Εκλογές ΚΙΝΑΛ: Από τον (μικρό) Βενιζέλο στον (μικρό) Παπανδρέου
Η παραδοξότητα ενός πρώην πρωθυπουργού να διεκδικεί μετά μανίας την εκλογή στην αρχηγία του ΚΙΝΑΛ
Έλεγαν για τον Σοφοκλή Βενιζέλο: «Μικρός φορέας μεγάλου ονόματος». Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει βαλθεί, ντε και καλά, να κάνει το remake και τείνει να το επιτύχει. Ετσι, για να θυμόμαστε ότι «η Ιστορία διδάσκει». Υπ’ αυτή την έννοια, λοιπόν, ενδέχεται να αποδειχθεί… σημαντική συνεισφορά.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτήθηκαν, με γνήσια απορία, γιατί ένας πρώην πρωθυπουργός, με διεθνή καριέρα, αισθάνθηκε την αδήρητη ανάγκη να διεκδικήσει εκ νέου την ηγεσία μιας παράταξης, που εν τω μεταξύ είχε συρρικνωθεί δραματικά, συναγωνιζόμενος για το χρίσμα με άλλους πέντε συνυποψηφίους. Και εν πάση περιπτώσει, ας υποθέσουμε ότι ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί την παραδοξότητα - κατ’ άλλους γελοιότητα – του εγχειρήματος, ποια γλαύκα κόμιζε ακριβώς; «Πάμε μπροστά»; Προς τα που άραγε και με τι είδους πυξίδα; Γιατί από το σκηνικό μόνο το τζάκι έλειπε αφού στην πραγματικότητα καλούσε τους ψηφοφόρους να θυμηθούν τα παλιά ρίχνοντας και κανένα κάστανο στην φωτιά, μια και χειμώνιασε.
Άντε να πούμε ότι σε πρώτη φάση, τον «τσίμπησε μύγα» αν και στ’ αλήθεια εδώ και πολύ καιρό «ψαχνόταν» για το πως θα μπορούσε να επιστρέψει σε ηγετικό ρόλο, ενώ η Φώφη Γεννηματά ήταν εν ζωή. Όμως μετά το ηχηρό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών στο ΚΙΝΑΛ, πως δεν συνειδητοποίησε, έστω και με αξιοσημείωτη καθυστέρηση, ότι είναι off season;
Γιατί όπως και να το κάνουμε έτσι απεφάνθη η κοινωνία ( η… κακούργα). Προς τι λοιπόν η επιμονή να το πάει μέχρι τέλους, τηλεφωνώντας μάλιστα και ζητώντας σαν επαίτης από εσωκομματικό του αντίπαλο στην κούρσα, να τον στηρίξει στον δεύτερο γύρο; Ειδικά από την στιγμή που ήταν προφανές ότι πρόκειται για απονενοημένο διάβημα. Τελικά μήπως τον έχει καταλάβει μια ασυγκράτητη μανία να ξηλώσει μέχρι και τον τελευταίο πόντο του πουλόβερ που απέκτησε by birth;
Όλοι νομίζω, κατορθώσαμε να αναλύσουμε χωρίς ιδιαίτερο κόπο το μήνυμα της πρώτης αναμέτρησης συνυπολογίζοντας την μαζική προσέλευση και το ευκρινές αποτέλεσμα. Ο κόσμος ουσιαστικά υιοθέτησε το σλόγκαν Ανδρουλάκη «Ανανέωση και όχι αναπαλαίωση». Και εδώ δεν σηκώνει κουβέντα γιατί άπαντες οι συναγωνιζόμενοι είχαν αποδεχθεί εκ των προτέρων ότι ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος ανήκει στους πολίτες. Δυστυχώς όμως δεν διδάχθηκαν όλοι από το τελετουργικό ενός ευγενούς παιγνίου, του ζατρικίου, όπου ο ηττημένος αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου του. Πριν επισυμβεί το Roi-Mat σηκώνεται, τον συγχαίρει και αποχωρεί αξιοπρεπώς. Και, πάντως, σίγουρα δεν κλωτσάει ούτε τον συμπαίκτη, ούτε την σκακιέρα. Αποφεύγει, δε, δηλώσεις του τύπου: «καλέ ο άλλος έκλεψε τρία πιόνια» (τον μπαγάσα). Γιατί γνωρίζει ότι θα τον πάρουν με τις σφαλιάρες.
Ουδείς αμφισβητεί ότι όταν ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ – παίρνοντας το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον Κώστα Σημίτη – κατόρθωσε να κρατήσει ψηλά το ποσοστό του κόμματος και να εξασφαλίσει την παραμονή του στο Μέγαρο Μαξίμου με το περίφημο σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν». Ένα σύνθημα που υιοθετήθηκε με περισσή ελαφρότητα δεδομένου ότι ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τον είχε προειδοποιήσει ότι η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι της χρεοκοπίας και ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να προσφύγει σε επαχθή διεθνή βοήθεια για να αποφύγει την ελεύθερη πτώση. Το ήξερε λοιπόν, το αγνόησε, και κόντρα στην λογική υποσχέθηκε «καλύτερες μέρες». Κάτι σαν «των οικιών ημών εμπιπραμένων υμείς άδετε»!
Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι το ίδιο ακριβώς επιχειρεί να κάνει και σήμερα, τροφοδοτώντας, ανενδοίαστα το διχασμό και πετώντας σε όλους κατάμουτρα (με ανταισθητική συμπεριφορά ψευδο-ιδιοκτήτη) ότι θεωρεί την «πάρτη» του απείρως σημαντικότερη από το μέλλον και την προοπτική του Κινήματος.
Στην διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας η αλήθεια είναι ότι προώθησε καινοτομίες που δεν θα τις χαρακτηρίζαμε αμελητέες. Αγνόησε όμως με παντελή έλλειψη καθήκοντος το βασικό πρόβλημα της χώρας που είχε ήδη περάσει στην δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσης χρέους. Και όταν με καθυστέρηση αντελήφθη το αδιέξοδο, το πρώτο πράγμα που του πέρασε από το μυαλό, προκειμένου να διασώσει την «καρέκλα» του (; ) ήταν η περίφημη ιδέα του δημοψηφίσματος την οποία γενναιόδωρα επικρότησε η Μέρκελ, γιατί υπολόγιζε πως έτσι ανοίγει με συνοπτικές διαδικασίες η πόρτα του Grexit. Όμως ο κ. Παπανδρέου ούτε που αντελήφθη τότε την παγίδα, ίσως για να μας θυμίσει την γνωστή ρήση «το τυρί το είδες, την φάκα δεν την είδες;». Αν συνεπώς δεν εκδηλωνόταν εκείνη την περίοδο μείζων εσωκομματική αντίδραση – και όχι μόνον – η Ελλάδα θα ήταν από εποχής Γιώργου Παπανδρέου εκτός ευρωζώνης και εκτός Ευρώπης.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά κάποια στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός «κάκιωσε» γιατί προφανώς δεν αναγνωριζόταν επαρκώς η «αυθεντία» του, ουδόλως δίστασε να διασπάσει την παράταξη της οποίας είχε ηγηθεί δημιουργώντας το δικό του κόμμα (ΚΙΔΗΣΟ) που πάτωσε στις κάλπες κόντρα στην δική του προσδοκία να καταφέρει καίριο πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, ο Γιώργος Παπανδρέου που πολιτεύθηκε ανεύθυνα και λειτούργησε τυχοδιωκτικά, έρχεται τώρα να ευαγγελιστεί την ενότητα, να εμπορευτεί ιδέες που μυρίζουν ναφθαλίνη, χωρίς μάλιστα να αισθανθεί την παραμικρή ανάγκη αυτοκριτικής για πράξεις και παραλείψεις που θα μπορούσαν να έχουν σοβαρές συνέπειες για την παράταξή του και δραματικές επιπτώσεις για το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
Διαβάστε επίσης:
Νίκος Τσουμάνης: Σοκάρουν τα τελευταία SMS πριν αυτοκτονήσει - «Έχω πάρει την απόφασή μου κόουτς»
Τραγωδία στο Νέο Ηράκλειο: Σκότωσε την αδερφή του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε
Δημοφιλείς Ειδήσεις
