Πρόσφυγες στην Ελλάδα: Σε παρατεταμένη αναμονή ώσπου να ξαναμπεί η ζωή τους σε «κανονικότητα»

O πλανήτης γιόρτασε χθες (10/12) την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε ανάμνηση της υπογραφής της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1948.

Με αφορμή την επέτειο, αλλά και τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν το Νewsbomb.gr επικοινώνησε με το ελληνικό τμήμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR) και την εκπρόσωπο επικοινωνίας, Στέλλα Νάνου.

Διαβάστε αναλυτικά όσα είπε:

Πόσα παιδιά προσφύγων ζουν σήμερα στην Ελλάδα. Ξέρουμε πόσα από αυτά είναι ασυνόδευτα;

Σήμερα στη χώρα βρίσκονται περίπου 30.000 παιδιά οικογενειών που είναι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο. Πρόκειται, ωστόσο, για εκτιμήσεις καθώς υπάρχει κινητικότητα σε αυτόν το πληθυσμό.

Ελπίζουμε ότι με την επικείμενη απογραφή, θα δοθεί μια πιο ακριβής εικόνα για τον αριθμό των προσφύγων/μεταναστών, ενηλίκων και παιδιών, που ζουν σήμερα στην Ελλάδα. Όσο για τα ασυνόδευτα παιδιά, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Ε.Κ.Κ.Α. (Νοεμβρίου 2021), ο αριθμός τους εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 2.131.

Τι προβλέπεται στην Ελλάδα για τα ασυνόδευτα παιδιά; Λειτουργεί πρόγραμμα αναδοχής, νομικής συνδρομής;

Ασυνόδευτα είναι τα παιδιά πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα μόνα τους, χωρίς την οικογένειά τους ή άλλον ενήλικα που να τα συνοδεύει ή να μεριμνά για αυτά. Τα παιδιά αυτά, πέρα από τα βασικά δικαιώματα που έχουν όλα τα παιδιά, έχουν ιδιαίτερες ανάγκες προστασίας ακριβώς επειδή στερούνται τη φροντίδα του γονέα ή άλλου υπεύθυνου για τη φροντίδα τους.

Το νομοθετικό πλαίσιο για τα ασυνόδευτα παιδιά στην Ελλάδα προβλέπει ότι πρέπει να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στην εκπαίδευση, στη διαδικασία ασύλου, σε υπηρεσίες υγείας και σε συνθήκες φιλοξενίας που να εξασφαλίζουν επαρκές επίπεδο διαβίωσης για τη σωματική, ψυχική, διανοητική, ηθική και κοινωνική τους ανάπτυξη. Πρωταρχικό κριτήριο για όλα τα ζητήματα που αφορούν το παιδί και βασικό μέλημα όλων των αρμόδιων πρέπει να είναι το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού.

Πρόσφατα, η Ύπατη Αρμοστεία υπέγραψε Μνημόνιο Συνεργασίας με το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, με στόχο τη σταδιακή ένταξη των ασυνόδευτων παιδιών στο εθνικό σύστημα αναδοχής, στοχεύοντας μάλιστα και στη συμπερίληψη προσφύγων και μεταναστών ως ανάδοχων γονέων για τα ασυνόδευτα παιδιά.

Ποιες είναι οι ψυχοκοινωνικές διαστάσεις της προσφυγικής συνθήκης;

Ο αναγκαστικός ξεριζωμός λόγω πολέμων, διώξεων ή παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων ασκεί μεγάλη ψυχολογική πίεση στα άτομα, στις οικογένειες, στις κοινότητες. Οι πρόσφυγες έρχονται αντιμέτωποι με τραυματικές εμπειρίες όχι μόνο στη χώρα καταγωγής τους αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ενώ ακόμα και όταν καταφέρουν να φτάσουν στη χώρα ασύλου, οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης μπορεί να επιδεινώσουν το τραύμα, το άγχος και τον πόνο τους.

Πολλοί πρόσφυγες δείχνουν απίστευτη δύναμη και ανθεκτικότητα, κάποιοι ωστόσο έχουν ανάγκη από ειδική βοήθεια, ώστε να μπορέσουν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Η πανδημία του κορονοϊού σίγουρα επιδείνωσε τα προβλήματα αυτά και εκτόξευσε τις ανάγκες. Ο φόβος απέναντι στον ιό, τα μέτρα περιορισμού και απομόνωσης, η έλλειψη ξεκάθαρης πληροφόρησης, ο στιγματισμός, οι διακρίσεις, η αδυναμία βιοπορισμού και η αβεβαιότητα για το μέλλον έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των προσφύγων.

Μέσα από στοχευμένες συζητήσεις που κάνουμε με ομάδες προσφύγων στην Ελλάδα, εκφράζουν την αγωνία τους για το καθεστώς αβεβαιότητας και την παρατεταμένη κατάσταση αναμονής που βιώνουν, περιμένοντας να μπει πάλι η ζωή τους σε μια «κανονικότητα», αλλά και την επιθυμία τους να συμβάλλουν και οι ίδιοι με ενεργό τρόπο στην εφαρμογή μέτρων προς αυτή την κατεύθυνση που τους αφορούν.

Ωστόσο, το μέλλον τούς μοιάζει εξαιρετικά δυσοίωνο καθώς αισθάνονται ότι δεν έχουν την κατάλληλη υποστήριξη, πρόσβαση σε αναγκαίες υπηρεσίες ή στην αγορά εργασίας που θα τους επιτρέψει να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και να αντιμετωπίσουν οικονομικές ανάγκες διαβίωσης και κοινωνικούς παράγοντες ομαλής ένταξης.

Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, μια από τις σημαντικές προϋποθέσεις είναι η ομαλή ψυχική υγεία αυτών των ανθρώπων, άρα επιβάλλεται η ενίσχυση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και η ένταξή τους στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας καθώς και η βελτίωση των διαδικασιών παραπομπής σε αυτές.

Πόσο άλλαξε η κατάσταση μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν;

Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα βυθισμένη στον πόλεμο, την αστάθεια και τη βία εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια. Ήδη πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, οι παρατεταμένες συρράξεις,σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής (αυξανόμενες θερμοκρασίες και ξηρασίες), είχαν αναγκάσει πολλούς ανθρώπους να εκτοπιστούν στο εσωτερικό της χώρας ή να αναζητήσουν ασφάλεια σε τρίτες χώρες, κυρίως στο Ιράν και το Πακιστάν - στα τέλη του 2020, οι Αφγανοί πρόσφυγες στον κόσμο ανέρχονταν σε 2,6 εκ.

Ήδη από τις αρχές του 2021, το Αφγανιστάν βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση, κυρίως εσωτερικού εκτοπισμού, με σχεδόν 700.000 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά, να έχουν εκτοπιστεί στο εσωτερικό της χώρας, και με αρκετούς να προσπαθούν να βρουν διέξοδο σε γειτονικές χώρες.

Δυστυχώς, η κατάσταση εντός του Αφγανιστάν συνεχίζει να επιδεινώνεται. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι αιτούντες άσυλο που δεν μπορούν να διαφύγουν από το Αφγανιστάν είναι πολύ σοβαροί και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να απειλούν την ίδια τους τη ζωή.

Τα συνεχιζόμενα εμπόδια στην εκπαίδευση των κοριτσιών και οι περιορισμοί στη μετακίνηση των γυναικών και στη δυνατότητά τους να εργαστούν εξακολουθούν να δυσχεραίνουν την καθημερινότητα σχεδόν του μισού Αφγανικού πληθυσμού και να παρακωλύουν την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η στοχοποίηση θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων, όπως και ο εκφοβισμός και η δολοφονία ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν πολλοί Αφγανοί.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια, τον δριμύτατο χειμώνα που αναμένεται και την άνευ προηγουμένου επισιτιστική ανασφάλεια - πάνω από το 55% του πληθυσμού του Αφγανιστάν απειλούνται από ακραία πείνα - μπορεί να οδηγήσουν σε μια ανθρωπιστική κρίση τεραστίων διαστάσεων, και ως εκ τούτου και σε μαζικές μετακινήσεις.

Στην Ελλάδα, οι Αφγανοί αποτελούν εδώ και χρόνια μια από τις μεγαλύτερες ομάδες προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα. Από τις αρχές του χρόνου, οι νεοαφιχθέντες μέσω θαλάσσης προέρχονται κυρίως από Αφγανιστάν, Σομαλία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ιράκ και Συρία. Πρόκειται για εθνικότητες στις οποίες το ποσοστό αναγνώρισης της προσφυγικής ιδιότητας αγγίζει κατά μέσο όρο το 60%.

Έχει αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα μετά την αλλαγή κυβέρνησης ή υπάρχει πολιτική συνέχεια στη διαχείριση του προσφυγικού;

Οι ιδιαίτερα αυξημένες ροές προσφύγων που πέρασαν από τη χώρα την περίοδο 2015-2016 αναζητώντας ασφάλεια στην Ευρώπη εξαιτίας των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και ιδίως λόγω του πολέμου στη Συρία, ανέδειξαν σημαντικές προκλήσεις και ανάγκες διαχείρισης σε πολλαπλά επίπεδα τόσο στη χώρα μας όσο και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από τα ισχυρά αισθήματα αλληλεγγύης που υποκίνησαν αντίστοιχες πράξεις συμπαράστασης και υποστήριξης από τους κατοίκους προς τον προσφυγικό πληθυσμό που έφτανε στη χώρα.

Αλλά ήταν και μια περίοδος που η Ελλάδα έκανε βήματα προς μια πιο ορθολογική διαχείριση του προσφυγικού, αναπτύσσοντας πρωτοποριακά προγράμματα για τους πρόσφυγες, όπως το πρόγραμμα ESTIA για την αξιοπρεπή στέγαση των αιτούντων άσυλο σε διαμερίσματα, και συνέργειες με διεθνείς και ευρωπαϊκούς οργανισμούς, φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας των πολιτών.

Σήμερα, είναι σαφές ότι ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη βρίσκονται στη δίνη μιας «προσφυγικής κρίσης», που υπήρξε ουσιαστικά κρίση υποδοχής. Οι ροές έχουν μειωθεί σημαντικά και η κατάσταση μπορεί και πρέπει να είναι διαχειρίσιμη σε όλα τα επίπεδα: υποδοχή, άσυλο, ένταξη, με έμπρακτη αλληλεγγύη από την Ευρώπη.

Στην περίοδο που διανύουμε πλέον κρίνεται σε εσωτερικό κυρίως επίπεδο η πρόοδος στην επίλυση προβλημάτων που αφορούν κατά πρώτο λόγο τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων, των διοικητικών διαδικασιών που τους αφορούν, την κάλυψη των ιατρικών και ψυχοκοινωνικών τους αναγκών.

Είναι επίσης σημαντικό, να υπάρξει σε μακροπρόθεσμο επίπεδο μέριμνα ώστε να δοθεί προτεραιότητα σε πολιτικές ένταξης όσων προσφύγων έχουν λάβει καθεστώς διεθνούς προστασίας και καλούνται να χτίσουν στην Ελλάδα τη ζωή τους. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις και συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να σταθούν στα πόδια τους και να αποκτήσουν αυτονομία.

Όπως όλοι οι πολίτες, οι πρόσφυγες έχουν ανάγκη και δικαίωμα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας, μαθήματα ελληνικών, προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για να ενισχύσουν τις δεξιότητές τους, να βελτιώσουν τους όρους πρόσβασης στην εκπαίδευση και τις ευκαιρίες στην αγορά εργασίας.

Ας μην ξεχνάμε, ότι ο κεντρικός σχεδιασμός και ο τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων επηρεάζει και τη στάση των πολιτών στις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες είναι αυτές που βιώνουν πιο άμεσα τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών.

Γι' αυτό, εκτός από την κεντρική πολιτεία, καθοριστικό ρόλο στις προσπάθειες και την επιτυχία της ένταξης παίζουν οι τοπικές κοινωνίες, οι Δήμοι και οι τοπικές αρχές, η κοινωνία των πολιτών, αλλά και ο ιδιωτικός τομέας.

Η στάση και η στήριξή τους είναι κρίσιμη, λαμβάνοντας πάντα υπόψη τις πρακτικές δυσκολίες αυτής της διαδικασίας μέσα σε συνθήκες λιτότητας και πανδημίας. Και φυσικά ουσιαστική είναι και η συμβολή των ίδιων των προσφύγων σε αυτή την αμφίδρομη διαδικασία, οι περισσότεροι εκ των οποίων χρειάζονται στήριξη στην προσπάθειά τους προς την αυτονόμηση.

Στη διαχείριση του προσφυγικού είναι απαραίτητο να υπάρχει θεσμική συνέχεια πέρα από τις επί μέρους θέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Χρειάζεται συνεκτικός σχεδιασμός και υλοποίηση των αναγκαίων μέτρων αντιμετώπισης σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο, καθώς και η σταθερότητα μιας μακρόπνοης πολιτικής διαχείρισης.

Μιας πολιτικής που δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο θεμιτό δικαίωμα των κρατών για τον έλεγχο των συνόρων τους, αλλά θα εξασφαλίζει παράλληλα την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, το θεμελιώδες δικαίωμα στο άσυλο και τη διευθέτηση των πρακτικών αναγκών των ανθρώπων που προκύπτουν σε εσωτερικό επίπεδο.

Αυτές οι πολιτικές εάν πράγματι ακολουθήσουν ένα σταθερό πρόγραμμα υλοποίησης προσανατολισμένο στην εξεύρεση λύσεων στη βάση των κοινών αξιών που μοιραζόμαστε όλοι οι άνθρωποι, με τη συμμετοχή και άλλων φορέων που είναι πρόθυμοι να έχουν συμβολή (τοπικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί φορείς κλπ) μπορεί να υπάρξει μια ομαλή, και επίσης ωφέλιμη και για τη χώρα, ένταξη του προσφυγικού πληθυσμού στην ελληνική κοινωνία.

Διαπιστώνετε ανικανότητα διαχείρισης και έλλειψη πολιτικής βούλησης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Αυτό που διαπιστώνουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και είναι κάτι που τόνισε και ο ίδιος ο Ύπατος Αρμοστής σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο πριν από ένα μήνα, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια Ένωση που βασίζεται στη νομιμότητα, στο κράτος δικαίου, στις αρχές της αλληλεγγύης και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπορεί να κάνει περισσότερα για την προστασία όσων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να αντιμετωπίσει το προσφυγικό στο πλαίσιο των ιδρυτικών της αξιών, επιδεικνύοντας πολιτική τόλμη και αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση.

Οι μικτές μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών σε ευρωπαϊκό έδαφος θέτουν πολύ απτές και σοβαρές προκλήσεις, ωστόσο αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ούτε με μονομερείς αντιδράσεις ούτε με σπασμωδικές κινήσεις, όπως βλέπουμε σήμερα σε κάποια μέρη.

Οι ψηλότεροι φράχτες, τα προηγμένα συρματοπλέγματα, τα βίαια pushbacks δεν μπορούν να είναι η απάντηση στην ανθρώπινη ανάγκη για προστασία και ασφάλεια. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν στην αναζήτηση άλλων πιο επικίνδυνων οδών για την ανθρώπινη ζωή, όσο τα αίτια που προκαλούν τη μετακίνηση αυτών των ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται ή όσο υπάρχει περιορισμένη πρόσβαση σε εναλλακτικές «νόμιμες οδούς» μετακίνησης - όπως είναι για παράδειγμα τα προγράμματα επανεγκατάστασης (resettlement), η οικογενειακή επανένωση ή η χορήγηση θεωρήσεων εισόδου για λόγους ανθρωπιστικούς, σπουδών ή εργασίας.

Η Ευρώπη οφείλει να αντισταθεί μπροστά στις πιέσεις για αποτροπή «με κάθε κόστος» των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών, για υιοθέτηση μέτρων που υπονομεύουν τον πανάρχαιο θεσμό του ασύλου και να αναζητήσει τις απαντήσεις στη συνεργασία, την υπευθυνότητα και την αλληλεγγύη προς τις χώρες εντός και εκτός ευρωπαϊκού εδάφους που αντικειμενικά φιλοξενούν μεγάλους αριθμούς προσφύγων, καθώς και στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου.

Σχολιάστε μας τα όσα θλιβερά συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας

Είναι ιδιαίτερα ανησυχητική η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας και από την πρώτη στιγμή αυτό που υπογραμμίσαμε ως Ύπατη Αρμοστεία ήταν η ανάγκη να υπάρχει άμεση πρόσβαση στον πληθυσμό προκειμένου να μπορεί να δοθεί ανθρωπιστική βοήθεια και να βρεθούν γρήγορα λύσεις σύμφωνα με τις ανάγκες και την προσωπική κατάσταση του κάθε ανθρώπου.

Είναι επίσης σημαντικό όσοι επιθυμούν να υποβάλουν αίτημα για άσυλο να έχουν πρόσβαση σε επίσημες διαδικασίες ασύλου ώστε να αξιολογηθεί εάν χρήζουν διεθνούς προστασίας. Στο πολιτικό επίπεδο, έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι η εργαλειοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων για την επίτευξη πολιτικών στόχων, η εκμετάλλευση της απελπισίας τους ή της επιθυμίας τους για μια καλύτερη ζωή, δεν είναι αποδεκτή και πρέπει να σταματήσει.

Οι συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων είναι ήδη δύσκολες για αυτό και πέφτουν συχνά θύματα τέτοιων καταστάσεων, που μεγεθύνουν την ταλαιπωρία και το τραύμα τους και θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Από την άλλη μεριά, εάν η Ευρώπη επιδείκνυε λιγότερο πανικό στο ενδεχόμενο μεταναστευτικών ροών, εάν δεν τις «δαιμονοποιούσε», τότε θα ήταν ίσως λιγότερο ευάλωτη σε τέτοιου είδους πιέσεις.

Τι έχει αλλάξει από το 2015, από την εποχή που η εικόνα με το άψυχο σώμα του μικρού Σύρου Αϊλάν Κουρντί, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη και «φώτισε» την τραγωδία της προσφυγιάς ;

Η εικόνα με το άψυχο σώμα του μικρού αγοριού από τη Συρία πράγματι συγκλόνισε, συγκίνησε και κινητοποίησε την παγκόσμια κοινή γνώμη, κάνοντας πιο «ορατό» το δράμα των προσφύγων στο κατώφλι της Ευρώπης.

Από τότε οι αριθμοί προσφύγων και μεταναστών που φτάνουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχουν μεν μειωθεί σημαντικά, ωστόσο άντρες, γυναίκες και παιδιά σαν τον Αϊλάν, συνεχίζουν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους στα νερά της Μεσογείου, του Αιγαίου και του ποταμού Έβρου, αναζητώντας ελπίδα και ασφάλεια.

Οι αριθμοί μπορεί να μην συγκινούν τόσο όσο οι δραματικές εικόνες με παιδιά που χάνονται στα κύματα, ωστόσο είναι συγκλονιστικό να διανοηθεί κανείς ότι από το 2015 μέχρι σήμερα περισσότεροι από 22.000 άνθρωποι, ο πληθυσμός μιας μικρής πόλης, έχουν χάσει τη ζωή τους στη Μεσόγειο, προσπαθώντας να βρουν προστασία στην Ευρώπη.

Έχουν ευθύνες τα δίκτυα διακινητών που εκμεταλλεύονται την απελπισία αυτών των ανθρώπων; Τεράστια, για αυτό και θα πρέπει να συνεχίσουν και να ενισχυθούν οι προσπάθειες για την καταπολέμησή τους.

Όμως, δεν θα υπήρχε προσφορά χωρίς ζήτηση. Και ζήτηση υπάρχει διότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, απουσία άλλων εναλλακτικών νόμιμων και οργανωμένων οδών μετακίνησης και μην έχοντας άλλη επιλογή, αναγκάζονται να καταφύγουν στα αδίστακτα κυκλώματα διακινητών, με τραγικές πολλές φορές συνέπειες ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή.

«Ας μην αποστρέψουμε βιαστικά το βλέμμα από τις συγκλονιστικές εικόνες των μικρών τους σωμάτων που κείτονται άψυχα στις ακτές», ανέφερε ο Πάπας στην τόσο ανθρώπινη ομιλία του πριν από λίγες μέρες στη Λέσβο.

Φοβάμαι ότι μετά τον Αϊλάν, έχουμε γυρίσει πολλές φορές το βλέμμα αλλού, αρνούμενοι να δούμε τον πρόσφυγα ως ικέτη, ως άνθρωπο που βρίσκεται σε δυσχερή θέση κι έχει ανάγκη από βοήθεια και προστασία. Παρασυρόμαστε από φωνές που επενδύουν στο φόβο και το μίσος και παρουσιάζουν τον πρόσφυγα ή μετανάστη, ως «απειλή», «πρόβλημα», «ανεπιθύμητο», που πρέπει να μείνει μακριά πάσει θυσία.

Μακάρι να εμπεδωθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων και των ηγετών που έχουν την εξουσία στα χέρια τους ότι οι σημαντικότερες κρίσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα – πανδημία, κλιματική αλλαγή, συρράξεις – θα επιλυθούν μόνο με πολιτική συναίνεση, πολυμέρεια και συνεργασία, με προσήλωση στις αρχές του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και είναι βέβαιο ότι η εμπέδωση αυτή θα επιφέρει μια δικαίωση για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να ξεριζωθούν και δοκιμάζονται πολλαπλώς και συνεχώς.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.