Γιώργος Χαδούλης: Βράχοι, στη θάλασσα του πλήθους
Στη ζωγραφική το θέμα σού έρχεται όπως ο έρωτας, αναπάντεχα. Πριν μερικά χρόνια ταξίδευα με ένα πλοίο που πήγαινε Κόστα-Κόστα. Από την Άνδρο στη Σύρο. Πήγαινε βράχο-βράχο.
Την οικειότητα με το βράχο την είχα πάντα, την έχουμε όλοι όταν ταξιδεύουμε τα καλοκαίρια και περνάμε δίπλα τους, εκείνες τις στιγμές πριν νυχτώσει, όταν η θάλασσα είναι ήρεμη κι ο καπετάνιος δεν φοβάται να περάσει κοντά τους. Είναι τόσο οικείος, που δεν τον προσέχουμε.
Το ζήτημα με το βράχο είναι η απόσταση μας από αυτόν. Από μακριά, ο βράχος είναι νησί. Μια αχνή γκριζοπή γεωλογική προεξοχή μέσα στη θάλασσα. Από κοντά όμως ο βράχος είναι βουνό, είναι τεράστιος, είναι επικίνδυνος, είναι χρωματιστός. Τον παρατηρώ, ξανά. Ο βράχος κρύβει το νησί, είμαι στη σκιά του, βλέπω τις λεπίδες του, ακούω τη σιωπή του, νοιώθω τη δύναμή του. Κι έτσι η επιβλητικότητα του βράχου, η φαινομενική αφθαρσία του, η δυσκολία του στην αντανάκλαση του ήλιου, η άνεσή του στα μαβιά του σούρουπου, και στα πορτοκαλιά της Ανατολής, έγινε το θέμα μου. Στη κινεζική καλλιγραφία τα δύο στοιχεία που σημαίνουν το τοπίο είναι το βουνό και το νερό.
Διαβάστε περισσότερα στο culturenow.gr
Δημοφιλείς Ειδήσεις
