιος μαζί της, οφείλει να παραδεχθεί ότι έχει σαφή θέση, χωρίς αστερίσκους, γενικολογίες και αοριστολογίες. Το «μπαλάκι» είναι στην αντιπολίτευση πλέον. Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και σε αυτά πρέπει να απαντήσουν όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες των κομμάτων. Θέλουν την προστασία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, έτσι ώστε αυτά να μην μετατρέπονται σε εστίες παραβατικότητας; Και προφανώς, άλλο είναι η προστασία και άλλο η αστυνομοκρατία. Το δεύτερο, κανείς δεν το θέλει και κανείς δεν θα το επιδιώξει. Θέλουν επίσης την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Κάτι που συμβαίνει σε πολλές ομάδες εργαζόμενων, είτε αυτές είναι στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί, δίνονται πολιτικές μάχες - και σωστά - για την ορθότητα της επιλογής να αξιολογούνται οι αστυνομικοί και αντιμετωπίζεται ως ταμπού μια αντίστοιχη διαδικασία για τους εκπαιδευτικούς; Τέλος, θέλουν πανεπιστήμια ανταγωνιστικά, με φοιτητές που έχουν ένα επίπεδο γνώσεων, κάτι που πιστοποιείται από την καθιέρωση ενός ορίου βάσης εισαγωγής;

Σε όλα αυτά πρέπει η αντιπολίτευση να απαντήσει καθαρά, χωρίς περιστροφές και όχι μόνον με κριτική, αλλά και με συγκεκριμένες προτάσεις. Η παιδεία πρέπει - ή εν πάση περιπτώσει θα έπρεπε - να αποτελεί πεδίο πολιτικής συναίνεσης και όχι αντιπαράθεσης. Το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου για το άσυλο ήταν ένα βήμα. Ίσως ημιτελές, αλλά βήμα, όταν ψηφίστηκε το 2011 από την συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων. Χρειάζεται να υπάρξει συνέχεια και τώρα. Στον 21 ο αιώνα η εκπαίδευση δεν μπορεί να μείνει πίσω. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, με τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική υποστήριξη, διότι μόνον τότε το μήνυμα ότι κάτι αλλάζει, θα είναι ισχυρό.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Εμβολιασμός: Στο «τραπέζι» η χορήγηση τρίτης δόσης – Ποιοι θα τη χρειαστούν