Θα έχουμε νικήσει όταν δεν θα υπάρχει τέτοια μέρα…
Κάθε 25 Νοεμβρίου είναι Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Κι αυτό από μόνο του φανερώνει την τραγική θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την ανθρωπότητα. Ότι χρειάζεται να υπάρχει μια τέτοια ημέρα. Τι ντροπή, αλήθεια… Τι ντροπή να θεσπίζουμε μια ημέρα τον χρόνο για να αποθαρρύνουμε τους επίδοξους κακοποιήτες, τους μόνιμους νταήδες, τους ξεφτίλες αυτής της γης, που θεωρούν φυσιολογικό να απλώνουν χέρι σε ένα κορίτσι. Τι ντροπή να θεσπίζουμε μια τέτοια μέρα για να θυμόμαστε την Καρολαιν, τη Γαρυφαλλια, τη Μαρία, την Κυριακή, τη Γιασμίν, την Ελένη… Τι ντροπή να υπάρχει μια τέτοια μέρα ακόμα, έπειτα από τόσα θύματα. Τι ντροπή να πρέπει να υπάρχει μια τέτοια μέρα αντί ο κάθε μαλάκας εκεί έξω να ξέρει από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει ότι δεν χτυπάμε ΠΟΤΕ ένα κορίτσι. Ότι δεν είναι κτήμα μας. Οτι το όχι είναι όχι. Οτι, οτι, οτι…
Και ναι αυτή η μέρα δεν θα υπήρχε αν αιώνες τώρα οι άντρες ήταν πραγματικοί άντρες κι όχι… αρσενικά. Αν δεν ακούγαμε «το παιδί» και «το κορίτσι». Αν δεν μεγαλώναμε με το «το κοτόπουλο και η γυναίκα θέλουν χέρι». Αν δεν μεγάλωναν τα κορίτσια με το «άντρας σου είναι θα πει και μια κουβέντα παραπάνω». Αν πολλά από αυτά που τα θεωρούσαμε… φυσιολογικά, ερχόταν ένας πραγματικά φυσιολογικός και μας έλεγε «δεν είναι!».
Ναι, να μην ξεχάσουμε ποτέ τι έκαναν κάποια τέρατα στα κορίτσια. Να θυμόμαστε τα κoρίτσια και να τιμούμε τη μνήμη τους. Να είμαστε σε επαγρύπνηση. Αλλα η πραγματική νίκη, το τέλος αυτού του πολέμου, θα υπάρξει όταν δεν θα υπάρχει πια ανάγκη για μια τέτοια μέρα.