Τι οδηγεί στα άκρα και στην δημοκρατική εκτροπή;

Του Νίκου Νικολόπουλου,

Μια δήλωση που έπρεπε να γίνει αφορμή, να ανοίξουν συζητήσεις σ' όλα τα επίπεδα από την κορυφή της πολιτικής, πνευματικής και οικονομικής, κοινωνικής και ευρωπαϊκής πυραμίδας, έως την βάση της.

Και όμως όπως απέδειξαν οι επί ελληνικού εδάφους δηλώσεις Σόιμπλε και επί γερμανικού δηλώσεις Μέρκελ, οι φερόμενοι ως ηγέτες της νέας ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων παραμένουν επίμονα αδιόρθωτοι.

Ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας έθεσε με γενναιότητα το μείζον ζήτημα της επανεμφάνισης των άκρων στο τραπέζι.

Έδωσε μια σαφή και ειλικρινή απάντηση σε εκείνους τους κυβερνήτες κεντροδεξιούς ή κεντροαριστερούς μνημονιακούς πολιτικούς που νομίζουν ότι η δημοκρατία είναι παρατηρητήριο.

Απάντησε ο Ενρίκο Λέτα ( με χριστιανοδημοκρατικές ιδεολογικές καταβολές) κεντροαριστερός πρωθυπουργός της Ιταλίας, κατά την πρώτη επίσημη συνάντησή του στο Παρίσι με τον (σοσιαλιστή) πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ σ' εκείνους που στην Ελλάδα, δέχονται τα παράσημα των ξένων δανειστών τα εύσημα των Τροϊκανών και τα μπράβο του Σόιμπλε και της Μέρκελ για την σκληρή και απάνθρωπη πολιτική τους.

Και απ' την άλλη αναρωτιούνται πού οφείλεται η εκλογική αύξηση της Χρυσής Αυγής και γενικώς το διαρκώς διογκούμενο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία του εθνολαϊκισμού.

Η γνήσια φτώχια και η διάβρωση της κοινωνίας και μόνο καθιστούν τη Δημοκρατία ανίσχυρη και αδύναμη.

Αυτή η επιτηδευμένη ουδετερότητα μπροστά στη βαρβαρότητα των αγορών είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα την οδηγήσει στην καταστροφή.

Αυτό χρειάζεται να το καταλάβει το πολιτικό σύστημα.

Η αναβίωση των άκρων δημιουργήθηκε από την αντιλαϊκή και αντεθνική πολιτική του ξένου μνημονίου. Στο πρόβλημα η λύση δεν θα βρεθεί με απαγορεύσεις και με λεκτικές αντιπαραθέσεις. Έτσι αναγορεύουν τα άκρα σε ισότιμους συνομιλητές της Δημοκρατίας.

Με τη δήλωσή του ο Λέτα απάντησε στον «ξύλινο» πολιτικό λόγο των υποτακτικών στις κυρίαρχες λογικές της ασυδοσίας των αγορών όλων των τεχνοκρατικών ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ανέδειξε την ουσία του σημερινού ευρωπαϊκού προβλήματος.

Υπενθύμισε το όραμα και την προσδοκία των ευρωπαϊκών λαών για την ανάπτυξη, την ευημερία και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, επ' ονόματι μιας οικονομικής ορθοδοξίας τις συνθήκες άγριας λιτότητας, εφιαλτικής ανεργίας και διαρκούς υποβάθμισης του επιπέδου της ζωής μας.

Ακριβώς εκεί αναπηδούν και ξεφυτρώνουν τα άκρα της «δημοκρατικής καταστροφής». Έτσι βρίσκουν έδαφος οι προπαγάνδες που προτείνουν να θυσιάσουμε τις δημοκρατικές μας ελευθερίες για να ζήσουμε καλύτερα.

Η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά πρέπει να ξεκινήσουν τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού τους με στόχο να επαναδιατυπώσουν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η Ευρωπαϊκή πολιτική αλλά και η εθνική ελίτ πρέπει να αναλάβουν άμεσα αυτή τη γιγαντιαία προσπάθεια, όμοια εκείνης των ηγετών των μεταπολεμικών χρόνων , που οικοδόμησαν την Ευρώπη της συνοχής και της αλληλεγγύης ώστε οι χαμένες προσδοκίες να γυρίσουν γρήγορα.

Τώρα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι στην εξαθλίωση που φέρνουν τα ανελεύθερα καθεστώτα μαζί επιβάλουν και τη σκλαβιά;

Και στα δύο κρίσιμα ερωτήματα απάντησαν θετικά στον περασμένο αιώνα τα δημοκρατικά κοινωνικά λαϊκά κόμματα με τις φωτισμένες ηγεσίες τους και με τις εφαρμοσμένες κοινωνικές μεταπολεμικές εφαρμογές τους σ' όλη την Γηραιά Ήπειρο».