Ατομική έκθεση φωτογραφίας του Στράτου Καλαφάτη

Οι φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη είναι αφηγηματικές. Ο καλλιτέχνης ξεκινά πριν 20 χρόνια στο νησί της Σκοπέλου και φωτογραφίζει καθημερινά σε μορφή ημερολογίου καταγράφοντας το τοπίο, το θαλάσσιο μέτωπο, τους ανθρώπους και κάθε λεπτομέρεια της ζωής.

Με τη χρήση τoυ μεσαίου, τετράγωνου φορμά, μετακινεί την παλέτα του σε κορεσμένα χρώματα, επιβάλλοντας προκλητικά το φλάς ακόμα και με το φως της ημέρας.

Η φωτογραφική αφήγηση γίνεται τόσο σημαντική όσο και το περιεχόμενο των εικόνων. Λειτουργεί λοιπόν ως συγγραφέας φωτογράφος, ένας story teller.

Αυτή η διαδικασία έχει επαναληφθεί στις προηγούμενες δουλειές του, σε διαφορετικούς προορισμούς, στο νησί της Σκοπέλου, στη Saga της Ιαπωνίας, στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου, στην Αθωνική πολιτεία.

Στην καινούργια του έκθεση της γκαλερί Bernier-Eliades, ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει φωτογραφίες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια και χαρακτηρίζει ως «ενδιάμεσες» εικόνες.

Σύμφωνα με τον ίδιο: «...Οι φωτογραφίες αυτές αυτές δεν εικονογραφούν και ούτε αφηγούνται. Είναι μέρη μικρών ιστοριών, με φαινομενικά διαφορετικούς προορισμούς έχοντας απαλλαγεί από τον μύθο και την πλοκή. Τι απομένει σε μια ιστορία όταν αφαιρεθεί η αφήγηση; Το δέντρο, το πουλί, το σταυροδρόμι, ο λύκος, η κοπέλα, το παλικάρι, ο έρωτας, η ευχή, η κατάρα. Τελείες που οδηγούν από την προηγούμενη στην επόμενη, ένα παιχνίδι «dot to dot» που ελπίζεις να φανερώσει τα μυστικά του.»

Ο Στράτος Καλαφάτης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1966. Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη, φωτογραφίζει, διδάσκει και οργανώνει δράσεις που αφορούν τη δημιουργική φωτογραφία. Έχει ολοκληρώσει μακροχρόνιες φωτογραφικές εργασίες όπως οι Αρχέτυπες Εικόνες, το Ημερολόγιο 1998-2002, η Saga, το Αρχιπέλαγος, ο Άθως – Τα χρώματα της πίστης. Από τις εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του Αρχέτυπες εικόνες (1999), Ομόνοια 2000 – Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας (με τον συγγραφέα Φίλιππο Φιλίππου – 2000), Ημερολόγιο 1998 -2002 (με πρόλογο του Christian Caujolle – 2004), Άθως – Τα Χρώματα της Πίστης (με πρόλογο του Νίκου Ξυδάκη – 2014).