Σεισμός στην Τουρκία - Τζανής Πολυκανδριώτης: «Μαχαιριά στην καρδιά οι εικόνες για μένα»

Ο Τζανής Πολυκανδριώτης ήταν μόλις 10 ετών στον σεισμό του 1999 στην Πάρνηθα. Βρέθηκε όμως κάτω από τα ερείπια του σπιτιού του για 24 ώρες.

Το ημερολόγιο έγραφε 8 Σεπτεμβρίου 1999, όταν ο Τζανής Πολυκανδριώτης κατάφερε να βγει ζωντανός από τα ερείπια, που είχε αφήσει ο σεισμός στην Πάρνηθα, και είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 143 άνθρωποι, ένας από τους οποίους ήταν και ο πατέρας του, ο Παναγιώτης Πολυκανδριώτης.

Ο πατέρας του, μάλιστα, είχε κάνει το σώμα του ασπίδα για να προστατεύσει από τον σεισμό τα τρία του παιδιά.

Ο Τζανής Πολυκανδριώτης μίλησε στα ΝΕΑ για τον φονικό σεισμό των 7,8 Ρίχτερ. Ιδιωτικός υπάλληλος σήμερα ο Τζανής θυμάται τι συνέβη κάτω από τα χαλάσματα του σπιτιού του – της πολυκατοικίας επί της οδού Τατοΐου 131 στη Μεταμόρφωση -, εκεί όπου μέσα σε 15 δευτερόλεπτα έχασε τον πατέρα του, το σπίτι του και το δεξί του πέλμα, το οποίο εκ των υστέρων χρειάστηκε ακρωτηριασμό.

Τώρα που ο ίδιος είναι πλέον μπαμπάς της 7χρονης Λυδίας – Μαρίας, ο Τζανής Πολυκανδριώτης μιλάει στα «ΝΕΑ» για το μεσημέρι εκείνο που του άλλαξε τη ζωή, ανακαλώντας καρέ καρέ την τραγωδία που εκτυλίχθηκε μπροστά στα παιδικά του μάτια ενώ μοιράζεται τις σκέψεις του για την τραγωδία στην Τουρκία.

«Βρήκε τους ανθρώπους στον ύπνο»

«Μόλις το είδα, είπα αμέσως "ωχ, βρήκε τους ανθρώπους κυριολεκτικά στον ύπνο". Ειδικά η εικόνα του πατέρα που κρατούσε το χέρι της νεκρής του κόρης ήταν για μένα μαχαίρι στην καρδιά. Βλέπαμε με τη μάνα μου τις εικόνες στην τηλεόραση και της λέω «αν εγώ ήμουν 24 ώρες και μου φάνηκε αιώνας, πόσο δύσκολο θα ‘ναι για αυτούς τους ανθρώπους». Μου ήρθε στο μυαλό και η απροσεξία όσων χτίζουν σπίτια, επειδή κι εμείς είχαμε το ίδιο πρόβλημα τότε. Είχε αγοράσει ο πατέρας μου τον δεύτερο όροφο και τον αέρα και φώναξε μηχανικό, ο οποίος του είπε «εδώ σηκώνει ουρανοξύστη». Και τελικά έπεσε και μας πλάκωσε. Αν μας είχε πει «κάτι δεν πάει καλά εδώ», ίσως να ζούσε ο πατέρας μου και το ζευγάρι που σκοτώθηκε στον πρώτο», αναφέρει ο Τζανής και για λίγο επιστρέφει κάτω από τα ερείπια του σπιτιού του, σε εκείνα τα δραματικά δευτερόλεπτα που η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή.

«Μας έσωσε ο πατέρας μας από τον σεισμό»

«Γίνεται ο σεισμός, τρέχω στο δωμάτιο του πατέρα μου και πέφτει το καλοριφέρ στις πατούσες μου. Από την πρώτη στιγμή, ο πατέρας μου δεν μας μιλούσε. Είχε φύγει από τη ζωή. Η πλάκα είχε πέσει στο σώμα του και κάτω από το κενό που δημιουργήθηκε, το τρίγωνο της ζωής που λένε, ήμουν εγώ και οι αδερφές μου. Λίγα εκατοστά να ήμουν πιο αριστερά ή δεξιά, τώρα δεν θα ζούσα. Θυμάμαι ότι παρακαλούσα να είναι ένας εφιάλτης, έλεγα στην αδερφή μου «ρίξε μου μπουνιά να ξυπνήσω». Φωνάζαμε να μας ακούσουν για να καταλάβουν πού είμαστε. Η μαμά μου ήταν στη δουλειά. Η τρύπα ανοίχτηκε μετά από 13 ώρες, γιατί φοβόντουσαν μη γίνει κατολίσθηση και σκοτωθούμε. Βοήθησα τις αδερφές μου να βγουν και μετά προσπάθησαν να βγάλουν εμένα, αλλά το καλοριφέρ μού είχε πλακώσει τα πόδια και δεν ήταν εύκολο. Ημουν με ένα σορτσάκι, μες στα αίματα, χωρίς μπλούζα, τραυματισμένος, με τη ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή. Δεν φοβόμουν, θυμάμαι είχα αγριέψει γιατί αισθανόμουν έντονα το ένστικτο της επιβίωσης.

Πρόσφατα, είδα πρώτη φορά σε βίντεο τη μάνα μου πώς ήταν απ’ έξω, που άκουγε τον κόσμο να λέει "αποκλείεται να βγει ζωντανός από εκεί μέσα"».