Οι σεισμολόγοι πλακώνονται και οι… Σαντορινιοί ψάχνουν κάπου να μείνουν!

Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να πλακωνόμαστε μεταξύ μας. Άλλοτε με κι άλλοτε χωρίς λόγο. Γιατί έτσι. Πίστευα ότι σε θέματα όπως οι σεισμοί και ο καιρός, που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε και δεν αποφασίζει κανείς αν θα κάνει σεισμό ή αν θα βρέξει, οι επιστήμονες θα ήταν τουλάχιστον ψύχραιμοι. Λάθος μου.

Τις τελευταίες μέρες οι Έλληνες έχουμε χωριστεί σε Τσελεντικούς και Χουλιαρικούς αλλά και σε Μαρουσακικούς και Κολυδακικούς! Ανάλογα με το… πώς το βλέπει κανείς, από που προέρχεται ο κάθε επιστήμονας μέχρι και ποιο είναι το μέρος καταγωγής του!

Και δυστυχώς δεν φταίει μόνο η συνήθεια μας σε αυτό. Ευθύνονται και οι ίδιοι οι επιστήμονες. Που αντί να λειτουργήσουν με ηρεμία, σύνεση, ψυχραιμία και αλληλοσεβασμό, αντί να διδάξουν τον κόσμο πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τα φυσικά φαινόμενα, βγάζουν χολή ο ένας για τον άλλον. Και ο κόσμος φυσικά συμμετέχει σε όλο αυτό διαλέγοντας πλευρά. Λες και άμα πας με τον Τσελέντη θα γλιτώσεις από τα ρίχτερ ή αν επιλέξεις τον Μαρουσάκη θα έχεις πάντα ηλιοφάνεια.

Πίστευα, μάταια, ότι η επιστημονική κοινότητα της χώρας, ειδικά στην περίπτωση της Σαντορίνης που δοκιμάζεται θα έχει την απαιτούμενη ψυχραιμία σε όλα. Σε όλα. Δεν την έχει. Και δυστυχώς αυτό κλονίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου στους επιστήμονες… Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Μια και το’φερε ωστόσο η κουβέντα για τη Σαντορίνη κι επειδή εδώ και δυο εβδομάδες έχει γίνει συναγερμός, αλήθεια υπάρχει κρατική μέριμνα για τους ανθρώπους που έχουν ξεσπιτωθεί; Υπάρχει σχέδιο για τη διαμονή τους ; Υπάρχει πλάνο; Ή το που θα μείνουν αυτοί οι άνθρωποι βασίζεται στην πρωτοβουλία κάποιων Δήμων (όπως της Αθήνας) και τις διαπροσωπικές σχέσεις του καθενός; Εκτός και αν εν τέλει το μόνοι που νοιάζει τους φορείς είναι το επικοινωνιακό…