Η κακιά η ώρα…
Ένα κορίτσι, ένα αγγελούδι 7 χρονών, σκοτώθηκε πέφτοντας πάνω στη τζαμαρία της μπαλκονόπορτας
Πάνω στο παιχνίδι. Το παιδί έπαιζε με τη θεία της και πέρασε μέσα από το τζάμι… Πριν χάσει τις αισθήσεις της είπε στη θεία της απολογητικά «δεν θα το ξανακάνω αυτό το παιχνίδι».
Κατάλαβε ότι είχε κάνει λάθος. Το μοιραίο για τη ζωούλα της.
Διάβασα ότι η θεία συνελήφθη για ανθρωποκτονιά εξ’αμελείας. Και καταλαβαίνω για μια ακόμη φορά πόσο άδικό είναι το σύστημα δικαιοσύνης.
Μια γυναίκα 37 χρονών που πρόσεχε το ανίψι της επειδή οι γονείς του δούλευαν, που έπαιζε με το ανίψι της και το είδε να χάνεται μπρος στα μάτια της… Πάνω στο παιχνίδι.
Μια γυναίκα που νιώθει ήδη τύψεις. Που πονάει βαθιά. Που έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της.
Που έχει το ανιψάκι της…
Μπρος στα μάτια της.
Και να έχει συλληφθεί. Έτσι είναι ο Νόμος, θα μου πεις…
Τι να πω…
Μεγαλώνοντας δυο παιδιά, είχα την τάση εκεί που όλοι βλέπουν παιχνίδι εγώ να βλέπω πιθανό τραυματισμό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνω κάτω από την τσουλήθρα με τα χέρια ανοικτά, πλάι στο τραπεζάκι για να μην πέσει στην «καλυμμένη» γωνία η μικρή, πάνω στο τζάμι για να πάει από την άλλη το παιδί…
Προσπαθούσα να μην μεταδώσω το φόβο στα παιδιά για να παίξουν. Άλλες φορές τα κατάφερνα κι άλλες όχι. Και να μην μεταδώσω το φόβο αλλά και να μην χτυπήσουν. Χτυπούσαν. Έπεφταν και σηκώνονταν ξανά.
Ήμουν τυχερός. Και τα παιδιά επίσης.
Στην Καλλιθέα το κοριτσάκι ήταν άτυχο.
Η κακιά η ώρα. Από τις ελάχιστες φορές στην Ελλάδα που φταίει η ώρα και όχι η χώρα. Γι’αυτό και μαζί με την υγεία πρέπει να εύχεσαι και καλή τύχη.
Γιατί τη χρειαζόμαστε. Μικροί μεγάλοι. Όλοι. Κουράγιο στην οικογένεια του κοριτσιού… Και στη θεία του. Δεν έφταιγε. Ας την αφήσουν να θρηνήσει το ανίψι της.
Έχει Γολγοθά μπροστά της.
