Η πρώτη δυσκολία για τον Α. Σαμαρά

Τα επιτελεία της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ κάνουν μια φιλότιμη και μάλλον κοπιώδη προσπάθεια από χθες να συγκλίνουν τις προτάσεις τους και να καταλήξουν σε μια προγραμματική συμφωνία που θα αφορά τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού, που σχηματίζεται. Όλα καλά, αλλά αυτή τη φορά η πρώτη κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, δεν έχει να πάει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο για προγραμματικές δηλώσεις και ψήφο εμπιστοσύνης, όπως επιβάλλεται από το Σύνταγμα.

Έχει να πάει στις Βρυξέλλες για Eurogroup και Σύνοδο Κορυφής. Οι κυβερνήσεις πλέον στην Ελλάδα ετεροκαθορίζονται από αποφάσεις και Μνημόνια που δεν διαπραγματεύονται εδώ, αλλά στις αίθουσες συνεδριάσεων της ευρωπαϊκής υπερδομής. Στην προκειμένη περίπτωση δεν παίζει ακριβώς ρόλο για παράδειγμα αν θα συμφωνήσουν τα τρία κόμματα του υπό συγκρότηση κυβερνητικού σχηματισμού, για την μετενέργεια ή για το ύψος των κατώτατων μισθών και συντάξεων, αλλά το κατά πόσον θα ανακαλύψουν και θα συγκροτήσουν ισοδύναμα μέτρα, που θα διαπραγματευθούν με την Τρόικα ή στη σύνοδο Κορυφής, για να ισχύσουν τα όσα συμφωνούν μεταξύ τους.

Μοιάζει δηλαδή κάπως μαγική εικόνα, το να ασχολούμαστε πολύ σοβαρά για το σε ποια σημεία θα συμπέσουν Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗ.ΜΑΡ, όταν ο επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κάνει δηλώσεις ότι το ελληνικό πρόγραμμα θα μείνει ανέγγιχτο. Τι σημαίνει αυτό ; 11,5-14 δισ. ευρώ μέτρα για αρχή. Όχι ότι η νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει πρόγραμμα, αλλά πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο πριν την επιστροφή από τη Σύνοδο Κορυφής ή τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα ;

Επίσης δεν γίνεται κατανοητή μέχρι στιγμής η θέση της Ελλάδας, στην ατζέντα που τίθεται στη Ρώμη, στη «συνάντηση των 4», Ολάντ, Μόντι, Μέρκελ, Ραχόι. Μπαίνει το ελληνικό ζήτημα στο τραπέζι και αν ναι, τι διεκδικούμε ; Πάντως όπως ανακοινώθηκε από την Καγκελαρία η Άνγκελα Μέρκελ, δεν σκοπεύει να κάτσει πολύ στη Ρώμη, για να δεχθεί τις πιέσεις από τους υπόλοιπους για αλλαγές στην Ευρωπαϊκή δομή και λειτουργία και θα προτιμήσει να βρεθεί το βράδυ στις κερκίδες του γηπέδου της Πολωνίας για να παρακολουθήσει το παιχνίδι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Euro. Τουλάχιστον εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Συγκρούονται έθνη, υπάρχουν νικητές κι ηττημένοι , θα βρισθούμε, θα φωνάξουμε και τελικά θα συζητάμε, ανάλογα με το αποτέλεσμα, το κατά πόσον το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.

Τελικά η σιδηρά Καγκελάριος έχει αρχίσει να παθαίνει μιθριδατισμό με τους Έλληνες. Είναι σαν το άγγιγμα του διαβόλου. Αν σε αγγίξει μια φορά δεν μπορείς να ξεφύγεις από το άγγιγμα του….