Τα αστέρια μαυρίζουν τον εαυτό τους

Για πολλούς είναι τα χρήματα. Για άλλους η δόξα. Για κάποιους οι γυναίκες , οι πολλές γυναίκες. Πόσες φορές έχετε δει μεγάλους ποδοσφαιριστές, θηρία της τέχνης, αστέρες του εξωτερικού και για μια στιγμή κλείσατε τα μάτια. Ευχηθήκατε , φωνάζοντας δυνατά μέσα σας «μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση του» . Γιατί;

Ίσως γιατί έχετε την ψευδαίσθηση , πως επειδή είναι αναγνωρίσιμοι, είναι ευτυχισμένοι. Ο θάνατος του Μάθιου Πέρι, συγκλόνισε τον πλανήτη. Έδωσε τεράστια μάχη με ουσίες, μπήκε σε κέντρα αποτοξίνωσης αλλά ο μεγαλύτερος πόλεμος ήταν με τον εαυτό του. Τι δεν είχε από όσα προανέφερα; Ίσως δεν έκανε καλή παρέα με τον καθρέφτη του.

Κάποιες φορές επουλώνουμε παροδικά το τραύμα με ένα χανζαπλαστ. Όμως, ξεχνάμε πως από κάτω , η πληγή μεγαλώνει κι όταν το τραβήξουμε , τότε μόνο βλέπουμε την πραγματικότητα. Ο γνωστός ηθοποιός προσπάθησε. Στο παρελθόν , είναι γνωστό , πως βρέθηκε μία ανάσα από το θάνατο. Πράγματι πρέπει να σκοτώσεις τον εαυτό σου για να αναγεννηθείς πιο δυνατός. Εν τέλη ξεκίνησε μια νέα ζωή, με στόχο να βοηθήσει κι άλλους που είχαν κυριαρχηθεί από εθισμούς.

Ο άνθρωπος , δυστυχώς είναι βουλιμικός και αχάριστος. Αυτό είναι το καρφί και η καταδίκη του. Δυσκολεύεται να βιώσει τη στιγμή. Απορρίπτει την απλή ομορφιά που μπορεί να κρύβει ένα ηλιοβασίλεμα σε παραθαλάσσιο παγκάκι, φοβούμενος μήπως αισθανθεί περισσότερα από όσα αντέχει. Πόσο μάταιο να ψηφίζουμε τα μέτρια και τα ρηχά.

Ο Μάθιου Πέρι, η Έιμι Γουάινχαουζ, ο Μάικλ Τζάκσον, μπορούσαν να αποκτήσουν αυτά που εσείς πιστεύουμε ότι είναι τα πάντα. Στην πραγματικότητα , είναι το τίποτα γιατί ο κόσμος όλος ξεκινάει από μέσα μας.

Από την αγάπη, το σεβασμό και τον διάλογο που δημιουργούμε με τον εαυτό μας.