Οι πολιτικές της ΕΕ ανίκανες να αποτρέψουν την υπέρμετρη χρήση νερού από τους γεωργούς

Σύμφωνα με την έκθεησ, ο αντίκτυπος της γεωργίας στους υδάτινους πόρους είναι σοβαρός και αδιαμφισβήτητος. Ωστόσο, είναι τόσες οι εξαιρέσεις που αναγνωρίζονται στους γεωργούς από την πολιτική της ΕΕ για τα ύδατα που παρακωλύουν κάθε προσπάθεια διασφάλισης της λελογισμένης χρήσης τους. Επιπλέον, η γεωργική πολιτική της ΕΕ προωθεί και, συχνότατα, στηρίζει τη μεγαλύτερη παρά την αποδοτικότερη χρήση των υδάτων.

Οι γεωργοί είναι μεγάλοι καταναλωτές γλυκών υδάτων: το ένα τέταρτο όλων των υδάτων που αντλούνται στην ΕΕ χρησιμοποιείται για τη γεωργία. Η γεωργική δραστηριότητα επηρεάζει τόσο την ποιότητα (π.χ. μέσω ρύπανσης από λιπάσματα ή φυτοφάρμακα) όσο και την ποσότητα των υδάτων. Η τρέχουσα προσέγγιση της ΕΕ για τη διαχείριση των υδάτων ανάγεται στην οδηγίαπλαίσιο για τα ύδατα (ΟΠΥ) του 2000, η οποία εισήγαγε πολιτικές για τη βιώσιμη διαχείρισή τους. Στόχος της είναι η εξασφάλιση μιας καλής κατάστασης από άποψη ποσότητας για όλα τα υδατικά συστήματα σε ολόκληρη την ΕΕ.

Η κοινή γεωργική πολιτική (ΚΓΠ) διαδραματίζει επίσης σημαντικό ρόλο στη βιωσιμότητα των υδάτων. Προσφέρει εργαλεία που μπορούν να συντελέσουν στη μείωση των πιέσεων που ασκούνται στους υδάτινους πόρους, όπως με τη σύνδεση των πληρωμών με περισσότερο πράσινες πρακτικές και τη χρηματοδότηση αποδοτικότερων αρδευτικών υποδομών.

Η ΟΠΥ παρέχει εχέγγυα κατά της μη βιώσιμης χρήσης των υδάτων. Εντούτοις, τα κράτη μέλη προβλέπουν πολλές εξαιρέσεις για τη γεωργία, επιτρέποντας έτσι την άντληση υδάτων. Οι ελεγκτές διαπίστωσαν ότι οι εξαιρέσεις αυτές αναγνωρίζονται γενναιόδωρα στους γεωργούς, ακόμη και σε περιοχές που πλήττονται από λειψυδρία. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν εθνικές αρχές που σπανίως επιβάλλουν κυρώσεις όταν εντοπίζουν περιπτώσεις παράνομης χρήσης υδάτων. Δυνάμει της ΟΠΥ, τα κράτη μέλη οφείλουν επίσης να υιοθετήσουν την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει».

Το νερό που χρησιμοποιείται στη γεωργία εξακολουθεί παρ΄ όλα αυτά να είναι φθηνότερο, πολλά δε κράτη μέλη δεν προβαίνουν σε ανάκτηση του κόστους για τις υπηρεσίες ύδατος που παρέχουν στη γεωργία, όπως συμβαίνει σε άλλους τομείς. Συχνά, επισημαίνουν οι ελεγκτές, οι γεωργοί δεν χρεώνονται για τον όγκο του νερού που έχουν πράγματι χρησιμοποιήσει.

Στο πλαίσιο της κοινής γεωργικής πολιτικής, τις περισσότερες φορές οι ενωσιακές ενισχύσεις προς τους γεωργούς δεν χορηγούνται υπό την αίρεση της συμμόρφωσης με υποχρεώσεις που ενθαρρύνουν την αποδοτική χρήση των υδάτων. Ορισμένες ενισχύσεις στηρίζουν καλλιέργειες με μεγάλη κατανάλωση νερού, όπως ρύζι, καρποί με κέλυφος και οπωροκηπευτικά, χωρίς να εφαρμόζονται γεωγραφικοί περιορισμοί, κάτι που σημαίνει ότι αυτό συμβαίνει και σε περιοχές που πλήττονται από λειψυδρία.

Και, όπως σημειώνουν οι ελεγκτές, ο μηχανισμός πολλαπλής συμμόρφωσης της κοινής γεωργικής πολιτικής (τουτέστιν οι πληρωμές που εξαρτώνται από ορισμένες περιβαλλοντικές υποχρεώσεις) έχει σχεδόν μηδαμινό αντίκτυπο.

Όπως αναφέρουν, οι απαιτήσεις δεν ισχύουν για όλους τους γεωργούς και σε κάθε περίπτωση, τα κράτη μέλη δεν διενεργούν αρκετούς ελέγχους, ούτε προβαίνουν σε ορθές εξακριβώσεις, με αποτέλεσμα να μην αποθαρρύνεται ουσιαστικά η μη βιώσιμη χρήση των υδάτων.